Ηλιος: κατά φαντασίαν απειλή

Ζούμε σε μια χώρα στην οποία ο ήλιος, επί 340 ημέρες τον χρόνο, συν – πλην, βασιλεύει. Ωστόσο, αντί να απολαμβάνουμε αυτό το θεϊκό δώρο που μας προσφέρθηκε χωρίς να το ζητήσουμε, οι περισσότεροι έχουμε μια λανθασμένη ιδέα για τον ήλιο· τον αντιμετωπίζουμε, αν όχι σαν εχθρό, σίγουρα πάντως όχι σαν φίλο. Να το πω κομψά; Με επιφύλαξη, σαν να πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από αυτόν.

Θα μου πείτε, τι σ’ έπιασε ξαφνικά (και χειμωνιάτικα) με τον ήλιο; Ολα ξεκίνησαν από μια επίσκεψή μου σε φαρμακείο, όπου προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι η βιταμίνη D3 βρίσκεται σε έλλειψη. Η D3, την οποία επρόκειτο να πάρει η απογοητευμένη κυρία μπροστά μου, ενδείκνυται για την οστεοπόρωση, το σπάσιμμο των νυχιών και γενικώς διάφορες παθήσεις που αφορούν τα οστά του σώματος. Αυτό που δεν ήξερα και ψάχνοντας το έμαθα είναι πόσο επηρεάζει άλλους τομείς της υγείας μας, ότι οι ευεργετικές ιδιότητες της βιταμίνης D αφορούν επίσης αυτοάνοσα νοσήματα, τον αυτισμό, τη νόσο Alzheimer, τον διαβήτη, την εγκυμοσύνη, την ανάπτυξη των παιδιών και πολλά άλλα.

Αυτό που αδυνατεί να αντιληφθεί πολύς κόσμος είναι ότι ο ήλιος αποτελεί φυσική και, αν θέλετε, δωρεάν για όλους μας πηγή της βιταμίνης D. Πείτε μου εσείς τώρα πώς είναι δυνατόν, σε μια χώρα με τόσο πολύ ήλιο, η βιταμίνη  D3 που «υποκαθιστά» τον ήλιο να βρίσκεται σε έλλειψη. Σημαίνει ότι ο κόσμος έχει στραφεί μαζικά στην κατανάλωση του φαρμάκου, προκαλώντας αναπόφευκτα την έλλειψή του, αντί να έχει το μυαλό και το σώμα του στραμμένα προς τη φυσική πηγή αυτής της βιταμίνης, δηλαδή τον ήλιο. Και όχι μόνο δεν έχει εκεί στραμμένα το μυαλό και το σώμα του, αλλά τον φοβάται κιόλας σαν κάτι τρομακτικό!

Την ώρα που όλος ο ευρωπαϊκός Βορράς (και όχι μόνον) έρχεται στην Ελλάδα για να ξεροψηθεί κάτω από τον ήλιο και να χορτάσει όση βιταμίνη D δεν θα χρειαστεί να αγοράσει σε όλη του τη ζωή, εμείς οι Ελληνες τρέμουμε στην ιδέα του ήλιου και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προφυλαχτούμε από τις θεραπευτικές ακτίνες του. Αλλη μία παρανοϊκή αντίφαση σε τούτη εδώ τη χώρα.

Ας μεταφερθούμε για μια στιγμή σε μια ελληνική παραλία. Θα δούμε ότι πολλές γυναίκες, κυρίως μητέρες, μεταφέρουν από μια ειδική, τεράστια τσάντα, γεμάτη χημεία, τίγκα στα μπουκαλάκια αντηλιακών και άλλων κρεμών, και κάθε 20 λεπτά πασαλείβονται με μια διαφορετική κρέμα έχοντας ξεπλυθεί όχι φυσικά με το νερό της θάλασσας (άλλο πονεμένο κεφάλαιο αυτό) αλλά με μεταλλικό.

Ολη αυτή η τρομοκρατία άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με την απειλή της τρύπας του όζοντος, και μάλιστα θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου είχαν σατιρίσει όλη αυτή την αστεία κατάσταση σε ένα επεισόδιο της σειράς «Οι τρεις Χάριτες», το «Κορίτσια στον ήλιο», στο οποίο η Μίνα Αδαμάκη πηγαίνει στην παραλία με μια τεράστια τσάντα γεμάτη ταν ταν, το νούμερο 20, το νούμερο 50 κ.ο.κ.

Και φυσικά, η τρομοκρατία αυτή για την περιβόητη απειλή του ήλιου μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, οπότε γονείς που ως παιδιά την είχαν βιώσει την πασάρουν και στα δικά τους τέκνα, τα οποία κυκλοφορούν στις παραλίες παστωμένα, ασβεστωμένα και αλευρωμένα σαν γιγαντιαίοι κινητοί λουκουμάδες λίγο πριν από το ψήσιμο.

Επιστήμονας δεν είμαι, όμως προσέχω τι λένε οι επιστήμονες και αυτοί είναι που λένε να μην αποφεύγουμε τον ήλιο, φυσικά χωρίς την υπερβολή της υπερέκθεσης. Το μέτρο είναι η απάντηση: η επιστήμη συμβουλεύει την αποφυγή της υπερέκθεσης στον ήλιο, αλλά τονίζει ότι η μειωμένη έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία μπορεί τελικά να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στην υγεία.

Γιατί ο ήλιος είναι κάτι πάρα πολύ καλό: είναι πηγή χαράς, πηγή ενέργειας, πηγή ζωής.