Ένας αναγνώστης μου παραπονέθηκε επειδή δεν αποκάλυψα το όνομα του φοροφυγά στον οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο post.
Έχει δίκιο διότι αν όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια τίποτε δεν θα αλλάξει.
Δυστυχώς όμως έχει και άδικο διότι στη χώρα της παρέας και της κλίκας αν κάνεις το καθήκον σου και καταγγείλεις τα κακώς κείμενα θα γίνει εχθρός σου όχι μόνο ο καταγγελλόμενος αλλά και όλο το σόι μαζί με την παρέα του. Αντί να τον απομονώσουν οι δικοί του και να αισθανθεί ντροπή για την πράξη του, ο φοροφυγάς θα βρει συμπαράσταση, ενώ ο φύλακας της νομιμότητας θα εισπράξει κατηγορίες, κατάρες και συκοφαντίες.
Το κόστος της ηθικής λοιπόν είναι δυσβάστακτο αφού για χάρη μερικών αποδείξεων η έκδοση των οποίων θα σταματήσει μόλις φύγει ο έλεγχος, θα πρέπει να ζήσεις για χρόνια με την εχθρότητα αρκετών ανθρώπων σε ένα μικρό μέρος όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. (Και μην ξεχνάτε πως έχω συγγενείς στο νησί.)
Γι’ αυτό και είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας μας. Έχουμε αναπτύξει όλους τους μηχανισμούς που χρειάζεται ώστε η απλή φυσιολογική συμπεριφορά άλλων ευνομούμενων χωρών να απαιτεί πλέον ηρωικές προσπάθειες.
Και αν περιμένουμε πως θα μας σώσουν οι ήρωες τη βάψαμε.