«Όχι σιωπή, πρέπει να πολεμήσουμε»: Μετά τη Γάζα, η Ναν Γκόλντιν πουλάει έργα της για τα δικαιώματα των τρανς 

Η εμβληματική φωτογράφος και ακτιβίστρια Ναν Γκόλντιν, μετά την ακούραστη εκστρατεία της για την ευαισθητοποίηση σχετικά με την επιδημία οπιοειδών στην Αμερική και τις δηλώσεις της για τη γενοκτονία στη Γάζα, στρέφει τώρα την προσοχή της στα δικαιώματα των τρανς ατόμων, μέσω μιας νέας πώλησης έργων της.

Όλα τα έσοδα από την πώληση των δύο φωτογραφιών της θα διατεθούν σε τρεις οργανώσεις που η ίδια επέλεξε για τη δέσμευσή τους στις ζωές και την έκφραση των τρανς ατόμων: το Μουσείο Τέχνης Leslie-Lohman, το Sylvia Rivera Law Project (SRLP) και το Trans Income Project (TIP).

Τα δύο έργα τέχνης που είναι διαθέσιμα προς πώληση, υπογεγραμμένα από την Γκόλντιν, προσφέρουν διαφορετικές προοπτικές στις ζωές των τρανς ατόμων.

Η φωτογραφία Jimmy Paulette at Wigstock (1991) είναι ένα πορτρέτο που εξερευνά την κατάληψη του δημόσιου χώρου. Μιλώντας στο Dazed, η Γκόλντιν θυμάται την ομορφιά του Τζίμι και τη «λάμψη και το φως» εκείνης της στιγμής.

«Η φωτογραφία του Τζίμι Πολέτ στο Γουίγκστοκ τραβήχτηκε σε μια μέρα γεμάτη ευφορία. Τότε που η ζωή ήταν διασκέδαση», είπε.

«Πάντα πίστευα ότι η προετοιμασία για ένα πάρτι ήταν πιο διασκεδαστική από το ίδιο το πάρτι, και αυτό ήταν ένα από αυτά. Ο Τζίμι δεν έκανε συχνά drag, αλλά όταν το έκανε, ήταν ο πιο όμορφος. Είναι σημαντικό για μένα να δείχνω δύο διαφορετικούς κόσμους: έναν παραστατικό και δημόσιο και τον άλλο οικείο και εσωτερικό. Ήταν μια εποχή όπου υπήρχε μεγαλύτερη αποδοχή για τους τρανς ανθρώπους, αλλά παρόλα αυτά το Γουίγκστοκ διώχθηκε από το Tompkins Square Park πριν τελικά καταλήξει στην Union Square εκείνο το έτος. Εκείνη η μέρα ήταν γεμάτη από λάμψη και φως. Εκείνες τις μέρες, φωτογράφιζα συνεχώς τους φίλους μου» πρόσθεσε.

«Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ πολιτιστική επανάσταση. Σήμερα είναι χειρότερα από τη δεκαετία του 1950. Εργάζονται για να καταστήσουν παράνομο το να είσαι τρανς. Πρέπει να το πολεμήσουμε αυτό -σε κάθε επίπεδο»

Το δεύτερο πορτρέτο, με τίτλο Thora with teddy bear, Brooklyn, NY (2020), είναι πιο προσωπικό και ενδοσκοπικό. Η Γκόλντιν στρέφει το φωτογραφικό βλέμμα της στη φίλη της Θόρα Σίμσεν, με την οποία η φωτογράφος έζησε κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας.

Κατά τη διάρκεια αυτής της συγκατοίκησης, η Γκόλντιν εμπνεύστηκε να δημιουργήσει το σώμα φωτογραφιών με τίτλο Memory Lost, μια τρυφερή σειρά πορτρέτων που τεκμηριώνουν σε μεγάλο βαθμό αυτή την «παράξενη μεταβατική περίοδο, ενώ συνάμα γιορτάζουν και ενθαρρύνουν την αναδυόμενη θηλυκή ύπαρξη της Σίμσεν».

«Το 2020, πήρα τη φωτογραφική μηχανή ειδικά για να φωτογραφίσω τη Θόρα. Οι φωτογραφίες έγιναν μέρος της γνωριμίας μας, και πιστεύω ότι καθώς της έδειχνα πόσο όμορφη την έβλεπα, βοηθήθηκε στο να αναδείξει τη γυναικεία της ύπαρξη στον κόσμο. Αυτές οι φωτογραφίες είναι σαν ένα ερωτικό ποίημα. Οι φωτογραφίες του Τζίμι Ποστέτ είναι περισσότερο σαν ένα πυροτέχνημα».

Οι δύο μεγάλοι πόλεμοι

«Σπάνια φωτογραφίζω πλέον ανθρώπους. Με ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο άλλα είδη», λέει η Γκόλντιν, περιγράφοντας πώς έχει αλλάξει η σχέση της με το πορτρέτο με τα χρόνια.

«Μερικές φορές αναλαμβάνω μια δουλειά αν υπάρχει προσωπικός λόγος, αν είναι φίλος ή κάποιος που θέλω να γνωρίσω. Τις τελευταίες εβδομάδες, με προσέλαβαν για να φωτογραφίσω τους συγγραφείες Μοχάμεντ ελ-Κουρντ και τον Εντουάρ Λουί. Τον Εντουάρ τον γνωρίζω και τον αγαπώ, αλλά η φωτογράφηση μας οδήγησε σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Με τον [Παλαιστίνιο συγγραφέα] Μοχάμεντ ελ-Κουρντ, ήταν περισσότερο μια υπέροχη πρόσκληση, μια εισαγωγή. Είμαι ένα ‘μισθωμένο πιστόλι’ αλλά πολύ εξειδικευμένο».

Κλασικά στοχοπροσηλωμένη στην ατζέντα της για ένα πιο δίκαιο κόσμο η Γκόλντιν μίλησε για τη μεγάλη επίθεση ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα με αμείλικτο τόνο.

«Υπάρχει μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση και κανείς δεν την σταματάει. Υπάρχουν μαριονέτες όπως ο Νετανιάζου, δεν ενεργεί μόνος»

«Νιώθω ότι ζούμε σε ένα κενό φρίκης. Υπάρχει τόση κακία που εκμεταλλεύεται τους αδύναμους, που αρνείται το καλό. Υπάρχουν μαριονέτες όπως ο Νετανιάχου, αλλά δεν ενεργούν μόνοι τους. Η αρπαγή γης στη Μέση Ανατολή είναι ιδιαίτερα αποτρόπαια και κανείς δεν την σταματάει» είπε η ακτιβίστρια δημιουργός.

«Υποφέρω για όλη τη Γάζα: τα παιδιά, τις γυναίκες, τους άνδρες, τα ζώα και τη γη. Ένα από τα μεγαλύτερα κακά της εποχής μας είναι η συνενοχή των δυτικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία συνέβαλαν στη διαιώνιση αυτής της απεριόριστης φρίκης. Εν τω μεταξύ, πάνω από 200 Παλαιστίνιοι δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί. Δεν καταλαβαίνω τι θα χρειαστεί για να κινητοποιηθεί ο κόσμος. Δεν κοιτούν; Υπάρχει μια γενοκτονία σε ζωντανή μετάδοση και κανείς δεν την σταματάει».

Η άλλη μεγάλη απειλή, σύμφωνα με την Γκόλντιν, αφορά τα δικαιώματα των τρανς ατόμων στην Αμερική.

«Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν 800 νομοσχέδια κατά των δικαιωμάτων των τρανς, της υγείας των τρανς και της ύπαρξης των τρανς σε όλη την Αμερική. Υπάρχει μια γραμμή πληροφοριών για να καλέσει κανείς το FBI για να καταγγείλει γιατρούς που παρέχουν φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου σε τρανς νέους. Αυτός ο φόβος και το μίσος για τους τρανς ανθρώπους είναι το χειρότερο αποτέλεσμα της ετεροκανονικής κοινωνικοποίησης στην Αμερική – με άλλα λόγια, εν κατακλείδι, είναι οι φόβοι των στρέιτ ανδρών να είναι γκέι. Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ πολιτιστική επανάσταση. Σήμερα είναι χειρότερα από τη δεκαετία του 1950. Εργάζονται για να καταστήσουν παράνομο το να είσαι τρανς. Πρέπει να το πολεμήσουμε αυτό σε κάθε επίπεδο».

Αντίσταση στην τυραννία

Πώς μπορούμε καλύτερα να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε αυτές τις απολυταρχίες; Αν η Γκόλντιν μπορούσε να παροτρύνει τους ανθρώπους να κάνουν κάτι αυτή τη στιγμή, τι θα ήταν αυτό;

«Η μεγαλύτερη απειλή είναι η αυτολογοκρισία. Πρέπει να κρατάμε τα μάτια μας ορθάνοιχτα και να παραμένουμε σε εγρήγορση παρά το γεγονός ότι βομβαρδιζόμαστε με συνεχείς απειλές και παραπληροφόρηση», τονίζει.

«Να γίνουμε κάτι περισσότερο από ‘κλικτιβιστές’, να βγούμε στους δρόμους, να ενωθούμε με τους άλλους. Υπάρχει δύναμη στους αριθμούς»

«Νομίζω ότι το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν, ότι έχουν τόσα πολλά να χάσουν. Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα αντιμετώπιζα τόση αντίδραση για τις ιδέες κάποιου. Ξέρω ότι η προσωπική οικονομική ασφάλεια είναι σημαντική, αλλά ως συμπονετικά όντα, με τι μπορείς να ζήσεις;» αναρωτήθηκε η Γκόλντιν.

«Πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο από την υπογραφή επιστολών και αναρτήσεων, αλλά και αυτά είναι σημαντικά. Θα παρότρυνα τους ανθρώπους να είναι κάτι περισσότερο από ‘κλικτιβιστές’ και να βγουν στους δρόμους, να διακινδυνεύσουν σωματικά, και να ενωθούν με άλλους. Το περασμένο Σαββατοκύριακο απέδειξε ότι υπάρχει ακόμα δύναμη στους αριθμούς. Το να σταθείς μεταξύ της αστυνομίας και των γειτόνων σου – αυτό είναι πραγματικό κουράγιο».