Οι Σπαρτακιστές της Πλατείας Βαρνάβα

Μετά το ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο και τις εικόνες από την Πλατεία Βαρνάβα, οι αυταπάτες τελείωσαν. Αυτό που διαχειρίζεται πια η κυβέρνηση είναι μια συντεταγμένη υποχώρηση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει άτακτη. Το βλέπουμε στο σταδιακό άνοιγμα των διαφόρων δραστηριοτήτων (εμπορικών, εκπαιδευτικών κ.ά.) που προχωρεί. Το βλέπουμε επίσης στην ντροπαλότητα (πώς αλλιώς να την πω;) της Αστυνομίας, για την οποία είναι κοινό μυστικό ότι έχει εντολές να μην επεμβαίνει ούτε σε κραυγαλέες παραβάσεις των περιορισμών, που υποτίθεται ότι ισχύουν ακόμη.

Η υποχώρηση αυτή δεν σημαίνει την τελική ήττα ή την αποτυχία της προσπάθειας να ελεγχθεί η πανδημία. Είναι η αναγκαία προσαρμογή στις συνθήκες της πραγματικότητας. Η προσπάθεια αυτή είναι ένας «ολοκληρωτικός πόλεμος», με τη στενή έννοια του όρου, διότι η συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας είναι απαραίτητη, όπως λ.χ. στους πολέμους του εικοστού αιώνα. Αν το εσωτερικό μέτωπο καταρρεύσει, όπως λ.χ. συνέβη στη Γερμανία το 1918, χαίρετε! Οι γλεντζέδες της Πλατείας Βαρνάβα είναι οι Σπαρτακιστές της δικής μας περίπτωσης.

Η τελική έκβαση, πάντως, θα κριθεί από την τάξη με την οποία θα γίνει η υποχώρηση. Εφόσον ο εμβολιασμός συνεχιστεί στους ίδιους ρυθμούς, εφόσον βοηθήσει ο καιρός και, προπαντός, εφόσον ο κόσμος δεν αφηνιάσει απότομα, μπορούμε βασίμως να ελπίζουμε ότι η πανδημία τίθεται υπό έλεγχο. Εξαρτάται όμως από μια διαδικασία που πρέπει να γίνει με τάξη και μεθοδικότητα. Ειδάλλως, μια έξαρση που θα έκανε το σύστημα Υγείας να κλατάρει, θα ισοδυναμούσε με την αποτυχία τόσων μηνών σκληρής προσπάθειας.

ΕΦΑΓΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ!

Το Σάββατο είχε τα γενέθλιά του (έκλεισε τα ογδόντα) ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β΄, μία από τις μεγαλύτερες εν ζωή μορφές του «entertainment» στον Υπαρκτό Ελληνισμό. Ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, ο λεγόμενος και Χρυσόστομος ο Αθυρόστομος, λόγω της παρρησίας που τον κάνει να εκστομίζει διάφορα κουλά (π.χ., το περίφημο «πρέπει να σταματήσουμε να κλέβουμε όλοι», που είπε με αφορμή το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων), δεν μπορούσε να μην απευθύνει ομιλία στους φίλους του.

Μίλησε, λοιπόν, για τον αγαπημένο του θέμα, τον εαυτό του, με τη σεμνότητα, την αυτοκριτική διάθεση και την ταπείνωση που πάντοτε τον έκαναν να ξεχωρίζει. Τους είπε με πόση χαρά προσέφερε τον εαυτό του στην Εκκλησία, ότι ποτέ δεν θέλησε  ούτε συγχαρητήρια, ούτε χειροκροτήματα, ούτε ευχαριστώ (του έφθανε μόνο να είναι Αρχιεπίσκοπος…) και ότι την ευτυχία δεν θα τη βρουν σε θέσεις, αξιώματα και λεφτά (μιλώντας εξ ιδίας πείρας, φαντάζομαι…)

Το αποκορύφωμα της σεμνής εκδήλωσης, όμως, ήταν ότι η τούρτα, την οποία έκοψε και μετά όλοι μαζί (μετά συγχωρήσεως) καταβρόχθισαν, είχε τη μορφή του μεγαλοπρεπούς καθεδρικού ναού που χτίζει ο Χρυσόστομος δίπλα από την Αρχιεπισκοπή. Κανονικό αντίγραφο σε τούρτα, με κωδωνοστάσια, τρούλους και τα συμπαρομαρτούντα – υποθέτω ότι θα κατασκευάστηκε με τη συνεργασία του αρχιτεκτονικού γραφείου που έχει αναλάβει το έργο. Πρέπει να ήταν απίθανα αστείο το θέαμα να τους βλέπεις να κατεδαφίζουν το ομοίωμα ναού και να το τρώνε. Ισως είναι ο λόγος για τον οποίο δεν υπήρξαν φωτογραφίες από αυτό το μέρος της γιορτής.

Ματαιοδοξία; Ετσι νόμισα και εγώ στην αρχή, αλλά αν το σκεφτείς καλύτερα είναι μάλλον υπέρτατη απόδειξη αγάπης. Ο Σαλβαδόρ Νταλί, ως γνωστόν, αγαπούσε τόσο πολύ τη σύζυγό του Γκαλά, ώστε είχε δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι, αν εκείνη πέθαινε πρώτη αυτός θα την έτρωγε κατά κυριολεξία. Υπό το πρίσμα αυτό εξηγείται η ιδιορρυθμία του Χρυσόστομου να φάει το έργο του σε μορφή τούρτας, αφού το μπετόν δεν τρώγεται (εκτός αν είναι πολύ φρέσκο), διότι και ο Χρυσόστρομος στο κίνημα του σουρεαλισμού υπό την ευρεία έννοια εντάσσεται, με τον τρόπο του.

Ζηλεύω τους αδελφούς Κυπρίους που τον έχουν και τον χαίρονται. Αν η συγκεκριμένη αγορά ήταν ανοικτή, θα έπρεπε να τον φέρουμε να παίξει εδώ με μεταγραφή…