Η παρακμή στον καθρέπτη της Βουλής

Το θέαμα και το ακρόαμα από την Βουλή των Ελλήνων κατά την διήμερη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην «κυβέρνηση» ΤσιπρΑΝΕΛ, προφανώς και θα έπρεπε να προβληματίζει. Πολιτικές συμπεριφορές καταφανώς αλλοπρόσαλλες, φράσεις και κατηγορίες στα όρια της χυδαιότητας ή και πέρα από αυτά και μία συζήτηση που ελάχιστα αφορά την χώρα και το ζοφερό της (κατά τα φαινόμενα και εκτός συγκλονιστικού και ευχάριστου απροόπτου…) μέλλον.

Καταλήξαμε έπειτα από αυτήν την συζήτηση να μιλούν κάποια, λίγα πρόσωπα για τον εαυτό τους, να δικαιολογούνται, άλλοι να γλύφουν εκεί που έφτυναν και άλλοι να κάνουν το αντίστροφο. Από τα πρόσωπα αυτά κρέμεται αυτήν την στιγμή η κυβέρνηση και εξαρτάται η αποτύπωση της εθνικής στάσης σε ένα εθνικό θέμα.

Η εικόνα και στα εντευκτήρια και στα καφενεία της Βουλής ήταν δηλωτική της παρακμής. Συνεύρευση βουλευτών διαφορετικών πολιτικών χώρων και πάντως της κυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης δεν υπάρχει πλέον, τουλάχιστον όχι όπως συνέβαινε παλαιότερα. Οι μεν έχουν καταλάβει τις αίθουσες του καφενέ και τους χώρους καπνιζόντων, οι δε το εντευκτήριο.

Τα βεβιασμένα χαμόγελα φανερώνουν κυνισμό και παραίτηση και πάντως οι κατ’ ιδίαν κουβέντες κανένα ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο δεν έχουν.

«Ας γίνουν εκλογές όποτε είναι να γίνουν, να τελειώνουμε», ήταν μία φράση υπουργού της κυβέρνησης στα όρθια την Τετάρτη το βράδυ. Η αντίληψη αυτή κάνει σαφές ότι όλος αυτός ο σαματάς και η αναστάτωση δεν γίνεται για κάποιον λόγο πολιτικό, ούτε προκειμένου να ολοκληρωθεί κάποιο κυβερνητικό έργο.

Αυτό τελειώνει με την Συμφωνία των Πρεσπών. Όλα τα άλλα από εκεί κι έπειτα δεν δικαιολογούνται πολιτικά από την στιγμή που η κυβέρνηση Τσίπρα έχασε την πλειοψηφία.

Θα μιλάει βέβαια πλέον συνεχώς ο Πρωθυπουργός συνεχώς για τα προοδευτικά μέτωπα και την ανάληψη από εκείνον της εκπροσώπησης του μεσαίου χώρου και της Κεντροαριστεράς, αλλά αυτά είναι απλώς κουβέντες. Χωρίς αντίκρισμα και χωρίς αντιστοίχιση στις ανάγκες της χώρας.

Παρακμή; Προφανώς.

Η οποία στους χώρους του κοινοβουλίου δεν κρύβεται πλέον.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε αυτή να λείπει από τον χώρο στο οποίο ασκείται και διαμορφώνεται αυτή η θλιβερή πολιτική καθημερινότητα…