Losing my religion

O κόσμος όπως τον ξέραμε δεν είναι πια ο ίδιος. Πλέον εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα.

– Ο Τσίπρας τα ‘χωσε στο ΚΚΕ κι ο Καμμένος τα ‘χωσε στον Τσίπρα.

– Ο Δένδιας με τη στάση του απέναντι στη Χρυσή Αυγή έβαλε τα γυαλιά σε όλους τους ΝΔκράτες συναδέλφους του. Κι ας μην τον ονομάτισε καν ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του – είμαστε τώρα για να χάνουμε ψήφους;

– Η Φώφη Γεννηματά κεντάει, τι να λέμε. Δεν θέτει λέει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας και μετά διαγράφει τον Θεοχαρόπουλο της ΔΗΜΑΡ. Είναι περίπτωση η γυναίκα, με τη φόρα που έχει πάρει θα διαγράψει και τον μακαρίτη τον Αντρέα Παπανδρέου.

– Ο Σταύρος Θεοδωράκης έκανε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την πιο αξιοπρεπή διαχείριση της ενδοκομματικής του κρίσης. Παρέμεινε μέχρι τέλους πιστός στις διακηρύξεις του Ποταμιού. Λίγοι, ελάχιστοι πολιτικοί πράττουν κατά συνείδησιν κι εγώ τουλάχιστον – που δεν τον ψήφισα – του βγάζω το καπέλο.

Νομίζω πως όλη αυτή η χιονοστιβάδα εξελίξεων προκλήθηκε από την κοσμοϊστορικής βαρύτητας δήλωση του Κώστα Καραμανλή. Τη γραπτή.  Αυτές οι λίγες λέξεις ήταν μια γροθιά για το πολιτικό κατεστημένο.  Πείτε μου λίγο, μπορεί κάποιος να βαρεθεί διαβάζοντας δύο μόνο παραγράφους; Ε ναι λοιπόν, μπορεί. Εγώ αυτό το ‘χω ξαναπάθει μόνο σε φυλλάδιο συναρμολόγησης του ΙΚΕΑ.

Ο Καραμανλής μίλησε και ο κόσμος όπως τον ξέρουμε δεν είναι πια ο ίδιος. Οποιος διάβασε τη δήλωσή του διαπίστωσε πως δεν εκφέρει καν προσωπική άποψη για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Λέει, πρώτον, πως καλά τα είπε η Ντόρα Μπακογιάννη και, δεύτερον, ότι καλά τα είπε η ΝΔ. Κι ότι η κυβέρνηση έπρεπε να «ακούσει» τους πολίτες για να μην έχουμε, λέει, οξύτητες. Αυτό. Δεν καταθέτει ποτέ και πουθενά τη δική του άποψη για τις Πρέσπες.

Κι όχι τίποτα άλλο, διέψευσε έτσι και τις ελπίδες του Απόστολου Γκλέτσου που δήλωσε πως ο Καραμανλής «είναι ο μόνος Ελληνας που μπορεί να μας σώσει»: διά της σιωπής του προφανώς.

Διότι «ο μόνος Ελληνας που μπορεί να μας σώσει» εννιά χρόνια τώρα δεν έχει πει μία λέξη. Τη μία τη λέξη που ‘χει στα χείλη μπλέξει και δεν τολμά να βγει δεν την έχει πει: από το 2009 ούτε που τον είδε ούτε που τον άκουσε το βήμα της Βουλής. Κι ας είναι ακόμα βουλευτής. Κι ας εισπράττει ακόμα τη σχετική αποζημίωση.

Μην τα θυμόμαστε και συγχυζόμαστε, όμως ο μέγας ηγέτης διόριζε και ξόδευε σαν να μην υπάρχει αύριο – όπως και δεν υπήρξε, άλλωστε. Ηξερε ήδη από τον Προβόπουλο τα θλιβερά μαντάτα. Ηξερε πως από το 2004 έπρεπε να έχει κάνει τα κουμάντα του. Να σφίξει ζωνάρια τότε για να υπάρχουν ζωνάρια τώρα. Ηξερε πως το έλλειμμα είχε ξεπεράσει τα 25 δισ., ήξερε πως τα κεφάλια της Λερναίας Υδρας ωχριούσαν  μπροστά στους διορισμούς.

Ο Καραμανλής ήξερε ότι το καράβι πήγαινε στα βράχια και πως οι σωστικές λέμβοι ήταν τρύπιες. Ηξερε τις μανούβρες που όφειλε να κάνει με το πηδάλιο του σαπιοκάραβου. Ηξερε και δεν τις έκανε.  Και θα ‘ρθει τώρα να μας σώσει. Με το φυλλάδιο του ΙΚΕΑ.

Ο κόσμος όπως τον ξέραμε δεν είναι πια ο ίδιος. Εμείς όπως μας ξέραμε δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Εχουμε αποσυντονιστεί, έχουμε παραζαλιστεί, έχουμε ξεχάσει κι αυτά που μάθαμε. Μόνο ένα τραγούδι θυμόμαστε, έστω και παραφρασμένο.

That’s us in the corner
That’s us in the spotlight
Losing our religion.

(συγκρότημα R.E.M., δίσκος «Out of time», 1991)

ΥΓ: Μη μου πείτε μερικοί «για τους άλλους γιατί δεν λες;» Για τους «άλλους» (Παπανδρέου και Σία) έχω γράψει στα «ΝΕΑ» άπειρες φορές. Ψάξτε το, scripta manent.