Τις προάλλες συνάντησα σε δρόμο της Βαρυμπόπης έναν τσοπάνο που από μόνος του μπορούσε να αποτελέσει με δύο λόγια μια ακριβέστατη παρουσίαση της ελληνικής κατάστασης σήμερα.
Τις προάλλες συνάντησα σε δρόμο της Βαρυμπόπης έναν τσοπάνο που από μόνος του μπορούσε να αποτελέσει με δύο λόγια μια ακριβέστατη παρουσίαση της ελληνικής κατάστασης σήμερα.
Το πρώτο πράγμα που με παραξένεψε ήταν η ύπαρξή του αφού η βοσκή αιγοπροβάτων απαγορεύεται στα όρια της Αττικής. Αλλά οι νόμοι είναι για τους κουτόφραγκους οπότε αυτό το παραβλέπουμε.
Εκεί που έμεινα ξερός ήταν όταν πρόσεξα πως δεν διέθετε τσοπανόσκυλο. Το είχε αντικαταστήσει με έναν Πακιστανό (αν κρίνω από τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά). Φαντάζομαι, πως ο συνάνθρωπός μας μπορεί όχι μονάχα να εκτελέσει τις εργασίες του σκυλιού αλλά και να αντικαταστήσει και τον ίδιο το βοσκό όταν θα βαριέται ή πρέπει να τρέξει για τις επιδοτήσεις.
Πιστεύετε όμως πως είναι ποτέ δυνατόν να προκόψει μια χώρα βασισμένη στην παρανομία και την ανασφάλιστη εργασία (για να μην πω εκμετάλλευση) των ξένων;
Φταίω εγώ μετά που είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον μας;
Αφετηρία της παράστασης «Δύο ή τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτόν» είναι η προσέγγιση του ρόλου του πατέρα και του αποτυπώματος που αφήνει στις επόμενες γενιές.