Αυτονόητα, όχι πρωτοτυπίες

Η είδηση ανακοινώθηκε από τα κοινωνικά δίκτυα του υπουργού Εσωτερικών ως εξής: «Με τροπολογία του υπουργείου Εσωτερικών, υποχρεωτική άδεια μιας ημέρας στις εργαζόμενες του δημόσιου τομέα για προληπτικό γυναικολογικό ιατρικό έλεγχο». Από τη διατύπωση και μόνο (για την οποία ευθύνεται βέβαια όποιος χειρίζεται τον λογαριασμό) προκύπτουν διάφορες γνήσιες απορίες.

Θα είναι υποχρεωτικές η άδεια και η εξέταση; Κι αφού η υποχρεωτικότητα ως έννοια εμπεριέχει και το στοιχείο του ελέγχου, πώς ακριβώς θα εφαρμοστεί; Διότι τίθεται ένα ζήτημα αν ειδικά οι γυναίκες εργαζόμενες του δημόσιου τομέα υποχρεώνονται να υποβάλλονται σε εξετάσεις και να το αποδεικνύουν.

Αλλά ας πούμε ότι αυτά μπορεί να απαντηθούν από την τροπολογία όταν αυτή μπει στον δρόμο της νομοθέτησης. Ακόμη κι αν η έννοια της υποχρεωτικότητας χρησιμοποιήθηκε «χαλαρά», η απόφαση η ίδια, στον πυρήνα της, χρήζει επανεξέτασης. Αν ο σκοπός είναι η προώθηση της προληπτικής ιατρικής, τότε πρέπει να αφορά όλους τους πολίτες αδιακρίτως.

Να θεσμοθετηθεί, για παράδειγμα, η υποχρέωση κάθε εργοδότη να χορηγεί ιατρικές άδειες.

Ενίσχυση και οργάνωση της δημόσιας υγείας, προγράμματα δωρεάν εμβολιασμών, εξετάσεων κι ενημέρωσης σε δημόσιους χώρους (και σχολεία, πρωτίστως, αλλά τα ανήλικα είναι άλλη περίπτωση γιατί εκεί το κράτος μπορεί και πρέπει να επιβάλει κάποια πράγματα υποχρεωτικά). Περισσότερη, καλύτερη κι επικαιροποιημένη ενημέρωση για ό,τι αφορά τη δημόσια υγεία και την πρόληψη.

Να επιχειρήσει το κράτος, για παράδειγμα, να πείσει τις γυναίκες ότι πρέπει να κάνουν τεστ Παπ και μαστογραφία ετησίως. Να μπορούν εύκολα να τα κάνουν δωρεάν. Να αποφασίσει να εμβολιάζονται εναντίον του HPV όλα τα αγόρια και τα κορίτσια.

Να ενημερώσει τους πολίτες ότι, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, το εμβόλιο της γρίπης δεν απευθύνεται σε «ομάδες υψηλού κινδύνου» αλλά συνιστάται σε όλους, πλην όσων, αντικειμενικά, αντενδείκνυται να εμβολιαστούν.

Και να εφαρμόσει την υποχρεωτικότητά του τουλάχιστον στο υγειονομικό προσωπικό της χώρας. Να δει σοβαρά το θέμα της κατάχρησης αντιβιοτικών, που, αν συνεχιστεί, θα καταστήσει άχρηστα μερικά σπουδαία φάρμακα. Δεν χρειάζονται, τέλος πάντων, πρωτοτυπίες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στον κόσμο που αποδεικνύουν ότι η πολιτεία μπορεί να πράττει αποτελεσματικά, σθεναρά, με μέριμνα για όσους είναι υπ’ ευθύνη της, αλλά και χωρίς να φλερτάρει με την παρείσφρηση στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων.