Επαναστατική ταξική αυτοάμυνα

Καιρό είχαμε να τους ακούσουμε. Και τώρα, μέσα από το μίσος που τελευταία έχει διεισδύει στην κοινωνία και στη βαθμιαία διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών που με σαφήνεια σημειώνεται, ξαναπετάγονται στο προσκήνιο οι σκοτεινοί πρωταγωνιστές της θρασυδειλίας.

Οι εκ του ασφαλούς «αγωνιστές» των ανύπαρκτων κοινωνικών αγώνων που κρύβονται κάτω από το προσωπείο της τρομοκρατίας. Επαναστατική Ταξική Αυτοάμυνα αυτοαποκαλούνται. Ευφάνταστο όνομα, που σίγουρα κάποιος θα κουράστηκε να το εμπνευσθεί, για να διαφέρει από τα προηγούμενα πολυχρησιμοποιημένα ευρήματα.

Που όλα έχουν το ίδιο τιποτολογικό περιεχόμενο. Η τοποθέτηση, κατά βάση εκ του ασφαλούς, εκρηκτικών και η συγγραφή προκηρύξεων με πομπώδες αριστερίστικο ύφος. Με απόλυτα ξεπερασμένο, πολιτικά ρηχό, περιεχόμενο. Επειτα από τόσα χρόνια αυτά βρίσκουν να πουν οι κοινωνικοί μας επαναστάτες;

Εγώ θα προτιμούσα να τους αποκαλέσω επίσημα «Αναχρονιστικούς Τοξικούς Αυτόχειρες». Θα ήταν μια ονομασία πολύ κοντύτερα στη σημερινή εξωρεαλιστική τους παρουσία. Διότι βρίσκονται τελείως εκτός χρόνου, δηλητηριάζουν ένα ήδη άρρωστο πολιτικό κλίμα και οδηγούν ταχύτατα στο περιθώριο της εκτίμησης του κόσμου τις όποιες ιδέες ή αξίες υποτίθεται πως υποστηρίζουν. Αυτές οι τρομοκρατικές ενέργειες σε τι ακριβώς αποσκοπούν;

Είναι αντιεξουσιαστές και εχθροί του οργανωμένου κρατικού συστήματος; Πώς συμπλέουν τότε με αριστερίστικη συνθηματολογία και, συνεπώς, με κρατικοπαρεμβατικές λογικές; Αυτή η σχιζοειδής κρίση ταυτότητας υποδηλώνει καθαρά διαταραγμένες προσωπικότητες με αδυναμία άρθρωσης ολοκληρωμένου και συνεκτικού πολιτικού λόγου. Αλλιώς θα έπρεπε να εντάσσονται στο αναρχικαπιταλιστικό ιδεολογικό στερέωμα που απορρίπτει όμως τις όποιες τρομοκρατικές επιλογές. Τι είναι λοιπόν ακριβώς αυτό στο οποίο προσβλέπουν;

Αν είναι κάτι σαν τους εξισωτικούς «παραδείσους» του υπαρκτού κομμουνισμού, τότε ο χαρακτηρισμός «αντιεξουσιαστές» είναι μάλλον για τα πανηγύρια!

Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους σοσιαλισμός χωρίς κάποιον καταπιεστικό κρατικό μηχανισμό και βραχίονα. Τα πάντα εκεί ξεκινούν και καταλήγουν στο κράτος. Χωρίς ενδιάμεσα οι πολίτες να παίζουν τον οποιοδήποτε ρόλο. Πλην του υπάκουου και νωθρού ανθρώπινου υποψηφίου. Που εκτελεί χωρίς να γνωρίζει και χωρίς να ρωτάει. Εκεί ο κρατούμενος από τις Αρχές πολίτης έχει άγνοια για τις προθέσεις των δεσμοφυλάκων του. Οπως ένας ήρωας του David Young στο βιβλίο του «Stasi Child» μπορεί μόνο να αναφωνήσει: «Τι έχω κάνει; Τι υποτίθεται πως έχω κάνει; Φωνάξτε, πες τε τους»! (σελ. 167).

Αν πάλι η ιδεατή πραγματικότητα είναι μια κοινωνία δίχως κράτος και μηχανισμούς εξουσίας, τότε καταλήγουμε σε ένα περιβάλλον πανίσχυρων κι αδέσμευτων καπιταλιστών. Ενα σύστημα που επικρατεί, χωρίς συζήτηση, το δίκαιο των ισχυροτέρων. Χωρίς να υπάρχει habeas corpus, χωρίς ατομικά δικαιώματα και όπου επικρατεί η στυγνή βία της ισχύος (βλ. σχ. άρθρο μου στα «ΝΕΑ»).

Και στους «επαναστάτες» λοιπόν εγγράφουμε ως κοινωνία μια τρύπα στο νερό. Κι εκεί οπισθοδρόμηση κι αποτυχία. Ρηχότητα, έλλειψη βάθους κι ορθολογικής σκέψης. Αυτά είναι τα δείγματα δράσης του πολιτικού μας περιθωρίου. Ενα ακόμη βοτσαλάκι προστίθεται στον ατέλειωτο πυθμένα της γενικής μας παρακμής.