Οι σεισμοί και η διπλωματία της ζωής

Κοιτάζω τις συγκλονιστικές εικόνες από την Τουρκία και από τη Συρία.

Τις εικόνες της καταστροφής, τις εικόνες της τραγωδίας, τις εικόνες της ελπίδας όποτε σώζεται μια ζωή μέσα στα ερείπια.

Βλέπω ταυτόχρονα και το κύμα αλληλεγγύης που ξεδιπλώνεται στη χώρα μας για τα θύματα των σεισμών σε Τουρκία και Συρία.

Βλέπω τη διεθνή κινητοποίηση που είναι πολύ μεγάλη.

Βλέπω να υπάρχει επιτέλους κινητοποίηση και για τη Συρία, που πληρώνει επιπλέον το τίμημα του εμφυλίου πολέμου και των κυρώσεων.

Βλέπω τη μάχη που δίνουν οι έλληνες διασώστες.

Βλέπω και τη βαθιά ευγνωμοσύνη των τούρκων πολιτών απέναντί τους.

Πάνω από όλα βλέπω την ισχυρή πεποίθηση ανθρώπων αλλά και ηγετών ότι αυτή τη στιγμή προέχουν οι ζωές.

Οι ζωές που δεν πρέπει χαθούν.

Οι ζωές που πρέπει να σωθούν.

Οι ζωές που πρέπει να ζήσουν για να χτίσουν ξανά τα σπίτια και το μέλλον.

Οι ζωές που την ώρα της καταστροφής όλοι καταλαβαίνουμε πόσο εύθραυστες και πόσο ευάλωτες είναι.

Και σκέφτομαι εάν αυτό μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια νέα κατάσταση.

Για μια νέα συνεννόηση και για μια νέα κατανόηση.

Δεν λέω απλώς για να «εκμεταλλευτούμε» τη συγκυρία.

Δεν μιλάω απλώς για κάποιους «χειρισμούς».

Δεν αναφέρομαι σε «επικοινωνιακές τακτικές».

Μιλώ για έναν συνολικό αναπροσανατολισμό.

Αυτό που αναλογεί στην επίγνωση ότι μιλάμε για δύο χώρες που εάν το καλοσκεφτούμε δεν έχουν άλλο δρόμο από το να συνεργαστούν και να συμπορευτούν.

Δυο χώρες που μοιράζονται την ίδια θάλασσα και μπορεί να μοιράζονται μια ιστορία συγκρούσεων, όμως μοιράζονται και πολλά κοινά στοιχεία πολιτισμού και αντίληψης.

Δύο χώρες που όσο υψηλοί είναι οι τόνοι των πολιτικών, τόσο πιο θερμή είναι η βαθύτερη αλληλεγγύη των λαών.

Δυο χώρες που μπορούσαν να φέρουν μια ευρύτερη δυναμική συνεργασίας και τελικά ειρήνης.

Μιας ειρήνης που δεν αφορά μόνο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά ευρύτερες «ανοιχτές πληγές» – δείτε πόσο ακριβό τίμημα πληρώνει η Συρία.

Γι’ αυτό το λόγο δεν μιλάω για μια «διπλωματία των σεισμών».

Για μια διπλωματία της ζωής μιλάω.

Αυτή που κάνουν οι ίδιοι οι λαοί και είναι η μόνη που μπορεί να έχει αποτελέσματα.