Πιτσιρικάδες ή έστω ημιπιτσιρικάδες…

Η φάση των ομίλων ολοκληρώνεται σιγά σιγά στο Euro 2020 κι όλοι περιμένουν τα νοκάουτ για να ανεβεί και η αδρεναλίνη. Είναι μια ωραία διοργάνωση αυτή που παρακολουθούμε για έναν απλό λόγο: τα φαβορί την έχουν πάρει στα σοβαρά.

Καλές

Μια διοργάνωση εθνικών ομάδων για να είναι ωραία πρέπει οι παραδοσιακές δυνάμεις να σου δείχνουν πως θέλουν να την κερδίσουν. Καλές είναι οι εκπλήξεις, αλλά τα ματς που μένουν στο μυαλό είναι αυτά των μεγάλων ομάδων. Για την ώρα όλοι οι μεγάλοι συνεχίζουν και ο μόνος κίνδυνος είναι να χάσουμε απόψε τους Ισπανούς, που για να προκριθούν πρέπει να κερδίσουν τους Σλοβάκους και να μη χρειαστούν την τύχη και τα κομπιουτεράκια. Οι Γάλλοι έχουν προκριθεί, οι Γερμανοί κινδυνεύουν μόνο αν ηττηθούν από την Ουγγαρία και οι Πορτογάλοι μπορεί να αποκλειστούν μόνο αν χάσουν από τους Γάλλους με 4-0: σε αυτή την περίπτωση θα είναι με τρεις βαθμούς χειρότεροι από τους Φινλανδούς και τους Ουκρανούς. Αλλά μιλάμε για σενάρια επιστημονικής φαντασίας: το λογικό είναι να περάσουν όλοι και να τους δούμε σε νοκάουτ ματς να «σκοτώνονται» στη συνέχεια.

Εποχή

Γίνεται συζήτηση για το ποδόσφαιρο που παίζεται. Προσωπικά το βρίσκω πολύ καλό – ειδικά για τα δεδομένα της εποχής του Covid-19. Στη Γαλλία, πέντε χρόνια πριν, τα γκολ που μπήκαν στους ομίλους ήταν συνολικά 69. Τόσα είχαν μπει σε αυτή τη διοργάνωση μέχρι τη Δευτέρα το βράδυ: η πρόβλεψή μου είναι ότι γκολ θα δούμε στην πρώτη φάση περίπου 80! Είχαμε επίσης φέτος τρομερές ιστορίες, όπως αυτή του Ερικσεν. Είχαμε απρόβλεπτα καλές εμφανίσεις από ομάδες που περνούσαν κρίσεις όπως η Ιταλία και η Ολλανδία, είχαμε one man show όπως είναι οι εμφανίσεις του Εμπαπέ και του Λουκάκου. Είχαμε εντυπωσιακές επιστροφές, όπως της Γερμανίας π.χ., αλλά και στραπατσαρίσματα διάφορων φαβορί: η πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία έφυγε από το γήπεδο εισπράττοντας από τους Γερμανούς τέσσερα γκολ και οι προικισμένοι αλλά μπλαζέ Ισπανοί για να προκριθούν στους 16 πρέπει να κερδίσουν τη Σλοβακία. Και είχαμε και γκολ και ρεκόρ του Ρονάλντο και αντίο σπουδαίων ποδοσφαιριστών όπως του Ντάρκο Πάντεφ π.χ.

Κουρασμένοι

Τα παιχνίδια μέχρι τώρα δεν είναι χειρότερα από αυτά που είδαμε στη Γαλλία το 2016 – ίσα ίσα. Πολλά από τα ματς της πρώτης φάσης ήταν επίσης πολύ καλύτερα από τους άθλιους τελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ. Οι κουρασμένοι σουπερστάρ κάνουν ό,τι μπορούν κι ένας λόγος είναι ότι πολλοί (οι Ιταλοί, οι Ολλανδοί, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί, οι Δανοί κ.λπ.) αγωνίστηκαν μπροστά στο κοινό τους. Μπορεί τα γήπεδα να μην είναι γεμάτα αλλά πιστοί οπαδοί υπάρχουν – στις χώρες που στο Euro συμμετέχουν το θερμόμετρο του ενδιαφέροντος έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο. Γιατί τότε γκρινιάζουν όσοι γκρινιάζουν; Γιατί κάθε τέτοια διοργάνωση είναι και μια ευκαιρία για να μας χτυπήσει ο ιός της νοσταλγίας, για τον οποίο δεν υπάρχει εμβόλιο. Κι ευτυχώς γιατί μας επιτρέπει να παραμείνουμε πιτσιρικάδες ή έστω ημιπιτσιρικάδες.

Κατώτεροι

Αλλος νοσταλγεί την Ισπανία του Τσάβι και του Ινιέστα ξεχνώντας ότι στα τουρνουά που κέρδισε (το 2008 και το 2012) οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Ιταλοί ήταν μάλλον κατώτεροι των περιστάσεων. Αλλος νοσταλγεί τη Γαλλία του Ζιντάν ξεχνώντας ότι το 2000 κατέκτησε το τρόπαιο, γιατί ο Ντελ Πιέρο στον τελικό έχασε τα άχαστα. Αλλος θέλει εκπλήξεις τύπου Ελλάδος, λες κι αυτά γίνονται συνέχεια. Αλλος θέλει τους Ολλανδούς του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου ξεχνώντας ότι σε αυτούς ειδικά οι Τσεχοσλοβάκοι το 1976 κάνανε πλάκα, αλλά θυμόμαστε μόνο το πέναλτι του Πανένκα.

Ποτέ

Εχει πλάκα ότι κάθε φορά που φτάνει μια μεγάλη διοργάνωση στο μυαλό του ποδοσφαιρόφιλου υπάρχει μόνο μια προηγούμενη διοργάνωση, μια διοργάνωση που δεν υπήρξε ποτέ! Παίζουν σε αυτήν η καλύτερη Γερμανία, η καλύτερη Ολλανδία, η καλύτερη Γαλλία, η καλύτερη Ιταλία κι υπάρχουν και ομάδες έτοιμες για την ιστορική έκπληξη όπως η Ελλάδα και η Δανία – κάπου βρίσκεται κι ο Ρονάλντο, αν και στο θολωμένο μυαλό μας θα θέλαμε τον Μέσι. Σε αυτή τη διοργάνωση, που κανείς ποτέ δεν είδε γιατί δεν υπάρχει, η μπάλα που παίχτηκε ήταν όντως τρομερή, θεαματική, μαγική, τέλεια. Το είδος της μπάλας που μας επιτρέπει να παραμείνουμε ημιπιτσιρικάδες για πάντα. Ή μουρμούρηδες…

Μπισκότο

Και πολλά γκολ να μην είχε το Euro (που έχει) και εκπλήξεις να μην είχε (που έχει) θα ήταν μια εξαιρετική διοργάνωση γιατί μέχρι τώρα τα αποτελέσματα δεν ήταν ακριβώς προβλεπόμενα και δεν υπήρξε τίποτα το προσυμφωνημένο, όπως σε άλλες περιπτώσεις. Για παράδειγμα όλος ο πλανήτης περίμενε τη Δευτέρα το βράδυ την ισοπαλία ανάμεσα στην Αυστρία και στην Ουκρανία. Οι δυο τους θα έφταναν τους 4 βαθμούς και θα συνέχιζαν παρεούλα στην επόμενη φάση πίσω από τους Ολλανδούς που ήταν έτσι κι αλλιώς πρώτοι. Κι όμως το περίφημο «μπισκοτάκι» δεν προέκυψε.

Εκφραση

Πώς γεννήθηκε η έκφραση «μπισκότο»; Υπάρχουν δύο εκδοχές που μπορεί να βρει κανείς στα λεξικά της ιστορίας του ιταλικού ποδοσφαίρου. Η πρώτη έχει να κάνει με τη μαγειρική: biscotto είναι κάτι που είναι μαγειρεμένο (cotto) δύο φορές (bis). Αν σε αυτό προσθέσεις ότι έχει ως αποτέλεσμα γλυκιά γεύση, αφού πρόκειται για αποτέλεσμα που βολεύει και τους δύο, τότε ο όρος «μπισκότο» είναι εξαιρετικός. Η δεύτερη ερμηνεία σχετίζεται με τον ιππόδρομο. Στην Ιταλία λέγανε πως αν ένα άλογο έπρεπε να χάσει για να μην πληρωθούν οι παίκτες που πόνταραν σε αυτό τα λεφτά τους, οι μπουκ του δίνανε ένα «μπισκοτάκι», ένα ηρεμιστικό δηλαδή. Από τις δύο εκδοχές προτιμώ την πρώτη. Κυρίως όμως προτιμώ την ελληνική ορολογία: στο λεξικό του ελληνικού ποδοσφαίρου το προσυμφωνημένο ματς ονομάζεται «νιάου»! Τον όρο έβαλε στην αργκό μας πριν από χρόνια ο κύπριος παράγοντας Ανδρέας Παντελή που είχε διατελέσει ενδιαφερόμενος για να αποκτήσει τον Ηρακλή, τον οποίο και για λίγο διοίκησε.

Μύθοι

Οι αστικοί μύθοι αναφέρουν ότι τότε ο πρόεδρος του Λεβαδειακού Γιάννης Κομπότης τον ρώτησε τι θα κάνει ο Ηρακλής με την Ξάνθη την τελευταία αγωνιστική: ο Λεβαδειακός κινδύνευε και ήθελε νίκη του Ηρακλή. Ο Κύπριος απάντησε τίμια «Γιάννη μου σε αγαπώ, αλλά θα γίνει «νιάου»». Κι έγινε. Γιατί στην Ελλάδα έχουμε σοβαρές ομάδες κι όχι ανόητους σαν τους Αυστριακούς και τους Ουκρανούς που δεν μπορούν να φτιάξουν ένα «μπισκότο» της προκοπής. Ενώ θα ‘πρεπε να έχουν διδαχτεί την τέχνη από μας. Που βλέπουμε ένα σωρό «νιάου», αλλά κατά τα άλλα δεν μας αρέσει το Euro…