Επιστροφή στην κανονικότητα

Δεν υπάρχουν άγγελοι – ούτε σωτήρες. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να το αντιλήφθηκε με επώδυνο τρόπο μέσα στην κρίση, αλλά στην πραγματικότητα το είχε νιώσει από νωρίς. Η «σωτηρία» δεν έφθασε με τον Κώστα Καραμανλή ούτε με τον Γιώργο Παπανδρέου, πολύ περισσότερο δεν έφθασε με τον Αλέξη Τσίπρα που εμφανίστηκε, μαξιμαλιστικά όσο κανείς, με γιατρικό για κάθε πληγή. Περισσότερο υποψιασμένοι από ποτέ, οι πολίτες αρκούνται με λιγότερα – που ίσως τα βλέπουν πλέον και ως σπουδαία.

Μια επιστροφή στην κανονικότητα φτάνει και περισσεύει, μαζί με έναν λόγο που δεν θα ακούγεται ως διχαστικό κήρυγμα. Αυτό ίσως είναι στην παρούσα φάση και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος μπορεί να φτάσει στην κάλπη της 7ης Ιουλίου χωρίς να είναι αναγκασμένος να καταφύγει σε μια πλειοδοσία υποσχέσεων. Ο λόγος θα είναι στρογγυλεμένος, ήπιος και τεχνοκρατικός. Μπορεί να το αντιληφθεί κανείς και από την κοντρολαρισμένη προεδρική παρέμβαση για τη Novartis και τις καταγγελίες του εισαγγελέα Αγγελή, σε μια περίοδο που η γραμμή «μέχρι τέλους» δείχνει κυρίαρχη στην Πειραιώς.

Πρόκειται για μια νέα κατάσταση των πραγμάτων που είχε κατά νου και ο Τάκης Θεοδωρικάκος, καταστρώνοντας τον σχεδιασμό για τις διαδοχικές κάλπες του Μαΐου – Ιουλίου. Το εκλογικό αποτέλεσμα προφανώς ανεβάζει τις μετοχές του στο νεοδημοκρατικό στερέωμα, κυρίως επειδή – σε αντίθεση με την εικόνα που υπήρχε σε Μαξίμου και Κουμουνδούρου – η ΝΔ γνώριζε πού πήγαινε το ρεύμα και, συνεπώς, ποια κατεύθυνση να ακολουθήσει.

Οταν ο Χριστόφορος Βερναρδάκης έβλεπε την αναμέτρηση ανοικτή, ο υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού του Μητσοτάκη δεν είχε αμφιβολία ότι η κρίσιμη κάλπη ήταν εκείνη της 26ης Μαΐου, αφού αυτή θα σηματοδούσε το αίτημα για πολιτική αλλαγή. Αν αυτό το μήνυμα ήταν σαφές, όλα όσα θα ακολουθούσαν μπορούσαν να θεωρηθούν ως νομοτελειακά και άπαντες στην αξιωματική αντιπολίτευση να είναι προετοιμασμένοι. Το σήμα ότι «οι πολίτες θα μετατρέψουν τις ευρωεκλογές σε εθνικές εκλογές» είχε διαβιβασθεί εγκαίρως – ο Θεοδωρικάκος θεωρούσε ως δεδομένο ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί να φτάσει ώς τον Οκτώβριο.

Η εικόνα αυτή, βέβαια, αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι είναι εύκολο, κλεισμένος κανείς στον γυάλινο πύργο του Μαξίμου, να χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και να μην αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται. Προφανώς, ο Θεοδωρικάκος θα προσπαθήσει να διαφυλάξει από μια τέτοια κατάσταση τον Μητσοτάκη, έχοντας κι έναν πολιτικό ρόλο στο νέο οργανόγραμμα.

Μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας είναι μια παλιά ιστορία για να ανατραπεί την ώρα μιας σαρωτικής επικράτησης, που θα φέρει άλλωστε και περισσότερες εκλόγιμες θέσεις. Από τον Παναγιώτη Πικραμμένο έως τη Μαριέττα Γιαννάκου τα μηνύματα για την ανάγκη θεσμικής θωράκισης της χώρας και, ταυτόχρονα, την επιστροφή στις παραδοσιακές, ευρωπαϊκές αξίες του κόμματος, μπορούν να είναι ηχηρά, αλλά μέσω Θεοδωρικάκου είναι έντονα και τα σήματα της μεγάλης διεύρυνσης – όπως αυτά αναδεικνύονται μέσα από μια διαδρομή που περνά από την ΚΝΕ και το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Βασικότερο όλων, ωστόσο, είναι ότι ο υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού της ΝΔ «ανακάλυψε» τον Μητσοτάκη όταν οι περισσότεροι στο κόμμα αναζητούσαν άλλες αρχηγικές διεξόδους και ο δικός του δρόμος έδειχνε μοναχικός. Υπό αυτή την έννοια, η μεγαλύτερη εκλογική μάχη δεν δόθηκε καν στις 26 Μαΐου, αλλά τον Ιανουάριο του 2016.

Στις 7 Ιουλίου φαίνεται υπεραρκετή για τη ΝΔ μια προγραμματική ατζέντα με θετικό λόγο. Ακόμη και τα συνθήματα που κονταροχτυπιούνται, άλλωστε, και επίσης έχει βάλει στη ζυγαριά ο Θεοδωρικάκος, ακολουθούν το γενικότερο κλίμα, ενισχύοντας περαιτέρω τη γαλάζια αυτοπεποίθηση: Δίπλα στο καθαρό «Αυτοδύναμη Ελλάδα», το μουντό «Τώρα αποφασίζουμε για τη ζωή μας» θυμίζει κραυγή απόγνωσης…