Τα ασυνόδευτα και ο ροζ ελέφαντας

Η περίπτωση του παπά στη Μάνη που βίαζε τη 12χρονη «κόρη της Βουλγάρας» με τη σιωπηρή συναίνεση του χωριού – διότι περί συναίνεσης πρόκειται – αυτόματα παραπέμπει στα 4.700 παιδιά που βρίσκονται σήμερα ασυνόδευτα στην Ελλάδα. Και που προφανώς δεν είναι «δικά μας παιδιά». Οπως δεν ήταν «δικό τους παιδί» η μικρή στη Μάνη. Το είπαν άλλωστε οι γείτονες καθαρά και ξάστερα.

«Ξέραμε τι έκανε ο παπάς και κρατούσαμε τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ παιδιά μακριά του».

Ετσι. Τα δικά μας και τα δικά τους. Τα ξένα. Τα κλαράκια που ξεβράζονται στον τόπο μας χωρίς μάνα, πατέρα, συγγενείς, χωρίς δικούς τους ανθρώπους να τα προστατέψουν. Αφήνουν πίσω τους τον κρανίου τόπο που κάποτε ονόμαζαν «πατρίδα», για να βρεθούν ως επί το πλείστον στη στοργική αγκαλιά βιαστών, λαθρεμπόρων και βασανιστών. Για ένα πιάτο φαΐ και μια κουρελού στο πάτωμα τα παίρνουν συμμορίες και τα εκμεταλλεύονται. Τα παιδιά αυτά δεν είναι παιδιά: είναι γέροι δώδεκα ετών.

Γράφει ο Απόστολος Δοξιάδης, αυτόπτης μάρτυς της τραγωδίας, στο Protagon.

«Γνώρισα παιδιά που είδαν τους γονείς τους να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια τους. Γνώρισα παιδιά που τα έβγαλαν ανθρωπόμορφα κτήνη – συχνά συμπατριώτες μας – στην πορνεία. Γνώρισα παιδιά που μέχρι τα δέκα τους χρόνια δεν είχαν δεχτεί ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα».

Τρεισήμισι χιλιάδες «αόρατα» παιδιά ζουν και πεθαίνουν ανάμεσά μας. Θα τα βλέπαμε αν δεν μας εμπόδιζε ο τεράστιος ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο. Αυτός μάς κόβει τη θέα, εμείς τι φταίμε;

Ομολογουμένως, υπάρχει μια μειοψηφία ασυνόδευτων που ζει σε συνθήκες ανθρώπινες και αξιοπρεπείς. Ορισμένες μονάδες φιλοξενίας τα αγκαλιάζουν, τα φροντίζουν, στεγάζουν το κορμάκι τους και την ψυχή τους, λειτουργούν με ανθρωπιά, γνώση κι αίσθημα ευθύνης. Ομως οι μονάδες αυτές δεν φτάνουν ούτε για ζήτω για όλα τα παιδιά. Αυτή τη στιγμή περίπου 3.000 ασυνόδευτα ζουν και πεθαίνουν στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, αλλά ο ελέφαντας βλέπεις…

Κάθε μέρα που περνάει, ο ελέφαντας γιγαντώνεται μέσα στο δωμάτιο. Κάθε ώρα που περνάει, στέλνει ένα ακόμα ανήλικο στην πορνεία, στη δουλεμπορία και στον θάνατο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε πρόσφατα στη Βουλή την – ομολογουμένως καλή του – πρόθεση να λύσει το πρόβλημα. Ακόμα δεν έχει ανακοινώσει ποια μέτρα προτίθεται να πάρει και, στο θέμα αυτό, η «δημιουργική ασάφεια» δεν έχει θέση. Περιμένουμε λύσεις συγκεκριμένες, λύσεις άμεσα εφαρμόσιμες, λύσεις ανθρώπινες και αποτελεσματικές. Περιμένουμε απάντηση για τον τρόπο, για τον χρόνο, για το πώς, για το πού, για το πότε. Και τις περιμένουμε τώρα, κύριε Πρωθυπουργέ. Γιατί το παιδί «των άλλων» είναι το δικό μας παιδί.