Η χαρά είναι το νέο trend
Ή αλλιώς η δικτατορία της μόνιμα θετικής ενέργειας. Της Αλίνας Χατζιδάκι
Αλίνα Χατζιδάκι
Πριν από χρόνια μια συνάδελφός μου χώρισε με τον επί σειρά ετών φίλο της. Την ίδια εβδομάδα ο εκδότης μας την έβρισε μπροστά σε όλο τον όροφο και, ως χαριστική βολή, ένας άγνωστος τράκαρε το παρκαρισμένο αυτοκίνητό της και εξαφανίστηκε. Στη θέση της υποθέτω ότι θα κυκλοφορούσα με ένα αεροβόλο στο χέρι κι όποιος έκανε το σφάλμα να με ρωτήσει τι κάνω θα συνέχιζε τη ζωή του με ένα μάτι λιγότερο αλλά όχι εκείνη. Μπαίνοντας στο γραφείο χαμογελούσε, μιλούσε τα αγαπημένα της μωρουδίστικα και την είδα με τα μάτια μου να βγάζει χαρωπά, δήθεν σκανταλιάρικα τη γλώσσα σε κάποιον που τη ρώτησε τα νέα της. Στιγμιαία σκέφτηκα ότι όποιος ρίχνει τα ζάρια εκεί πάνω έχει το δίκιο του να της σερβίρει χουνέρια προκειμένου να διαπιστώσει τις αντοχές του συγκεκριμένου δημιουργήματός του, μιας υπερφυσικής μπέμπας από ατόφιο τεφάλ, αλλά μετά πρόσεξα ότι τα μάτια της ήταν πρησμένα από το κλάμα. Τη φαντάστηκα στο ασανσέρ να παίρνει βαθιές ανάσες προκειμένου να καταφέρει το πιο αληθοφανές χαμόγελό της, αυτό που θα έπειθε τον κόσμο ότι μπορεί ό,τι αγγίζει να γίνεται κάρβουνο αλλά θα χρειαστούν πολλά περισσότερα χτυπήματα της μοίρας για να βγάλουν την καλή της διάθεση νοκ άουτ. Γιατί το να χάσεις για λίγο το χαμόγελό σου, αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα στη δικτατορία της μόνιμης θετικής ενέργειας, αυτό θα μας έκανε να ανησυχήσουμε ή _Θεός φυλάξοι_ να τη λυπηθούμε, όχι ότι κατά τα άλλα είχαμε κάθε λόγο να της πάρουμε τα κορδόνια από τα παπούτσια πριν κλείσει την πόρτα πίσω της.
ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ
Πότε ακριβώς εξορίστηκε κοινωνικά η παλέτα των όχι και τόσο θετικών συναισθημάτων μας δεν το γνωρίζω ούτε από ποια ηλικία και μετά θεωρείται μέγιστη ήττα προσωπικότητας το να μην κυκλοφορείς μονίμως σαν να σε έχουν τρομπάρει με περισσότερο οξυγόνο απ’ όσο χρειάζεται μία τετραμελής οικογένεια στο Διάστημα. Η υποχρεωτική χαρά όμως είναι ένα τρεντ αναμφισβήτητα, όπως δείχνουν τα αρκουδάκια και οι καρδούλες στο facebook, οι ναζιάρικες καλημέρες στο twitter, οι ελαφρές εκπομπές στην τηλεόραση όπου όλοι χαχανίζουν άνευ προφανούς λόγου ενώ ο κόσμος καίγεται, ο τρόπος που ρωτάμε τους άλλους τι κάνουν αλλά παραμένουμε τελείως απροετοίμαστοι για την περίπτωση που ο ερωτηθείς σε κρίση ειλικρίνειας μας απαντήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από «καλά». Για όποιον διαφωνεί, να πούμε ότι στις άλλες δυτικές χώρες, εκεί όπου το τμήμα ανθρώπινου δυναμικού στις εταιρίες δεν περιορίζεται στο να μετράει ποιο κεφάλι περισσεύει, στήνονται ολόκληρα σεμινάρια προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ο εργαζόμενος είναι χαρούμενος στην εργασία του, δεν πα να περνάει οχτώ ώρες της ημέρας του φτιάχνοντας βίδες για το ΙΚΕΑ. Ναι. Το να είσαι αποτελεσματικός στη δουλειά σου πλέον δεν αρκεί, πρέπει να την κάνεις σφυρίζοντας τo εμβατήριο από τη Γέφυρα του ποταμού Κβάι.
ΤΟ ΣΤΕΠΦΟΡΝΤ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει σαφές ακόμα, να διευκρινίσω ότι βρίσκω τους ανθρώπους που είναι μόνιμα υπερ-χαρούμενοι, ανεξαρτήτως περιστάσεων, τουλάχιστον απωθητικούς. Η ευτυχία είναι για μερικούς στάση ζωής, η καλύτερη ίσως, αλλά η τσακίρ αλεγρία 365 ημέρες το χρόνο είναι, τουλάχιστον για μένα, κακά νέα. Η έλλειψη νοημοσύνης ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι μια αληθινά καλή στιγμή από μια άλλη όπου, π.χ., σου παίρνουν τις πινακίδες είναι σεβαστή, ενοχλητική ίσως αλλά όχι ανυπόφορη. Η επιλεκτική ανοησία όμως του να αντιμετωπίζεις με το ίδιο χαμόγελο by default χαρές και συμφορές, εκτός από φρικιαστικό, είναι και πέρα για πέρα κάλπικο. Η επίμονη, τεχνητή χαρά δεν έχει ιδιαίτερη αξία, αφού δεν είναι συναίσθημα αλλά ξερός προγραμματισμός, και δεν με νοιάζει τόσο η άτσαλα καλυμμένη δυστυχία όποιου την εφαρμόζει αλλά η γενικευμένη αντίληψη ότι κάτι δεν πάει καλά με όποιον επιφυλάσσεται του δικαιώματος να έχει πού και πού τις μαύρες του. Με άλλα λόγια, αν κλάψω μπροστά σε ένα αυτοντοπαρισμένο άτομο που κατά τα άλλα έχει όλα τα κακά της μοίρας του, αν θυμώσω, αν μελαγχολήσω ή απλά δεν έχω κέφι, χρεώνομαι εις τον αιώνα των αιώνων όλα αυτά που εκείνος θέλει να αποφύγει και κάτι παραπάνω, όπως αλμπάνικες γνωματεύσεις για ζητήματα θυμού, χαμηλή αυτοπεποίθηση, αποτυχημένο γάμο, αρχές κατάθλιψης, δεν αποκλείεται και ποδάγρα. Για το ενδεχόμενο να μην έχω καταργήσει ένα μέρος του εγκεφάλου μου στο όνομα της θετικής ενέργειας ούτε λόγος.
ΤΟ (ΣΙΚΕ) ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ
Το πόσο αφύσικο είναι το φαινόμενο των ανθρώπων που επιλέγουν να βλέπουν το ποτήρι όχι απλά μισογεμάτο (που είναι η υγιής επιλογή της αισιοδοξίας) αλλά ξέχειλο, με ομπρελίτσες, μία φέτα λάιμ και ξηρούς καρπούς (που είναι η όχι και τόσο υγιής επιλογή της παραίσθησης) υπογραμμίζεται και από το πόσο εκνευριστικοί γίνονται στον υπόλοιπο κόσμο, αυτόν με την πλήρη γκάμα ανθρώπινων συναισθημάτων. Πριν από καιρό κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ ένα κωμικό βίντεο που ανακοίνωνε την κυκλοφορία ενός νέου καταθλιπτικού χαπιού για τους εκνευριστικά χαρωπούς και το γεγονός ότι η είδηση από πολλούς αναμεταδόθηκε ως αληθινή κάνει την υπόθεση ακόμα πιο αστεία. Επίσης, δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι στη λογοτεχνία ή στον κινηματογράφο το άτομο με την αιώνια λιακάδα στο θυμικό είναι πάντα αυτό που όλοι προσπαθούν να αποφύγουν επειδή είναι, απλά, ανυπόφορο. Στο Game of Thrones, φερ’ ειπείν, δεν υπάρχει χαρακτήρας που να λέει «είμαι τόσο χαρούμενη, σήμερα αποκεφαλίστηκε ο μπαμπάς αλλά αν το πάρουμε από τη θετική πλευρά τώρα θα κοιμάμαι ό,τι ώρα θέλω» ή στο Mad Men οι πρωταγωνιστές δεν κυκλοφορούν ανταλλάσσοντας θετικά vibes. Στην ποπ κουλτούρα ο μόνος ήρωας που θυμάμαι να χαίρεται με το τίποτα είναι ο Σον Πεν στο My Name is Sam αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μετράει γιατί έπασχε από νοητική στέρηση.
Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ
Είναι δύσκολο όμως να πείσεις όσους ερμήνευσαν την τάση της θετικής ενέργειας ως απαράβατη εντολή από το Υπερπέραν ότι η αισιοδοξία έχει αξία όταν βασίζεται κάπου, ότι η εκβιασμένη χαρά δεν είναι μεταδοτική, ότι το εσωτερικό μας σύστημα (τα πάντα για να μη γράψω τη λέξη ψυχή, εν ανάγκη θα εφεύρω νέα γλώσσα) χρειάζεται να εκφράζεται διαφορετικά, ανάλογα με τις περιστάσεις. Η ζεν φιλοσοφία των ημερών επιτάσσει να χαμογελάμε στα δύσκολα, να βλέπουμε πάντα το καλό μέσα από το κακό, να μη σκορπάμε αρνητική ενέργεια γιατί θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα μας χτυπήσει κατακέφαλα. Όλα καλά σε γενικές γραμμές αλλά πρόσφατες μελέτες σε επαγγελματίες που λόγω δουλειάς πρέπει να είναι συνέχεια ευδιάθετοι και χαμογελαστοί δείχνουν ότι το να προσποιείσαι πως είσαι συνέχεια χαρούμενος μπορεί στην πραγματικότητα να σε αρρωστήσει και ότι η επίπλαστη χαρά ουσιαστικά χαλάει τη διάθεση. Για όσους το κάνουν ως χόμπι, δεν ξέρω αν υπάρχει έρευνα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για φαύλο κύκλο. Αφού η επικρατούσα κοινωνική αντίληψη μας θέλει πάντα χαρούμενους και δυνατούς, παίζουμε το παιχνίδι όπου όλοι προσποιούμαστε ότι από κέφι πάμε καλά και αφήνουμε τα δύσκολα για το σπίτι. Στην πορεία κάποιοι ξεχνούν ότι πρόκειται για κοινωνική σύμβαση και όταν οτιδήποτε πιο σκούρο κάνει την εμφάνισή του δημόσια τους εντυπωσιάζει σαν σπάνιο πτηνό. Είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι οι Οικογενειακές ιστορίες στον Alpha είναι ντοκιμαντέρ. Οι υπερασπιστές της χαράς άνευ ενδορφίνης θέτουν το επιχείρημα ότι η απαισιοδοξία είναι χειρότερη. Ναι, οι drama queens που αντιλαμβάνονται ως τραγωδία το ότι κάποιος τους έκλεισε το πάρκινγκ και οι καθ’ έξιν κατσούφηδες είναι εξίσου απωθητικοί, μπορεί και περισσότερο, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είσαι μέλος της mensa για να αντιληφθείς ότι υπάρχουν κι άλλες αποχρώσεις του γκρι εκτός από το κωμικό ερωτικό μπεστ-σέλερ.
THE RIGHT TO REMAIN SILENT
Φυσικά, ό,τι κι αν λέει η εκάστοτε λάιφσταϊλ σχολή, τους Ταλιμπάν της χαράς μπορείς να τους αγνοήσεις και να συνεχίσεις να επιτρέπεις στον εαυτό σου μια κακή μέρα σε όλο της το μεγαλείο χωρίς να νιώθεις ότι είσαι κοινωνικό απόβλητο. Το τι είναι νορμάλ και τι όχι είναι πολύ σχετικό, αν π.χ. στη ζυγαριά απέναντί σου έχεις μια συνάδελφο που ανακοινώνει με τρελή χαρά τόνους έξτρα δουλειάς χωρίς αμοιβή, περιγράφοντάς την ως «συναρπαστική πρόκληση» -και δεν είναι το αφεντικό. Ναι, τα prep talks δίνουν και παίρνουν αλλά πόση σημασία μπορείς να δώσεις; Όταν τα επιχειρήματα είναι του τύπου «για να κατσουφιάσεις χρειάζονται 42 μύες ενώ για να χαμογελάσεις μόνο 16», τι έχεις να απαντήσεις εκτός του ότι για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα υπάρχει και η λοβοτομή;
Καμιά φορά παρατηρώ μια γνωστή μου που ζει μονίμως σε φοβερό hype χαράς, γελάει δυνατά χωρίς να έχει προηγηθεί κανένα αστείο και νομίζω ότι χαμογελάει κανονικά, με δόντια, και όταν κοιμάται. Τη φαντάζομαι στο σπίτι να κάνει αναπαράσταση διαφήμισης δημητριακών χορεύοντας γύρω από το τραπέζι και ίσως ο γιος της, που είναι μικρός, να το διασκεδάζει. Μετά σκέφτομαι ότι στην εφηβεία του κάποια μέρα θα την καθίσει κάτω με το ζόρι και θα της πει: «Μαμά, χαλάρωσε. Δεν κερδίσαμε το λαχείο, δεν ανέστησες τη γιαγιά. Είναι απλώς μία τυρόπιτα». Και χαμογελάω, γιατί να, κατά βάθος είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, ελπίζω στη νέα γενιά και πιστεύω ότι η λογική θα επικρατήσει.
woman.in.gr
Headlines:
- Πώς δρούσε το κύκλωμα που εκμεταλλευόταν ανήλικους αλλοδαπούς για να πουλάνε λαθραία τσιγάρα – 11 συλλήψεις
- Γαλλία: Drones εθεάθησαν πάνω από τη βάση πυρηνοκίνητων υποβρυχίων στην Μπρεστ
- Ο αθέατος πόλεμος μεταξύ των διαιτητών
- Ποιοι τουρίστες επιλέγουν την Αθήνα – Οι δύο σημαντικότερες αγορές
- ΣΥΡΙΖΑ: Πού πάνε τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης; – Διαφήμιση 828.000€ για σιδηροδρομικά που δεν έγιναν
- Ο νέος τουριστικός χάρτης: Γιατί αλλάζουν οι προορισμοί και τι σημαίνει για την οικονομία
- «Κρυφός φόρος» η ακρίβεια στα τρόφιμα – Ο δραματικός αντίκτυπός της στην καθημερινότητα
- «Με έκαψε σήμερα» – Ο Τιμοτέ Σαλαμέ αποκαλύπτει το τελευταίο μήνυμα που έλαβε από τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο
Δείτε όλες τις Τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο in.gr
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
![Άκρως Ζωδιακό: Τα Do’s και Don’ts στα ζώδια σήμερα [Παρασκευή 05.12.2025]](https://www.in.gr/wp-content/uploads/2025/12/pexels-kammeran-gonzalez-keola-3137381-9559884-315x220.jpg)
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232442