Φιμέ τζάμια

Προσωπικά δεν ανήκω σε αυτούς που ασκούν έντονη κριτική στον Πρωθυπουργό επειδή μετέβη από την Αντίπαρο στην Επίδαυρο με υπηρεσιακό αεροσκάφος. Ο Πρωθυπουργός είναι παντού Πρωθυπουργός και αυτό που για εμάς φαντάζει ως καθημερινότητα για εκείνον είναι μια πλευρά πολιτικής, διπλωματίας και δημόσιας εικόνας. Το ίδιο πίστευα και για τον Αλέξη Τσίπρα. Μια εικόνα με τον Τομ Χανκς είναι μια πολιτική εικόνα. Και στην κοινωνία του θεάματος έχει πολλαπλή επίδραση. Σταματώ εδώ.

Ανήκω όμως σε αυτούς που μάλλον έχουν μικρή έγνοια για τη μετάβαση χιλιάδων Αθηναίων στις δουλειές τους. Το λέω ως φανατικός πεζός. Ως άνθρωπος που δεν έχει δικό του μέσο μεταφοράς. Και που αυτές τις ημέρες ταλαιπωρείται πολύ στα μαζικά μέσα μεταφοράς λόγω αραίωσης των δρομολογίων. Πράγμα ανήκουστο όταν την ίδια ώρα η διασπορά του κορωνοϊού γενικεύεται. Και όταν την ίδια ώρα είναι αναγκαίο να γινόταν το ανάποδο. Τα δρομολόγια να είναι πιο πυκνά για να αποφεύγεται ο συνωστισμός. Γιατί τι να την κάνω τη μάσκα όταν είμαι σαν σαρδέλα σε λεωφορείο;

Νομίζω πως δεν λέω κάτι παράλογο, αν και στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας θα πρέπει να ξανασυστηθούμε. Το φετινό καλοκαίρι για τον μέσο Αθηναίο μοιάζει εντελώς πρωτόγνωρο. Και, όχι, δεν αποδίδονται όλα στην πανδημία.

Τα μπρος – πίσω, για παράδειγμα, με τον λεγόμενο Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας αθροίζονται σε μια δύσκολη και όλο και πιο αβίωτη καθημερινότητα. Βεβαίως, αν ρωτήσεις κάνα βουλευτή της κυβέρνησης θα σου πει πως το πρόβλημα της πόλης είναι τα Εξάρχεια.

Κι εδώ είναι η ρίζα του θέματος του σημερινού σημειώματός μας. Η απόσταση του πολιτικού προσωπικού από τη ζωή του Ελληνα. Πόσοι, αλήθεια, βουλευτές μας, έστω μία φορά στο τόσο, μπαίνουν στο μετρό; Με βεβαιότητα σας λέω, ελάχιστοι. Ακόμη πιο σπάνια οι σημερινοί της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Κι όμως, αν το έκαναν θα ήταν απείρως καλύτεροι. Ο Κεχαΐδης και ο Τάσος Λιγνάδης αλλά και ο Γκάτσος έγραφαν στα καφενεία. Ο Κουν πρωτοεμπνεύστηκε εικόνες για το θέατρο από τα στέκια της Φωκίωνος Νέγρη. Εκεί όπου ο ρυθμός της πόλης τούς τροφοδοτούσε με ιδέες, αλήθειες, συμπεριφορές, τάσεις.

Πριν από χρόνια η τότε βουλευτής του ΚΚΕ Ελένη Γερασιμίδου φωτογραφίστηκε από έναν πολίτη σε μια στάση λεωφορείου. Εκανε τότε εντύπωση και έγινε viral στα κοινωνικά δίκτυα. Μία ακόμη επιβεβαίωση του πόσο μακριά από τη ζωή των πολιτών είναι οι βουλευτές, το ότι το παραπάνω γεγονός αντιμετωπίστηκε ως σχεδόν εξωτικό. Το ύφος και το στυλ της εξουσίας αποτυπώνουν πολλά. Και συχνά ακόμη και οι πολιτικές πρωτοβουλίες προδίδουν τον τρόπο ζωής των ενεργούντων τους.

Γιατί αν σήμερα οποιοσδήποτε της κυβέρνησης είχε εικόνα των μέσων μαζικής μεταφοράς, δύσκολα δεν θα εξεγειρόταν για τα αραιά δρομολόγια ή τον γηρασμένο στόλο. Δύσκολα, για να το προχωρήσω, θα συμφωνούσε με το πετσόκομμα των αναδρομικών των συνταξιούχων. Επίσης με καχυποψία θα έβλεπε τον Μεγάλο Περίπατο, όσο κι αν όντως έχουμε ανάγκη οι πεζοί τον ζωτικό μας χώρο. Ομως, όταν οι εικόνες του κόσμου που προσλαμβάνεις είναι μέσα από θωρακισμένα οχήματα με φιμέ τζάμια ή από τραπεζώματα των ελίτ, μη ζητάμε και πολλά.