Η ατομική ευθύνη, τα λάθη του κράτους και η κορονο-βλακεία

Πραγματικά σηκώνει τα χέρια ψηλά κανείς σ’ αυτή τη χώρα. Δεν κινδυνεύουμε από τον κοροναϊό, κινδυνεύουμε από τους ανόητους, τους κακεντρεχείς, τους ξερόλες και τους ξεπουλημένους για λίγες στάλες εξουσίας.

Τώρα που η πανδημία επέστρεψε και τα 100 κρούσματα την ημέρα θα είναι μια συνήθεια που θα γίνει… λατρεία, βγήκαν ξανά οι «πολεμοχαρείς» κατά της κυβέρνησης.

Κατά των λοιμωξιολόγων, του Τσιόδρα, του Χαρδαλιά κι όποιου ενεπλάκη στη διαχείριση της πρώτης φάσης της πανδημίας.

Οι ίδιοι που κατηγορούσαν την κυβέρνηση ότι επέλεξε το lockdown και διαλύει την οικονομία για μια απλή… γρίπη, τώρα την χτυπάνε σα χταπόδι γιατί άνοιξε τα σύνορα και προσπάθησε να φέρει μια σχετική κανονικότητα στον τουρισμό.

Μπας και δει κάνα ευρώ στην τσέπη του δηλαδή ο κάθε κακόμοιρος εργαζόμενος στον κλάδο, κι όχι για να πλουτίσουν οι ξενοδόχοι, όπως διατείνονται τα απολειφάδια του αντικαπιταλισμού.

Είναι οι ίδιοι που σχεδόν εύχονταν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο να έχουμε 2.000-3.000 νεκρούς και μερικές δεκάδες χιλιάδες κρούσματα, για να καταρρεύσει η κυβέρνηση.

Είναι οι ίδιοι που προσεύχονταν στο θεό της πανδημίας να γεμίσουν τα νοσοκομεία με αρρώστους για να καταρρεύσει το ΕΣΥ και να παραιτηθούν όλοι. Για να αναλάβουν οι ίδιοι, οι κακεντρεχείς, ανόητοι και τζάμπα μάγκες που ακόμη και τώρα θα ήθελαν τον γνωστό μουστακαλή να βγάζει «δεκάρικους» κατά των διαπλεκόμενων συμφερόντων και των βοθροκάναλων.

Τώρα που η χώρα μπαίνει σε μια ακόμη κρίσιμη περίοδο, που κανείς δεν περισσεύει, ούτε ένας δικός μας άνθρωπος ή ξένος δεν πρέπει να γίνει θύμα του ιού.

Και τώρα που η χώρα πρέπει να σταθεί και πάλι στα πόδια της, βγαίνουν οι «κριτικοί» του διαδικτύου για να χτυπήσουν την κυβέρνηση.

Λάθος λόγοι της κριτικής

Αλλά για λάθος λόγους.

Εντελώς λάθος λόγους διότι άλλα είναι τα διακυβεύματα, άλλα πρέπει να δούμε τώρα και για άλλα πρέπει να πιέσουμε την κυβέρνηση. Κι αν χρειαστεί να την «τσακίσουμε» γιατί δεν έκανε το ένα ή το άλλο.

Είναι πανεύκολο και δεν κοστίζει τίποτε να λες ότι άνοιξαν τα σύνορα και γι’ αυτό έχουμε 100 κρούσματα τη μέρα. Όμως, κανείς δεν κοιτάζει τη δική του την… καμπούρα

Τι κάναμε εμείς για τον κοροναϊό; Πόσο τηρούσαμε τους κανόνες; Μήπως η μάσκα μας έγινε απλά αξεσουάρ, μαζί με τα σκουλαρίκια, τα τατουάζ για να βγάζουμε σέλφι και να δείχνουμε πόσο τρέντι είμαστε;

Μήπως γράψαμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τις εκκλήσεις να μην πηγαίνουμε κατά εκατοντάδες στα πάρτι και στα μπαράκια, λες και μας έλειψαν οι… ποτάρες στον ελληνικό ήλιο ή στην πανσέληνο του Αυγούστου;

Μήπως ακούσαμε κανέναν όταν γυρνάμε στις δημόσιες υπηρεσίες ή στους χώρους εργασίας ή στις Εκκησίες ξεχνώντας τα βασικά: πλύσιμο χεριών, μάσκες, αντισηπτικά, όχι αγκαλιές και φιλιά;

Αλλά για να μη νομίζουν κάποιοι ότι ξαναμιλάμε για την ατομική ευθύνη προκειμένου να αποσείσουμε τις ευθύνες του κράτους.

Το χάος του κράτους

Ένα μπάχαλο κι εκεί. Με οδηγίες χαμένες στη μετάφραση, με άρση απαγορεύσεων τη μία εβδομάδα κι επαναφορά των σκληρών μέτρων την άλλη.

Με ατολμία να τα βάλουμε με καθεστωτικές νοοτροπίες, στην Εκκλησία, στη δημόσια διοίκηση. Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε τις τελευταίες εβδομάδες και το κράτος αδυνατούσε να σταματήσει το μπάχαλο.

Γιατί κάποιοι αποφάσισαν π.χ. να ανοίξουν τα σύνορα χωρίς έλεγχο στην αρχή, χωρίς τεστ. Από την αρχή έπρεπε να ανοίξουν τα σύνορα, αλλά όχι στη λογική «μπάτε τουρίστες κι αλέστε».

Κάποιοι αποφάσισαν να ανοίξουν τα μπιτς μπαρ ενώ γνώριζαν ότι θα γίνει ο κακός χαμός.

Και κάποιοι αποφάσισαν να επιστρέψουν αυτό το αίσχος στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή να αφήσουν τον κόσμο να κάνει πανηγύρια και γαμήλια γλέντια ο ένας πάνω στον άλλο.

Για να μην πούμε ότι κρατικοί αξιωματούχοι με την συμπεριφορά τους έδειξαν ανεπίτρεπτη χαλαρότητα και ανευθυνότητα, περνώντας στον κόσμο τη λογική «αφού το κάνεις κι εσύ, γιατί όχι κι εγώ».

Αλλά, επαναλαμβάνω, η κριτική στην κυβέρνηση πρέπει να γίνει για άλλα, πιο σημαντικά πράγματα.

Τι έκανε το κράτος για…

Εχει οργανωθεί π.χ. το Εθνική Σύστημα Υγείας καλύτερα προκειμένου να αντέξει ένα νέο, ίσως πιο ισχυρό, κύμα πανδημίας;

Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, οι ήρωες της έκτακτης συνθήκης που ζούμε, έχουν βοηθηθεί; Εχουν πληρωθεί οι υπερωρίες τους, έχουν χαλαρώσει επειδή έγιναν χιλιάδες προσλήψεις, εργάζονται σε ανθρώπινες συνθήκες;

Το κράτος έχει λάβει τα μέτρα του για τα γηροκομεία και τις άλλες δομές που φιλοξενούν παιδιά, ψυχικά νοσούντες κ.λπ.; Βλέπουμε ότι στην Βικτόρια της Αυστραλίας οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν και η περιοχή κηρύχθηκε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, διότι η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για τους οίκους ευγηρίας.

Εκανε η κυβέρνηση περισσότερα για τις δομές με κλειστούς πληθυσμούς ή θα τρέχουμε πάλι στις συνοικίες των Ρομά, ενθυμούμενοι τον ρατσιστικό μας εαυτό, και θα βρίζουμε«φταίνε οι γύφτοι που δεν φυλάγονται;»

Τι έκανε το υπουργείο Μεταφορών για να αυξηθούν τα δρομολόγια των ΜΜΜ; Για να μην «παστώνονται» κάθε πρωί οι άνθρωποι που πηγαίνουν στις δουλειές τους; Εγιναν προσλήψεις προσωπικού;

Τι έκανε το υπουργείο Παιδείας για τη νέα σχολική χρονιά; Ετοιμάστηκαν νέες αίθουσες ώστε να μην συνωστίζονται από Σεπτέμβρη 30 παιδιά μαζί;

Κι αυτό ισχύει και για τους επιχειρηματίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης…

Ασχολήθηκε κανείς κρατικός φορέας με τους χώρους εργασίας, κυρίως με τους μαζικούς χώρους παραγωγής, όπως το εργοστάσιο κρεάτων στην Καβάλα;

Υπήρξαν έλεγχοι παντού για το αν τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα; Ή κάποιοι πήγαν διακοπές μετά την καραντίνα;

Και τέλος, υπήρξε πρόνοια για τους κοινωνικά αποκλεισμένους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ώστε να μην έχουμε και από εκεί υγειονομικές «βόμβες», όπως ατυχώς λέγεται μια έξαρση της πανδημίας;

Εχουμε να πούμε πολλά και να κάνουμε κριτική για πολλά, ακόμη και για το γεγονός ότι φαίνεται να υπάρχει μια άτυπη κόντρα πολιτικών – επιστημόνων, που πρέπει να σταματήσει ΤΩΡΑ.

Αυτά ας κοιτάξουμε τώρα που η κατάσταση ξεφεύγει. Και να πιέσουμε όλοι να γίνουν τάχιστα οι κινήσεις που απαιτούνται. Προτού να είναι αργά…

Με το να εύχονται κάποιοι να καταρρεύσουν όλα, να πεθάνουν άλλοι 1.000 για να πέσει ο Μητσοτάκης, δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στην πατρίδα.

Όπως δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες όλοι οι κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι που θυμήθηκαν το «ως αδερφέ, κι εγώ τι να κάνω».

Η πρώτη μάχη κερδήθηκε, όχι όμως ο πόλεμος. Και μόνος με στρατηγικές κινήσεις θα τον κερδίσουμε.