Καίτη Κωνσταντίνου: Το άφθαρτο βιτριόλι, η φυλομετάβαση, ο Τζόρας και οι αλήθειες της με δικά της λόγια

Μιλώντας σε μία από τις συνεντεύξεις της με αφορμή τη συμμετοχή της σε μια παράσταση που υποδυόταν τον Ριχάρδο Γ’, η Καίτη Κωνσταντίνου είχε πει για τις ταυτότητες φύλου και τα κλισέ:

«Αν είναι ένας ρόλος που θέλει να εκφράσει πράγματα, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουν παιχτεί κάποιοι τέτοιοι (σ.σ. τρανς) ρόλοι επιτυχημένα και άλλες φορές με έναν φοβικό χαρακτήρα. Η καρικατούρα πάντως εμένα δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Μου αρέσει να βλέπω την αλήθεια του κάθε ρόλου. Δεν έχω πρόβλημα και δεν φοβάμαι να υποδυθώ έναν ρόλο που θα μ’ αρέσει και που θα μπορώ να βρω δίοδο να εκφραστώ. Ίσα ίσα, όση μεγαλύτερη μεταμόρφωση έχει ένας ρόλος, με ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο».

Στιβαρή στις δημόσιες εμφανίσεις της, σοβαρή αλλά και αυθόρμητα αστεία όταν επέλεγε, η Καίτη Κωνσταντίνου με καταγωγή από το Αίγιο άφησε το δικό της αποτύπωμα στην πρόσφατη πολιτιστική παραγωγή σπάζοντας ταβάνια. Ένα προς ένα, οπλίζοντας το πηγαίο ταλέντο της που έκοβε ως νυστέρι τα κλισέ.

Η Καίτη Κωνσταντίνου δεν ήταν δεσμώτης της δικτατορίας της ομορφιάς. Δεν ήταν μια διάσημη που ενδιαφερόταν να είναι συμπαθής, όμορφη, γλυκιά και δεν την ενδιέφερε να είναι πάντα όμορφη. Την ενδιέφερε να ζει και να επαναστατεί με τις δημιουργικές επιλογές της.

«Πάντα αισθάνομαι υποδεέστερη από τον ρόλο, πιο χαζή» είχε πει. «Δεν είμαι άνθρωπος του στερεότυπου και δεν είμαι και άνθρωπος που θέλω να προκαλώ. Τώρα αν σπάνε κάποια στερεότυπα; Λειτουργώ με το ένστικτό μου, με το μυαλό μου και την ψυχή. Αν όντως συμβαίνει αυτό, καλό είναι. Τα στερεότυπα υπάρχουν για να τα σπάμε. Χαίρομαι. Ο στόχος του καλλιτέχνη είναι κι αυτός!» είχε καταλήξει.

Ακολουθούν αποσπάσματα από συνεντεύξεις και εξομολογήσεις της για ένα προφίλ της Καίτης Κωνσταντίνου όπως η ίδια επέλεξε να τη θυμόμαστε.

Η Καίτη Κωνσταντίνου, με δικά της λόγια:

«Είναι τεράστια η διαφορά της υποκρισίας με την υποκριτική, δεν είμαστε ψεύτες».

«Δεν ήταν πολύ εύκολο να περάσει το σενάριο των Εγκλημάτων στα κανάλια. Τα πρώτα επεισόδια δεν είχαν πάει καλά στην τηλεθέαση. Μετά όμως ξέφυγε… Είχε τολμηρούς χαρακτήρες για την εποχή, είχε την πόρνη, τη γυναίκα που σκοτώνει τον άντρα της. Σήμερα δεν βλέπουμε κωμωδίες, έχει πέσει πολύ δράμα και δεν ξέρω γιατί».

«Δεν με ενοχλεί να μου μιλήσουν στο δρόμο, να μου πουν ‘τι κάνεις Σωσώ;. Δεν μπορείς να τσαντίζεσαι με την αναγνωρισιμότητα».

«Με έναν τρόπο όλους τους ήρωες που έχω υποδυθεί τους έχω αγαπήσει. Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Ό,τι κουσούρι και να κουβαλούν. Μάλιστα όσο πιο στραβά χαρακτηριστικά έχουν, τόσο πιο πολύ επιθυμώ να τους συναντήσω

«Το δράμα της ζωής μας είναι ότι πολλές φορές δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασής μας. Ζούμε με τα ζωτικά μας ψεύδη που και αυτά καλώς ή κακώς χρειάζονται. Δεν μπορούμε όμως να τα διαιωνίζουμε συνεχώς. Κάποια στιγμή πρέπει να είμαστε στις επάλξεις του βίου μας».

«Την τηλεόραση την αγαπάω όσο και το θέατρο. Δεν τη θεωρώ ένα δευτερεύον μέσο. Δεν την υποβιβάζω. Ισα-ισα, δεν είναι εύκολο να παίζεις σε μία σειρά. Δεν έχεις καν την πολυτέλεια των προβών. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση κάθε στιγμή. Επιλέγω απλά, όσο μπορώ, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, γιατί διαφορετικά μαυρίζει η ψυχή μου. Δεν το αντέχω».

«Η αγένεια είναι το μόνο που με ενοχλεί. Δεν είμαι άνθρωπος που κυνήγησα πάντως την αναγνωρισιμότητα. Δεν φανταζόμουν ποτέ διασημότητες. Για αλλού άλλωστε ξεκίνησα».

«Ήθελα να σπουδάσω Ιατρική, τελικά σπούδασα στη Φιλοσοφική, δίδαξα μάλιστα και σε σχολείο. Μια αόρατη κλωστή με τράβηξε σε αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι μία εύκολη δουλειά. Θέλει στομάχι. Αλλά για να είμαι ειλικρινής υπήρξα τυχερή. Δεν δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Εάν δεν μου άρεσε κάτι, δεν το έκανα. Έλεγα ‘εντάξει δεν χάλασε και ο κόσμος’. Ήμουν και φρικτά ντροπαλή στις οντισιόν. Δεν το είχα αυτό το κομμάτι».

«Δεν θέλω ταρατατζούμ. Αγαπώ την ησυχία μου» έλεγε. Το χαμό προτιμούσε να τον κάνει με τις δημιουργικές επιλογές της.

Mέλος μιας ομάδας ηθοποιών που εισέβαλε δυναμικά στο θεατρικό και τηλεοπτικό τοπίο, τη δεκαετία του ’90 ανανεώνοντας το με δυναμική και θαρραλέο ταλέντο, η Καίτη Κωνσταντίνου ήταν συμφοιτήτρια και φίλη με τις Μαρία Καβογιάννη και Υρώ Μανέ στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Παρέα έδωσαν κατατακτήριες εξετάσεις μπροστά στο ιερό τέρας της σκηνής, τον εμβληματικό Κάρολο Κουν, σπούδασαν την τέχνη τους, κατέκτησαν τις οθόνες και τις σκηνές.

«Πάντα αισθάνομαι υποδεέστερη από τον ρόλο, πιο χαζή»

Ως μέλος μιας άλλης εκκεντρικής για τα τηλεοπτικά χρονικά παρέας, αυτής των Εγκλημάτων του Θοδωρή Πετρόπουλου, η Σωσώ της, δαιμόνια, κυνική, βιτριολική και ατόφια διαβολογυναίκα με χιούμορ ως οξύ, οι ατάκες της έμειναν άφθαρτες μέσα στο πέρασμα του χρόνου, ως διαμάντι.

Άφθαρτη περσόνα, η Σωσώ καθιέρωσε την Καίτη Κωνσταντίνου που με τον επόμενο ρόλο της, τη Λιλίκα Γεωργίου που ήταν και ο πρώτος τρανς γυναικείος πρωταγωνιστικός ρόλο της ελληνικής τηλεόραση στην κωμική σειρά Κάπου Σε Ξέρω, έδειξε ότι δεν ήταν ακόμη μια κωμικός. Ήταν εδώ για να αναδείξει παθογένειες και δυναμικές, στον υπερθετικό τους.

«Με τον χρόνο που περνά ήταν πάντα πολύ άσχημη η σχέση μου. Δεν μου αρέσει. Τώρα τελευταία όμως, διαπιστώνω ότι και αυτό έχει μπει σε μια διαδικασία να μου περνάει. Δεν με πιάνει κατάθλιψη ή άγχος. Ναι, εντάξει, περνάει ο χρόνος, λογικό είναι να περάσει ο χρόνος. Πάντα φοβόμουν τον θάνατο. Αλλά κι αυτό είναι στο πρόγραμμα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δυστυχώς. Έχω προσπαθήσει, αλήθεια σας λέω, να μείνω αθάνατη. Δεν γίνεται», έλεγε τον Νοέμβριο του 2023.

Βέβαια δεν έχει ρωτήσει τη γενιά των 90s και όσων ακολούθησαν που τη γνώρισαν και την αποθέωσαν ως Σωσώ για να την ακολουθήσουν σε πολλά τηλεοπτικά τερτίπια της. Η Τούρτα της Μαμάς και η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα (τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση της) ήταν ένα ραντεβού που δεν έχασε ποτέ κανένας από τους τηλεθεατές που έβλεπαν στην Κωνσταντίνου μια αληθινά ταλαντούχα και με θάρρος να παίζει με το γκροτέσκο ηθοποιό.

«Πάντα φοβόμουν τον θάνατο. Αλλά κι αυτό είναι στο πρόγραμμα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δυστυχώς. Έχω προσπαθήσει, αλήθεια σας λέω, να μείνω αθάνατη. Δεν γίνεται»

Ατάλαντη στην τάξη, ταλαντούχα στη σκηνή

«Για μένα ήταν ο πιο δύσκολος ρόλος» είχε πει για τη διδασκαλία. «Όταν έχεις 30 παιδιά μπροστά σου και πρέπει να τα διδάξεις. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη. Νομίζω ότι δεν ήμουν πολύ καλή δασκάλα». Ευτυχώς.

Ειλικρινής η Κωνσταντίνου, αποδεχόταν τη φθορά στις σχέσεις. «Κάναμε παρέα τότε, βγαίναμε, βρισκόμασταν σε σπίτια και γινόταν χαμός. Όλο αυτό σε ενώνει και υπάρχει η ‘ραφή’ αλλά από εκεί και πέρα χάνεσαι. Έχουμε χαθεί, μη νομίζετε» είχε πει για την παρέα που ήταν κομμάτι της -μέχρι που δεν ήταν.

Αν και αγαπούσε να βλέπει το Θέατρο της Δευτέρας ή τους θιάσους που περιόδευαν στην περιφέρεια, η ίδια δεν είχε σκεφτεί να γίνει ηθοποιός.

«Η πρώτη μου δουλειά ήταν με την Σοφία Σπυράτου σε ένα παιδικό ντυμένη Μίκι Μάους. Ο σκηνοθέτης έλεγε ‘σε μισό’ και εγώ έλεγα ‘Γιατί με μισεί; Δεν με ξέρει και με μισεί κιόλας;’. Μετά ήταν ένα παιχνίδι για παιδιά, της Ρικάκη παραγωγή. Ήταν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, είχαμε πάει στη Λευκάδα. Μετά ήταν σήριαλ με την Ελένη Ράντου και μετά τα υπόλοιπα».

Ο πατέρας της πέθανε όταν εκείνη ήταν οκτώ, η απώλεια κόστισε και όπως πάντα γίνεται ανέδειξε και τη δύναμη ενός άλλου που κουβάλησε την οικογένεια στους ώμους του. Της μητέρας της.

«Αφιέρωσε τη ζωή της για τα παιδιά της, εμένα και την αδερφή μου. Μας έσπειρε μία φοβερή αγάπη μεταξύ μας με την αδερφή μου και ήταν αρκετά δυναμική γυναίκα ώστε να μπορέσει να τα βγάλει πέρα», είχε πει.

«Μία κανονική οικογένεια ήμασταν. Άτυχη και αδικημένη δεν αισθάνθηκα. Αισθάνθηκα σαν να μου λείπει κάτι μεγαλώνοντας. Ότι μου έλειπε ο πατέρας μου. Η δυσκολία ήταν στο σχολείο που ήταν όλα τα παιδιά με 2 γονείς. Εκεί νιώθεις παράταιρος. Αλλά εντάξει, πορευτήκαμε. Ένιωθα λίγο διαφορετική. Άλλες φορές μου άρεσε, άλλες φορές ένιωθα λίγο μειονεκτικά».

«Νιώθω ότι έχω χορτάσει αγάπη αρκετά. Βέβαια, σε αυτό το πράγμα, ξέρετε, είμαστε αχόρταγοι, αλλά δεν μπορώ να είμαι τόσο αχάριστη. Έχω πάρει αγάπη στη ζωή μου από την οικογένεια μου, από φίλους μου, από συνεργάτες μου. Θα ήμουν πολύ αγνώμων και μες την αχαριστία αν έλεγα το αντίθετο. Αυτό που με απασχολεί πιο πολύ, να σας πω την αλήθεια και μεγαλώνοντας, είναι αν δίνω και εγώ αγάπη. Αναρωτιέμαι, πιάνω τον εαυτό μου ότι έχω δώσει, αλλά πολλές φορές λέω ‘ώπα, μήπως λες ψέματα;’ και γίνεται μια αυτοκριτική εκείνη τη στιγμή, οπότε και αυτό με οδηγεί σε καλά μονοπάτια».

Αυθόρμητα αστεία όταν ήθελε, τρόλαρε την ομοιότητα της με τον τραγουδιστή πίστας, Νίκο Οικονομόπουλος.

«Με έχουν βγάλει και στο Ιnternet ότι μοιάζω με έναν τραγουδιστή, με τον Νίκο Οικονομόπουλο. Αυτό είναι πάρα πολύ αστείο. Μάλιστα, η μαμά μιας φίλης μου, ήταν ο Οικονομόπουλος σε μια αφίσα, και της λέει ‘ρε συ, η Καίτη τραγουδάει;’», είχε εξομολογηθεί.

H Kαίτη Κωσνταντίνου δεν παντρεύτηκε. Δεν τα πήγαινε καλά με τα πρέπει και τους κοινωνικού συμβιβασμούς είχε πει. Ένας επιπλέον λόγος που ήταν και είναι και θα είναι αγαπημένη στους περίεργους, ιδιότυπους αλλά πραγματικά κανονικούς ανάμεσα μας.

«Κατά κάποιο τρόπο κάνεις τις επιλογές σου, πορεύεσαι με αυτό που θες. Επιλέγεις δηλαδή να ζήσεις χωρίς να το πολυσκεφτείς και χωρίς να κάνεις πρόβλεψη. Εγώ δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, ούτε να πάω κόντρα ούτε να πάω σύμφωνα με κάποια κοινωνικά δεδομένα. Ό,τι ένιωθα έτσι έπραττα».

«Μ’ αρέσει πάρα πολύ εμένα η κωμωδία που ναι, ξεκίνησε σαν απλή σύμπτωση, συγκυρία. Το θεωρώ πάρα πολύ δύσκολο είδος. Αν μου πει κάποιος ότι μπορώ να κάνω κωμωδία, για μένα είναι μεγάλο κομπλιμέντο» είχε πει για αυτό που ένιωθε και έπραττε.

«Είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης και μια τελείως διαφορετική σκοπιά των πραγμάτων. Δεν θεωρώ ότι είναι ένα ελαφρύ είδος. Θεωρώ ότι έχει πολύ βάθος, όσον αφορά την υποκριτική. Δεν το βλέπω ελαφριά».

Η Κωνσταντίνου είχε πρότυπα. Όχι αυτά που αποθεώνουν πολλοί. «Εκείνοι που στα μάτια μου, έχουν καταφέρει να κάνουν πράγματα που έχουν αρχές, που έχουν ήθος. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι για μένα είναι πρότυπα. Ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι που θα παλεύουν σε όλη τους τη ζωή για να προχωρήσουν την κοινωνία μπροστά, άνθρωποι που προσφέρουν».

«Κουβαλάω ένα τραύμα; Ναι» είχε πει για την απώλεια του δάσκαλου πατέρα της αλλά ως Καίτη Κωνσταντίνου, τόσο πειθαρχημένη όσο απείθαρχη ήταν η Σωσώ της το διαχειρίστηκε, δεν το έσβησε.

«Αν γυρίσω πίσω, νομίζω ότι πόνεσα, κι αυτός ο πόνος δεν φεύγει. Καταχωρείται μέσα σου, μπαίνει σε μια τάξη. Να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιώ πολύ. Ακούγεται παράλογο και οξύμωρο -ούτε ξέρω αν το συναίσθημα μπαίνει σε τάξη, αλλά σε ό,τι παίζει ρόλο η λογική, προσπαθώ να βάλω μια τάξη. Δεν μπορώ την αταξία. Στην ηλικία που ήμουν, δεν συνειδητοποιείς ακριβώς τι συμβαίνει με τον θάνατο… Πριν τον θάνατο του μπαμπά μου –να το εξομολογηθώ αυτό, δεν θυμάμαι τίποτα, κι ας ήμουν οκτώ. Λες και άρχισε η ζωή μου από τα οκτώ και μετά».

«Eίμαι μοναχικός άνθρωπος. Δεν με φοβίζει ιδιαίτερα η μοναξιά. Θέλω πάντα κάποιες ώρες μόνη μου. Είναι επιλογή. Ο χρόνος με απασχολεί, με φοβίζει ο θάνατος, δεν είμαι σαν κάποιους που λένε εντάξει…».

H Kωνσταντίνου πίστευε. Σε κάτι.

«Πιστεύω σε μια δύναμη, δεν ξέρω τι είναι. Η θέλησή μας, ο εγκέφαλός μας, η ψυχή μας, δεν ξέρω, οι εξωγήινοι, ένας άλλος πολιτισμός. Κάτι υπάρχει όμως. Δεν πιστεύω στην στενή έννοια του θεού, αλλά προσεύχομαι αρκετές φορές –στα δύσκολα προσεύχονται κι αυτοί που δεν πιστεύουν. Ναι, πιστεύω πολύ στην δύναμη του ίδιου του ανθρώπου. Νομίζω ότι ο καθένας μας μπορεί να κάνει και εξαιρετικά πράγματα και τα χειρότερα».

Μακαρόνια με κιμά, μπιρίμπα και η αγάπη με ουρά

«Το να είσαι ερωτευμένος είναι σαν χαρά θεού, σαν να παίρνεις το Όσκαρ. Στους έρωτες έχω περάσει και σκοτάδι και χαρά, ή και τα δύο. Αυτό το τραγούδι που λέει “καλημέρα τι κάνεις, νάσαι πάντα καλά” είναι πολύ βαρετό στον έρωτα. Δημιουργώ τις εντάσεις, ανεξέλεγκτα, χωρίς λόγο. Είμαι όμως σε καλό δρόμο –προσπαθώ να μαζευτώ, να διαχειριστώ παιδικά βιώματα, λάθη και να τα λειάνω. Για μένα ο έρωτας είναι κάτι πολύ δημιουργικό, σε κάνει να θες κι εσύ να αλλάξεις, να προσφέρεις…. Α, και όχι πολλή οικειότητα. Η πολλή άνεση με τον ερωτικό σύντροφο δεν βγαίνει πάντα σε καλό –χωρίς φυσικά να είμαι υπέρ της αποξένωσης. Ο φίλος ναι, είναι συνέταιρος και σύμμαχος, ο ερωτικός σύντροφος δεν πιστεύω ότι πρέπει να είναι συνεταιράκι…» είχε προσθέσει.

Η Καίτη Κωνσταντίνου αγαπούσε τα μακαρόνια με κιμά («μπορώ να φάω δέκα πιάτα»), να παίζει μπιρίμπα («δέκα ώρες») προτιμούσε να αποφεύγει τις συγκρούσεις («Όταν συγκρούομαι, συγκρούομαι και τελειώνω» έλεγε), και αν και πολλές φορές είχε σκεφτεί να τα παρατήσει, πάλεψε για ό,τι πίστευε (τα Εγκλήματα είχαν απορριφθεί και η επιμονή της ήταν ένα κομμάτι της έγκρισης τους από τον ΑΝΤ1).

Επίσης δεν χαλούσε το χρόνο της για να πάει στις ιδέες των άλλων αν αυτές ήταν αθώες («Με μπερδεύουν συνέχεια με τη Χρύσα Ρώπα. Μου λένε ‘α, έχετε παίξει σε αυτό’ και λέω εγώ ναι ναι… Τι να τους πω εγώ; Τους λέω δεν είμαι εγώ η Χρύσα Ρώπα και μου λένε ‘δεν μπορεί να μην είστε εσείς’») και αγαπούσε σίγουρα τον σκύλο της, τον Τζόρα.

«Είναι ο Τζόρας και είναι όνομα και πράγμα. Όταν ήταν μικρός ήταν ακόμα πιο τζόρας. Σαν χαρακτήρας είναι ξεροκέφαλος. Θα κάνει το δικό του, δεν υπάρχει περίπτωση! Και στη βόλτα δηλαδή, τον τραβάω να τον πάω προς μία κατεύθυνση, αλλά πάντα θα πάει εκεί που θέλει αυτός. Νομίζω ότι θα κερδίσω αλλά δεν συμβαίνει ποτέ, πάντα υποχωρώ», είχε πει για το μέλος της οικογένειας της με ουρά.

«Με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο αν και είναι μεγάλη κουβέντα να πεις για τον εαυτό σου κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον μου δημιουργεί πολύ έντονα το συναίσθημα της προσφοράς και της αγάπης. Αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, θα πω ναι» είχε καταλήξει.

Η Καίτη Κωνσταντίνου είναι για πάντα, με κάθε επισημότητα, η αντιηρωίδα της καρδιάς μας. Σε ένα κόσμο με τόση μισαλλοδοξία, εικάζω έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε τους villain που μας ταιριάζουν.