Συνταγματικό σαμποτάζ

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να κάνουν μία συνταγματική αναθεώρηση για να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Αυτό. Τίποτε άλλο.

Ήδη, προκαταβολικά και αφότου παρουσίασαν τις ακροβατικές τους προτάσεις για μία σειρά άλλες διατάξεις, οι οποίες θα μετέτρεπαν την χώρα σε λαϊκή δημοκρατία, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει, καλούν τον Μητσοτάκη να δηλώσει αν θα ψηφίσει την αλλαγή του συγκεκριμένου αυτού νόμου.

Τον οποίον παρεμπιπτόντως, στην σημερινή του μορφή, το 2003 οι βουλευτές του τότε Συνασπισμού είχαν ψηφίσει…

Με θέμα λοιπόν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο κ. Τσίπρας εκκινεί μία αναθεωρητική διαδικασία για λόγους εντυπωσιασμού και προκειμένου να έχουμε ένα θέμα να συζητούμε, τώρα που όλα τα μυθεύματα καταρρέουν.

Την ίδια στιγμή όμως, αρνείται να λάβει υπόψη του άλλες προτάσεις, όπως η αναθεώρηση του άρθρου 16 και η προσαρμογή των διατάξεων για την ανώτατη εκπαίδευση στις συνθήκες της εποχής και του κόσμου που μας περιβάλλει.

Όσο μεθοδεύονται αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ενδεχομένως χωρίς επαρκή αντίληψη των εννοιών και συναίσθηση των συνεπειών, διαφημίζουν το δικό τους Σύνταγμα ως προοδευτικό και εν πάση περιπτώσει ως κείμενο με πολιτική φόρτιση.

Σαν να θεωρούν ότι θα είναι για πάντα στην κυβέρνηση και ότι ο καταστατικός χάρτης της χώρας είναι κάτι σαν πολιτικό μανιφέστο, ή ότι μπορεί να χαρακτηρίζεται «δεξιός» ή  «αριστερός». Ο μόνος διαχωρισμός που μπορεί να υφίσταται είναι μεταξύ φιλελεύθερου/δημοκρατικού και ολοκληρωτικού.

Πρόκειται για λάθος εν εξελίξει και είναι συζητήσιμο αν αυτό γίνεται λόγω άγνοιας ή με σκοπιμότητα.

Το Σύνταγμα υπάρχει ως η μείζων ασφαλιστική δικλείδα του πολιτεύματος. Και υπό αυτήν την έννοια η προσπάθεια μετατροπής του σε αριστερό ή δεξιό θα μπορούσε και να εκληφθεί ως απόπειρα αλλοίωσής του.

Ευτυχώς, οι πρώτες ενδείξεις για το πώς εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ την αναθεώρηση δείχνουν ότι μάλλον πρόκειται για μία διαδικασία – φάρσα. Ειδικώς αν σκεφτεί κανείς μία Βουλή που θα ψηφίζει εννέα (!) φορές προκειμένου να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με ανοιχτό το ενδεχόμενο εν συνεχεία ο Πρόεδρος να εκλέγεται από τους πολίτες.

Αυτή η πρόταση και μόνο αναδεικνύει την τρικυμία εν κρανίω. Ποια θα είναι τελικά δηλαδή η νομιμοποιητική βάση του Προέδρου; Το Κοινοβούλιο ή οι πολίτες; Την μία ο ένας και την άλλη ο άλλος; Χάος.

Υπό αυτό το πρίσμα έχουμε ήδη μία πρόγευση όσων θα παρακολουθήσουμε τους επόμενους μήνες. Και ενδεχομένως την πλέον χαρακτηριστική έκφραση της φύσης και της νοοτροπίας αυτής της κυβέρνησης.

Το χειρότερο από όλα είναι όμως κάτι άλλο. Ακόμη και αν η συνταγματική αναθεώρηση Τσίπρα δεν περάσει όπως την φαντάζονται, θα έχει συντελεστεί μία μεγάλη ζημιά, καθώς έτσι θα εμποδίζεται η όποια προσπάθεια ουσιαστικής αναθεώρησης κάποιων διατάξεων του Συντάγματος από την Βουλή που θα διαδεχθεί την σημερινή.