Σύνταγμα και τρόικα

Είμαστε λαός που αρέσκεται στις ψευδαισθήσεις, αρέσκεται στα παραμύθια. Αρέσκεται να περιμένει τον από μηχανής θεό, που θα τον βγάλει από την δύσκολη θέση, είτε προσωπική, είτε συλλογική.

Πείθεται σε μεγάλο ποσοστό από τις υποσχέσεις που κόμματα και κάθε είδους πολιτικοί αφειδώς μοιράζουν, χωρίς αιδώ. Κι’ έτσι δημιουργείται αυτός ο φαύλος κύκλος  της προσμονής, της συναλλαγής, του ευτελισμού, της εξαπάτησης εν τέλει.

Ακόμη και τώρα  συναντάς ανθρώπους που πείθονται απ’ ό,τι η τηλεόραση ή οι κομματικοί μηχανισμοί διοχετεύουν, χωρίς καμία νοητική επεξεργασία.

Εξακολουθούμε να πιστεύουμε, και πρώτοι οι ασκούντες την εξουσία, ότι η Βουλή, η κυβέρνηση, κινούνται, ασκούν τις αρμοδιότητες με βάση το Σύνταγμα και τις επιταγές του.  Ότι η Βουλή νομοθετεί και η κυβέρνηση εκτελεί το έργο της, ενώ στην ουσία  εκτελεί τον λαό…

Κάθε τόσο η κυβέρνηση επικαλείται το Σύνταγμα, όταν βέβαια, οι συνθήκες την ευνοούν. Το ίδιο πράττει αντιστρόφως η αντιπολίτευση επικαλούμενη –και αυτή- το Σύνταγμα, ανά πάσα στιγμή και ώρα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτως ή άλλως, εδώ και καιρό ο Καταστατικός μας Χάρτης έχει κουρελιασθεί, όπως πολλοί θεσμοί, με πρωτοβουλία κυρίως των υποτιθέμενων φυλάκων και προστατών του.

Για ποιό Σύνταγμα λοιπόν μιλάμε κάθε λίγο και λιγάκι;

Δυστυχώς,  με τα Μνημόνια, αυτό αν δεν έχει καταλυθεί, σίγουρα όμως έχει αποδυναμωθεί  στα βασικά του άρθρα.

Η καθημερινότητα, για όσους θέλουν να την βλέπουν, διαψεύδει παταγωδώς όλους αυτούς τους κήνσορες, που με περισσή άνεση εξηγούν, ή μάλλον προσπαθούν να εξηγήσουν και να πείσουν ότι διαβιούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία.

Δεν μπορεί όμως να υπάρξει τέτοια Πολιτεία, όταν  η ίδια κατεδαφίζει Σύνταγμα και νόμους, εν ριπή οφθαλμού, μέσα από Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, διάφορες τροπολογίες, που παραβιάζουν κατάφωρα βασικά κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών, ακόμη και Εγκυκλίους.

Η βασική λοιπόν πηγή εξουσίας αυτήν την στιγμή και για πολλά ακόμη χρόνια είναι και θα είναι η Τρόϊκα…

Κι’ αυτό δεν είναι πρωτάκουστο, αναλογικά για κάθε άτομο, κάθε Δήμο, κάθε φορέα κρατικό ή μη, που εκουσίως, λόγω αλόγιστων χρεών παρέδωσε, τα υπάρχοντά του στους δανειστές. Είτε αυτοί είναι Τράπεζες, είτε άλλοι χρηματοπιστωτικοί Oργανισμοί. Όποια ονομασία κι’ αν φέρουν είναι λύκοι  προβατόσχημοι, που περιμένουν την ευκαιρία. Ήταν κι’ αυτό κάτι αναμενόμενο αλλά  κι’ αυτό δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Θέλαμε να ζούμε με τις φαντασιώσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν από τις πολιτικές σειρήνες, που αντί ήθους δίδαξαν ατιμία.

Οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται, ούτε αναζητούν την αιτία της πτώχευσης, της καταστροφής. Γι’ αυτούς είναι το ίδιο, είτε πρόκειται για ατυχήσαντα επιχειρηματία, είτε για «λαμόγια» που είναι και το σύνηθες. Μέλημά τους είναι η επιστροφή των δανεικών κυρίως, η δική τους, πρωτίστως, ικανοποίηση.

Ουσιαστικά  λοιπόν είμαστε υπό κηδεμονία. Έχουμε τεθεί σε ένα είδος δικαστικής συμπαράστασης, για να χρησιμοποιήσω μια νομική έννοια. Σε δικαστική  συμπαράσταση τίθενται, μεταξύ άλλων, όσοι λόγω ασωτίας εκθέτουν στον κίνδυνο της στέρησης τον εαυτόν τους, τον σύζυγο, κατιόντες και ανιόντες. Ένα είδος δικαστικής αντίληψης κατά το προγενέστερο δίκαιο.

Μέχρι τότε, ας συνεχίσουμε να μιλάμε για Σύνταγμα, εθνική ανεξαρτησία κ.λ.π.. Ας συνεχίσουμε να τρεφόμαστε με τις ψευδαισθήσεις μας και να επικροτούμε ό,τι μας «σερβίρουν» αυτοί που μας οδήγησαν στον γκρεμό.

Ο Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην Πρόεδρος ΔΣΑ