«H Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μήπως όμως… πνίγεται;», αναρωτιόταν πρόσφατα γνωστός εφοπλιστής με πολλά χρόνια στον χώρο της ακτοπλοΐας. Αφορμή για τους προβληματισμούς του ήταν η συνέχιση ενός ιδιότυπου εργασιακού καθεστώτος που επικρατεί στα πλοία της γραμμής.
Οπως μου λένε άνθρωποι που γνωρίζουν τον Πειραιά σαν το σπίτι τους, υπάρχουν ορισμένα εξωφρενικά παραδείγματα για αμοιβές που έχουν εξασφαλίσει οι συνδικαλιστές ναυτεργάτες. Ενα από αυτά είναι το επάγγελμα του… χυτροκαθαριστή.
Οι πλοιοκτήτες είναι υποχρεωμένοι να έχουν έναν τέτοιον χυτροκαθαριστή παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, πλοία είναι εξοπλισμένα με σύγχρονα πλυντήρια που έχουν ασφαλώς καταργήσει το… πλύσιμο στο χέρι.
Μάλιστα, για όσους πιστεύουν ότι είναι ένα επάγγελμα κακοπληρωμένο, όπως μας πληροφορούν ο μηνιαίος μισθός κινείται σε προ κρίσης επίπεδα. Κι αν αυτό ακούγεται εξωφρενικό, οι Πειραιώτες μού λένε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Τι να πει κανείς π.χ. για το επίδομα… σφάχτη που παίρνει ο μάγειρας στο πλοίο; Τι σφάζει άραγε ώστε να έχει κι αυτό το μπόνους;