Ετούτη τη φορά, καθώς η μάχη θα καθόριζε για πάντα τη ζωή μου, προσπάθησα να τα προβλέψω όλα — στρατηγική και ταχτική, τις εφεδρείες, τις πιθανές κινήσεις του εχθρού τη διαμόρφωση του εδάφους, ακόμα και τις καιρικές συνθήκες. Όλα προσεχτικά μελετημένα και, σχεδόν, ευνοϊκά. Κι όμως, παράξενο, νικήθηκα. Κι όπως τώρα γυρίζω, καταφρονεμένος και ολομόναχος ανάμεσα στων περαστικών τα γέλια, αναρωτιέμαι τι έφταιξε, τι μου διέφυγε, πού έκανα το λάθος, τι, τέλος πάντων, ακαθόριστο ή μοιραίο έριξε το βάρος του στην έκβαση της μάχης. Κάτι πήγα να θυμηθώ — μα όχι, δε μπορεί, δε γίνεται με τέτοια μικροπράγματα να χάνεται μια ζωή. Κι όμως χάθηκε — προσβολές που έκανες τάχα πως δεν κατάλαβες, μεγάλες αποφάσεις τα μεσάνυχτα, θαμμένες κιόλας κάτω απ’ τα σεντόνια του ύπνου, ένας τυφλός εγωισμός όταν χρειάζονταν μια στάλα κατανόηση, ή μια απέραντη συχώρεση όταν έπρεπε να πιάσεις κάποιον απ’ το λαιμό. Όνειρα, (όλο όνειρα), όταν κ’ η πιο μικρή, η πιο γελοία σου πράξη, θάσφαζε σα σπαθί το δολοφόνο δισταγμό σου, μεγάλα λόγια που φώναξες στους δρόμους μικρές αλήθειες που αποσιώπησες στον εαυτό σου — χιλιάδες ήττες μέσα σου, αναίμαχτες, αόριστες, ασήμαντες, πανίσχυρες, σαν ένα κοπάδι ποντίκια που ροκανίζουν χρόνια στο υπόγειο γκρεμίζοντας ξαφνικά την πρόσοψη ενός σπιτιού που μέχρι χτες ακόμα υψώνονταν γεμάτο δύναμη και φώτα κ’ έρωτες και χορούς κι ανεξόφλητα χρέη.
*Απόσπασμα από ποιητική σύνθεση του Τάσου Λειβαδίτη, ατιτλοφόρητη ακόμα και αρκετά εκτεταμένη (με δομή θεατρικού έργου), που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» το Σεπτέμβριο του 1964, στο υπ’ αριθμόν 117 τεύχος (πηγή: Ψηφιακό Αποθετήριο των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας/ΑΣΚΙ, askiarchives.eu). Το εν λόγω απόσπασμα, με πολλές όμως και ουσιαστικές αλλαγές, αισθητά περικεκομμένο, συμπεριελήφθη τελικά στην ποιητική συλλογή του ΛειβαδίτηΟι τελευταίοι, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κέδρος» το 1966. Ένα από τα σύγχρονα πρόσωπα που συμμετείχαν στον κατά Λειβαδίτη «υποτυπώδη μύθο», μαζί με την Κλυταιμνήστρα και τον Πυλάδη, ήταν ο Στέφανος.
Ο Τάσος (Παντελεήμων – Αναστάσιος) Λειβαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα, στη συνοικία του Μεταξουργείου, στις 20 Απριλίου 1922 και πέθανε στον ίδιον τόπο στις 30 Οκτωβρίου 1988.