Τα ιερά και τα όσια της πισίνας

Αυτοκράτορας με τα μαγιό του, με τα σκουφάκια του, με τα σέα του και τα μέα του…

Τον Ολυμπιακό εννοώ, ο οποίος… τερματίζει ακόμη και τα ρεκόρ του Γκίνες με την εντυπωσιακή κυριαρχία του στην πισίνα!

Η κολύμβηση και η υδατοσφαίριση αποτελούν εδώ και… αιώνες τα ιερά και τα όσια των Πειραιωτών, που κυριαρχούν με τέτοιο εμφατικό τρόπο, ώστε δεν αφήνουν περιθώρια για την παραμικρή αμφισβήτηση και τη στοιχειώδη αντίσταση εκ μέρους των αντιπάλων τους.

Προχθές το βράδυ στον Αλιμο ο Ολυμπιακός δεν ανέβηκε στον θρόνο του: παρέμεινε σε αυτόν για 24η απανωτή φορά, για 49η στα τελευταία 51 χρόνια και για 60ή συνολικά σε σύνολο 88 διοργανώσεων στο εθνικό πρωτάθλημα κολύμβησης….

Wow!

Aυτή η… καθεστωτική αντίληψη (sic) δεν επιβλήθηκε στην τύχη, είτε από τις συγκυρίες. Εδώ μιλάει η παράδοση από τη… λίθινη εποχή τότε που οι κολυμβητές βούταγαν στα νερά της θάλασσας και παραδίδεται κληρονομικώ δικαιώματι σε κάθε επόμενη γενιά.

Το γεγονός των εξήντα τίτλων είναι από μόνο του εντυπωσιακό, αλλά καθίσταται τρομακτικό ως επίτευγμα από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει δικό του κολυμβητήριο και αναγκάζεται εδώ και χρόνια και ζαμάνια να κάνει το σκ…ό του παξιμάδι για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των προσδοκιών που ο ίδιος δημιούργησε.

Αυτό το legacy αποτελεί το ανεκτίμητο πατρογονικό κειμήλιο το οποίο δίκην σκυταλοδρομίας μεταφέρεται από πάππου προς πάππον και πάει λέγοντας…

Είναι σαν να γυρίζω σαράντα χρόνια πίσω, τότε που πρωτοπήγα στην πισίνα και συνάντησα τον συχωρεμένο Μάκη Χαρίτο, ο οποίος δεν υπήρξε απλώς ο προπονητής, αλλά ο μέντορας πλείστων όσων μεγάλων αστέρων, ο γενάρχης της δυναστείας και ο μέγας ιεράρχης του Ολυμπιακού.

Είναι εκείνος που είτε είχε μπροστά τον Δημήτρη Καρύδη, είτε τον Βαγγέλη Κοσκινά, είτε τη Σοφία Δάρα, είτε την Ελλη Ρουσσάκη έλεγε πάντοτε μια σοφή κουβέντα…

Τα τελευταία μέτρα δεν τα κολυμπάς, αλλά τα καταπίνεις.