Τρίχες

Υπήρχαν ακόμα όταν πήγαινα σχολείο κάτι αραχνιασμένοι κυρίες και κύριοι, νοοτροπίας κατηχητικού, που αγανακτούσαν με την όψη των νέων. «Απ’ τη μαλλούρα δεν καταλαβαίνεις άμα είναι αγόρι ή κορίτσι! Φοράει σκουλαρίκι – δεν ντρέπεται τον πατέρα του; Και η άλλη, κοπέλα σαν τα κρύα νερά, θυγατέρα μάλιστα ιατρού, να βάζει αυτά τα τζιν σωλήνες – πώς τα λένε; – κι αυτά τα άρβυλα στα πόδια; Τς, τς, τς…» .

Γραφικοί, για χάζι. Εκτός και αν τους είχες καθηγητές, οπότε σε έστελναν γραμμή στον κουρέα απειλώντας σε με αποβολή και με μείωση διαγωγής. Είκοσι χρόνια νωρίτερα, στα 60’ς, θα ήταν ικανοί να σου τα πάρουν αυτοπροσώπως με την ψιλή και να σε περιφέρουν γουλί στη γειτονιά με μια ταμπέλα στον λαιμό. «Γάιδαρος τεντιμπόης».

Εκείνα τα απολιθώματα μου θύμισε η νεαρή πολιτεύτρια Θεσσαλονίκης, η οποία ξέσπασε από Διαδικτύου απαιτώντας οι μεν γυναίκες να ξυρίζουν ό,τι επάνω τους ξυρίζεται, οι δε άντρες να έχουν τριχωτά στέρνα και πόδια διότι «έτσι ορίζει η φύση».

Δεν θα στεκόμουν λεπτό στην περίπτωσή της. Εγινε ωστόσο το θέμα της ημέρας. Μυριάδες συμπολίτες μας δήλωσαν βαθύτατα προσβεβλημένοι από τα λεγόμενά της κι έσπευσαν να τα αντικρούσουν.

Διέρρηξαν ανοιχτές θύρες. Ο αυτοπροσδιορισμός μέσω της εμφάνισης και της αμφίεσης συνιστά δικαίωμα απολύτως κατοχυρωμένο, δεκαετίες ήδη, στον δυτικό κόσμο. Στις φανατικά μουσουλμανικές χώρες μία γυναίκα απειλείται με διαπόμπευση – ή και με λιθοβολισμό ακόμα – άμα τολμήσει να εμφανιστεί δημόσια χωρίς μαντήλα. Εδώ και με ένα βρακί να βγω στο κεφάλι, το πολύ να εισπράξω κάποια περίεργα βλέμματα, άντε και κανένα κοροϊδευτικό σχόλιο. Εδώ πάσχουμε από αδιαφορία. Ο κόσμος αποστρέφει το βλέμμα από ό,τι δεν τον αφορά άμεσα, από οτιδήποτε κλονίζει τις παρηγορητικές του βεβαιότητες, τη μικρή κοινωνική του φούσκα. Από τους άστεγους και τους επαίτες για παράδειγμα… Πρέπει να είσαι πάρα πολύ αλλιώτικος και να ζεις σε μια τρομακτικά κλειστή κοινωνία της ελληνικής επαρχίας, για να πληρώνεις το τίμημα της διαφορετικότητάς σου. Εκτός εάν μιλάμε για ανηλίκους, όπου το μπούλινγκ κατά περιπτώσεις αποτελεί μάστιγα.

Δεν έχουμε εντούτοις τη δικτατορία της μόδας; Δεν επιβάλλει το λάιφ στάιλ στα νέα ιδίως κορίτσια να είναι αδύνατα μέχρις εξάντλησης και προσεγμένα σαν κούκλες βιτρίνας; Δεν ευθύνεται για περιστατικά νευρικής ανορεξίας, με τραγική ενίοτε κατάληξη;

Το σοβαρότερο δεινό μας, στην πραγματικότητα, είναι το εντελώς αντίθετο. Η έξαρση της παιδικής και εφηβικής παχυσαρκίας, που θέτει σε κίνδυνο την υγεία του πληθυσμού. Πώς να μιλήσεις όμως για αυτό; Θα σε κατηγορήσουν για ρατσισμό…

Ως ευκαιρία λειτούργησε η νεαρή με το λατινικό επίθετο για να διατρανώσει ο πάσα ένας την προοδευτικότητα, την ευαισθησία του. Πού να προβληματίζεσαι, πού να τοποθετείσαι για τα όσα ακανθώδη προβάλλουν στον μετά την πανδημία κόσμο; Για το καινούργιο, επικίνδυνα ασαφές, εργασιακό τοπίο; Για την ψηφιοποίηση κάθε επαγγελματικής και κοινωνικής δραστηριότητας και τα ζητήματα προστασίας της ιδιωτικότητας και εν τέλει της δημοκρατίας που προκύπτουν; Οταν η θέση προϋποθέτει γνώση, σοβαρή ενημέρωση έστω, το πράγμα δυσκολεύει. Γράφεις καλύτερα ένα κατεβατό που καταλήγει ότι αγαπάς τις τρίχες, τις ραγάδες, τις πανάδες – τις δικές σου και των άλλων – και καθάρισες. Κονομάς τα likes της ημέρας και κοκορεύεσαι.

Το πρόβλημα ίσως, κατά βάθος, έγκειται ακριβώς εκεί. Ολοένα και περισσότερος κόσμος ζει, ευτυχεί και δυστυχεί, βυθισμένος στο Διαδίκτυο. Πληκτρολογώντας ακατάπαυστα, πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο. Καταναλώνοντας βουλιμικά τις πληροφορίες που ακατέργαστες τον κατακλύζουν.

Ενώ έξω; Εξω κυκλοφορείς με σάρκα και οστά. Ερωτεύεσαι και σε ερωτεύονται με τα λίγα ή με τα πολλά κιλά σου. Συγχρωτίζεσαι με τους άλλους, τους νιώθεις, τους μυρίζεις, ακούς τον ήχο της φωνής, το γέλιο τους. Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους φιλήσεις, να κλάψεις ίσως στον ώμο τους. Και αν τους αρέσεις και σου αρέσουν, πιθανόν να καταλήξετε στο κρεβάτι. Και στο κρεβάτι ποιος ασχολείται με τρίχες;