Ο 84χρονος Ικαριώτης στην Αυστραλία που συνεχίζει να εργάζεται – Πότε σκοπεύει να αποσυρθεί

Ο κάτοικος της Νότιας Αυστραλίας και Ικαριώτης, John (Ioannis) Gronthos, μίλησε στην Greek Herald για την προσωπική του μεταναστευτική εμπειρία και γιατί ως ογδοντάχρονος εξακολουθεί να εργάζεται σκληρά, διατηρώντας τον αγαπημένο του κήπο.

Το μικρό νησί της Ικαρίας έχει γίνει πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο επειδή οι κάτοικοί του ζουν περισσότερο σε μια ζωή που θεωρείται ειδυλλιακή. Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 η εργασία ήταν περιορισμένη, οπότε πολλοί Ικαριώτες έφυγαν για να αναζητήσουν ευκαιρίες αλλού.

Ο πατέρας του Ιωάννη, ο Γιώργος, μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1948 και όπως οι περισσότεροι μετανάστες, εργάστηκε και αποταμίευσε σκληρά για να φέρει τη σύζυγό του Αφροδίτη και τα πέντε παιδιά τους – την Καλλιόπη, την Ασημίνα, την Ιωάννα, τον Ιωάννη και τον Θεόδωρο – στην Αδελαΐδα το 1954.

Ήταν χρόνια αργότερα, το 2022, που η οικογένεια θα επανερχόταν στην ιστορία του προγόνου τους τους,  Ιωάννη Γκρόντου (ή Γκρόνθου) (παππού του 84χρονου Ιωάννη), από τον εγγονό του Ιωάννη – Yianni Cartledge.

Ο Ιωάννης (παππούς)  είχε εγκατασταθεί στο Port Pirie της Νότιας Αυστραλίας το 1911, έγινε Αυστραλός πολίτης, αλλά είχε επιστρέψει πίσω στην Ικαρία τη δεκαετία του 1930.

Ο Yianni Cartledge (εγγονός) σπούδαζε για το διδακτορικό του, ερευνώντας ελληνικές μεταναστευτικές ιστορίες από τις αρχές του 1800 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1900, όταν έπεσε πάνω σε αυτό το ελάχιστα γνωστό κομμάτι της οικογενειακής ιστορίας. Ήταν η φωτογραφία του παππού του και της γιαγιά του τη μέρα του γάμου τους.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Γιώργος και η Αφροδίτη εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Αδελαΐδα και ο Τζον παρακολούθησε το Δημοτικό Σχολείο της Βόρειας Αδελαΐδας γύρω στο 1954 ή το 1955 και παρακολούθησε νυχτερινό σχολείο για να μάθει αγγλικά.

“Ήταν δύσκολο να μάθω αγγλικά”, λέει ο John.

“Ξεκίνησα από το μηδέν, καθώς δεν ήξερα ούτε μια λέξη αγγλικά. Μου πήρε περίπου έξι μήνες μέχρι να μπορέσω να επικοινωνήσω. Χρησιμοποιούσα πολύ τα χέρια μου για να βοηθήσω στην επικοινωνία”.

Αφού τελείωσε το σχολείο, ο Τζον εργάστηκε σε εργοστάσια – το εργοστάσιο γυαλιού και στο Perry Engineering – πριν πάει στο Ranleigh Ware, όπου θα έμενε για 20 χρόνια.

Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Παντελάδη, την οποία περιγράφει ως “το πιο γλυκό κορίτσι στον κόσμο” και έγιναν γονείς πέντε παιδιών – του Γιώργου, του Σταν, της Βένα, της Τούλας και του Τζιμ.

Δέσποινα Παντελάδη και τα παιδιά της

“Όταν παντρευτήκαμε, η ζωή στην Αδελαΐδα ήταν δύσκολη”, λέει ο John.

“Εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη ανεργία στην πολιτεία. Πολλά εργοστάσια έκλειναν (και) μετά από 20 χρόνια, το Ranleigh Ware έκλεισε και αναγκάστηκα να φύγω”.

Είκοσι χρόνια και ούτε μια μέρα ρεπό

Όμως η τύχη ήταν με το μέρος του Τζον και σύντομα βρήκε δουλειά σε κεντρική τράπεζα – Reserve Bank-  τη δεκαετία του 1970. Είχε επίσης μερικές δουλειές παράλληλα, καθάριζε, διατηρούσε μια επιχείρηση κηπουρικής και ζωγράφιζε τα Σαββατοκύριακα στον ελεύθερο χρόνο του.

Στην Reserve Bank, ξεκίνησε ως καθαριστής και ανέβηκε ως προσωπικός βοηθός του διευθυντή.

“Γνώρισα πολλούς γνωστούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια αυτού του ρόλου, όπως τον Ύπατο Αρμοστή της Αγγλίας, Robert Holmes a-Court, τον Πρόεδρο της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, τον πρωθυπουργό Paul Keating, τον πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργό Kim Beazley, τον Αυστραλό παίκτη του κρίκετ Sir Donald Bradman (σε τακτική βάση), έξι διαφορετικούς διοικητές της Κεντρικής Τράπεζας, ηθοποιούς και πρωθυπουργούς πολιτειών”, λέει.

Ο Τζον πήγαινε με τα πόδια στην τράπεζα και επέστρεφε στο σπίτι, διανύοντας 16 χιλιόμετρα κάθε μέρα “με βροχή, χαλάζι ή λιακάδα”.

Το έκανε αυτό για 20 χρόνια.

“Δεν είχα ούτε μια μέρα ρεπό σε όλη μου την επαγγελματική ζωή”, λέει.

Ο John Gronthos στα πεντηκοστά του γενέθλια

Η ζωή ως ογδοντάχρονος

Αυτές τις μέρες, ο John εξακολουθεί να εργάζεται με πλήρη απασχόληση με τον γαμπρό του Rob Cartledge και να ασχολείται με τη διαμόρφωση και αρχιτεκτονική εξωτερικών χώρων.

“Εξακολουθώ να έχω χρόνο για να συντηρώ τις ιδιοκτησίες μου, συμπεριλαμβανομένης της ζωγραφικής και της κηπουρικής, και να επικεντρώνομαι στο κήπο μου”, λέει.

“Εργάζομαι τουλάχιστον 32 ώρες την εβδομάδα μεταξύ των εργασιών μου στη διαμόρφωση γης αλλά και του δικού μου κήπου”.

Τι παρακινεί λοιπόν τον Τζον να σηκώνεται με βροχή, χαλάζι ή λιακάδα για να κάνει τις ώρες που κάνει;

“Πήρα την εργασιακή μου ηθική από τον πατέρα μου”, λέει. “Ήταν εργασιομανής.

Αυτή η εργασιακή ηθική, εξηγεί, έχει περάσει στα δικά του παιδιά – κάτι για το οποίο είναι πολύ περήφανος.

“Έγιναν όλα επαγγελματίες – δύο δάσκαλοι, ένας καθηγητής, ένας πολεοδόμος και ένας δημοσιογράφος”, λέει.

Ο Ικαριώτικος τρόπος

Ο Τζον αποδίδει τη μακροζωία του στη διατήρηση της φυσικής του κατάστασης με το περπάτημα, τη σωστή διατροφή, το μη κάπνισμα και την ενεργητικότητα.

“Τρώω μεσογειακή κουζίνα, όλα σπιτικά μαγειρεμένα”, λέει. “Είναι πολύ σπάνιο για μένα να πάω σε φαστ φουντ”.

Το 2003, μετά από σχεδόν 50 χρόνια ζωής στην Αυστραλία, ταξίδεψε με τη σύζυγό του στην Ικαρία και έμεινε για έξι μήνες.

“Πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Πολλοί από τους συγγενείς μου ήταν ακόμα ζωντανοί, όπως θείες, θείοι και ξαδέρφια”, θυμάται ο John.

“Κατάφερα να δω πολλά μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας που δεν είχα ξαναδεί και πήγα ακόμη και στην Έφεσο και τη Σμύρνη στην Τουρκία”.Ο John δεν σκοπεύει να συνταξιοδοτηθεί και σκοπεύει να εργαστεί για άλλα 10 χρόνια.

“Θα δώσω την παραίτησή μου στον γαμπρό μου στα 95 μου”, γελάει. “Αυτή είναι μια καλή ηλικία για να αποσυρθώ”.

Πηγή: Greek Herald