Η εγκληματικότητα δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση

Παρατηρώ τη δημόσια συζήτηση με αφορμή το ειδεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά.

Κατανοώ πλήρως τη φόρτιση που υπάρχει.

Θα μπορούσα να συνυπογράψω τη φράση «ανθρωπόμορφα τέρατα» για αυτούς που διέπραξαν αυτό το έγκλημα.

Και συμφωνώ ότι όλα αυτά μας φέρνουν αντιμέτωπους με το ερώτημα για το ποια πολιτική μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα.

Όμως, όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την εύκολη πολιτική εκμετάλλευση που παρατηρούμε οποτεδήποτε συμβαίνουν τέτοια εγκλήματα.

Είναι αυτή η ευκολία με την οποία βλέπουμε χρόνια τώρα να βγαίνουν ανακοινώσεις που να διεκτραγωδούν την «έκρηξη της εγκληματικότητας» και να μιλούν για την «ανασφάλεια των πολιτών».

Για να μην αναφερθώ στη συχνή επανάληψη της αναφοράς σε «ξέφραγο αμπέλι».

Ανακοινώσεις που πάντοτε βγάζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης εναντίον των κομμάτων που κυβερνούν.

Γίνεται σήμερα αυτό απέναντι στην κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως είχε γίνει και πριν από μερικά χρόνια όταν οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι.

Μην με παρεξηγήσετε: συχνά αυτές οι ανακοινώσεις έχουν και ορθές παρατηρήσεις, όμως το βασικό τους μοτίβο παραπέμπει περισσότερο σε αντιπολιτευτικό αντανακλαστικό, παρά σε συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης.

Πρόβλημα εγκληματικότητας υπάρχει, παρότι πριν κανείς μιλήσει για «έκρηξη εγκληματικότητας» καλό είναι να μπορεί να προσφέρει δεδομένα.

Όμως, αυτό το πρόβλημα δεν απαντιέται με κραυγές, ούτε με προσπάθεια να νιώσουν ακόμη πιο ανασφαλείς οι πολίτες.

Ιδίως όταν υπάρχει ο κίνδυνος τέτοιες κραυγές να αξιοποιηθούν από όσους γενικά θέλουν κοινωνίες πιο αυταρχικές και με λιγότερα δικαιώματα.

Ούτε βοηθάει μια ρητορική που στο τέλος μπορεί να τροφοδοτήσει είτε ρατσιστικά αντανακλαστικά (θυμηθείτε πόσο συχνά η εγκληματικότητα αποδίδεται στους μετανάστες και γενικά τους «ξένους», παρότι τα δεδομένα δεν το αποδεικνύουν).

Αυτό που χρειάζεται είναι μια πραγματική αποτίμηση της κατάστασης, η αναμέτρηση με τα κοινωνικά αίτια που σήμερα ενισχύουν διάφορες μορφές εγκληματικότητας και παραβατικότητας (διάσταση που συχνά υποτιμούμε όταν συζητάμε την «αντιεγκληματική πολιτική») και βέβαια η επεξεργασία μιας πολιτικής για την αστυνόμευση που να μπορεί να είναι πραγματικά αποτελεσματική και να μην περιορίζεται σε γενικόλογες εξαγγελίες που μετά ξεχνιούνται ή σε μέτρα που αφορούν το φαίνεσθαι παρά την ουσία.

Γύρω από όλα αυτά και συζήτηση πρέπει να γίνει και ανταλλαγή προτάσεων και αντιπαράθεση απόψεων εκεί που χρειάζεται.

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη της ανακοινώσεις με τα κλισέ και τις εύκολες κραυγές.