Η κυβέρνηση εξεμέτρησε το ζην, όσα παιχνίδια και να κάνουν οι κυνικοί Τσίπρας και Καμμένος

Σε έναν άνευ προηγούμενου ευτελισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, και γενικότερα της Ελλάδας, επιδίδεται τις τελευταίες ημέρες η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τσίπρας και Καμμένος, σε συγχρονισμό ή με ξεχωριστές προσωπικές ευθύνες και στρατηγικές οδηγούν την Ελλάδα σε πολιτική απαξίωση και σε εξαιρετικά σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον.

Και οι δύο πολιτικοί επέλεξαν ένα τόσο σημαντικό θέμα, όπως το «Μακεδονικό» καθώς και οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις προκειμένου να ξεδιπλώσουν όλες τις αρνητικές πλευρές τους, όλα τα πολιτικά «φάουλ» που θα μπορούσαν να κάνουν.

Οσο κι κάποιοι προσπάθησαν να ρίξουν τους τόνους, όσο κι δόθηκε ραντεβού για την Δευτέρα προκειμένου να δοθούν (δήθεν) αμοιβαίες εξελίξεις, ένα είναι αυτό που έμεινε.

Είναι η εικόνα μιας χώρας που απαξιώνεται, μιας χώρας που και στα μάτια των Ελλήνων αλλά και των ξένων μοιάζει ακυβέρνητη. Χωρίς τη χάραξη μιας ενιαίας γραμμής, όπως θα άρμοζε σε κρίσιμες περιόδους όπως αυτή που διανύουμε.

Μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου απέλυε τον υφυπουργό Φωτήλα εν πτήσει μόνο και μόνο γιατί έκανε μια ατυχή (εκτός εθνικής γραμμής) δήλωσης.

Ακόμη και η παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά το 1992 επειδή διαφωνούσε με τη λύση που προέκρινε ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, μοιάζει μακρινή. Ακόμη και για πολύ μικρότερης σημασίας θέματα έχουν παραιτηθεί υπουργοί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Κυνικοί

Κι όμως, ούτε ο Τσίπρας απέπεμψε τον υπουργό του, ούτε ο Καμμένος είχε το σθένος και την πολιτική αξιοπρέπεια να υποβάλει την παραίτησή του και είτε να στηρίζει μια κυβέρνηση μειοψηφίας είτε να οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Θα ήταν τουλάχιστον πιο έντιμη μια τέτοια στάση και των δύο πολιτικών ανδρών που κυβερνούν την τελευταία τετραετία.

Μοιάζουν με κοροϊδία τα κροκοδείλια δάκρυα υπουργών ή εφημερίδων που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, για το «φαινόμενο Καμμένου». Ολοι αυτοί που προσκυνούσαν τον υπουργό Αμυνας, τώρα τον πυροβολούν αν και ξέρουν ότι έχουν κάποια εξουσία εξαιτίας της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ. Ομηροι του Καμμένου «βγάζουν γλώσσα» για τον συνέταιρό τους, αν και κάθονται στα ίδια έδρανα, στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο ή υπογράφουν τα ίδια μνημονιακά μέτρα.

Ο κ. Κουβέλης άραγε γιατί βγήκε και επέκρινε τον Καμμένο; Μαζί δεν ήταν τόσους μήνες στο Πεντάγωνο; Γιατί αποδέχθηκε από τον Τσίπρα την υπουργοποίησή του αντί να πει «δεν μπορώ να είμαι δίπλα στον Καμμένο, διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις του κ.λπ;»

Προφάσεις εν αμαρτίαις και προσπάθεια να κρατήσουν το δήθεν αριστερό, ηθικό τους πλεονέκτημα που έτσι κι αλλιώς έχει γίνει κουμπότρυπες στα χρόνια του «γάμου» με τον δεξιό εταίρο τους.

Ο Αλέξης Τσίπρας φέρει ακέραια την ευθύνη για την εικόνα που εμφανίζει η κυβέρνηση και η χώρα. Κρατά με σωληνάκια μια «πεθαμένη» συγκυβέρνηση μόνο και μόνο για να μην πέσει από την εξουσία. Ακόμη και λίγους μήνες πριν από τις κάλπες, το Μαξίμου ικετεύει τον Καμμένο να μη ρίξει την κυβέρνηση. Δεν έχει καμιά δικαιολογία ότι υπάρχουν νομοσχέδια να ψηφιστούν μέχρι το τέλος του έτους κι ότι έχουν δώσει όρκο να πολεμήσουν τη διαπλοκή; Προκαλεί γέλια αυτή η πρόφασή τους καθώς μόνος στόχος τους είναι να παραμείνουν γαντζωμένοι στην καρέκλα. Μέχρι την τελευταία ημέρα της συγκυβέρνησης.

Τόσο οι δημοσκοπήσεις όσο και η καθημερινή επαφή με την κοινωνία δείχνουν ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως οι ΑΝΕΛ έχουν τεράστιες απώλειες. Ειδικά το κόμμα του Καμμένου είναι απλά ανύπαρκτο, παρά τα παιχνιδάκια που κάνει ο αρχηγός για να αλιεύσει ψήφους από το «πατριωτικό μέτωπο».

Αυτό το μέτωπο, όμως, το έχουν «καπαρώσει» άλλες πολιτικές δυνάμεις κι όχι ο Καμμένος που δεν πείθει πλέον κανέναν.

Μία είναι η αλήθεια. Η συγκυβέρνηση εξεμέτρησε το ζην και όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο θα αναδεικνύονται οι φυγόκεντρες τάσεις και από τα δύο κόμματα. Οσα παιχνίδια πολιτικής επιβίωσης κι αν παίξουν πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να αποφύγουν το μοιραίο. Ότι κι αν κάνουν, όποια βρόμικα μέσα και όπλα κι αν χρησιμοποιήσουν.