Όταν τα club όριζαν τη μόδα – Πώς ένα «Camera Girl» αποτύπωσε το στυλ στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’80

Για να μπεις στο είδος του κλαμπ όπου δούλευε η Σάρον Σμιθ, στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’80, δεν μπορούσες να εμφανιστείς απλά με τζιν και ένα ωραίο μπλουζάκι. Έπρεπε να ντυθείς στ’ αλήθεια.

Σίγουρα δεν μπορούσες να εμφανιστείς με cargo και μια φούστα καμωμένη από μπαλώματα κομματιών blue jean, κάτι που φορούσε η Σμιθ πριν γίνει «camera girl» το 1979, φωτογραφίζοντας τους θαμώνες των πάρτι στα πιο «ιδρωμένα» κλαμπ της πόλης τις «μεγάλες ώρες» της ημέρας. Αυτές τις ώρες που έχουν περάσει τα μεσάνυχτα και η ξέφρενη ζωή ανθίζει.

Τα ρούχα που έκαναν τους ανθρώπους να μπουν μέσα – λαμπερά, τρελά και ηλεκτρικά, καθόλου σαν τα πιο εταιρικά στυλ της δεκαετίας του ’80 με τους ώμους και τους γιακάδες που απολαμβάνουν σήμερα μια «αναγέννηση» – είναι καταγεγραμμένα σε όλη τους την δόξα στο νέο βιβλίο της Σμιθ, «Camera Girl».

View this post on Instagram

A post shared by Sharon Smith (@taosharonnyc)

Το «Camera Girl»

Πρόκειται για μια συλλογή από τις φωτογραφίες που τράβηξε με την Polaroid SX-70 κατά τη διάρκεια μεθυστικών βραδιών στο Savoy, το Red Parrot, το Studio 54, το Roseland Ballroom, το Merlyn’s, το 4D, το Area, το Palladium, το Mars, το New York, New York και κυρίως το Ritz, ένα κλαμπ στο East Village που ήταν το κέντρο της μουσικής σκηνής του new wave.

Τα θέματά της, όπως λέει στο βιβλίο, ήταν «χορευτές καθώς έπιναν, έκαναν ναρκωτικά , φλέρταραν και, μερικές φορές, ερωτεύονταν». Κάποιοι ήταν παγκόσμιοι σούπερ σταρ, όπως η Μαντόνα και ο Ντέιβιντ Μπάουι- άλλοι ήταν απλοί πολίτες, αν και δεν το καταλάβαινες από το ντύσιμό τους.

Μια πανδαισία από παγιέτες χορεύει στη Νέα Υόρκη

Έβλεπες λεοπάρ παντού – σε παντελόνια και ασορτί γάντια μέχρι τον αγκώνα. Έβλεπες άντρες με ναυτικά καπέλα, λαθρέμπορες παπαγάλων και κόκκινες δερμάτινες γραβάτες. Έβλεπες μια ροζ πανδαισία γεμάτη παγιέτες και μπλέ ή κατάξανθα μαλλιά. Έβλεπες παντού ανθρώπους με έντονη σκιά στα μάτια που έφτανε ως τα φρύδια και λαμέ κολάν.

«Ήταν σαν κάθε βράδυ να ήταν Χάλογουιν», λέει η Σμιθ, ενώ ανακαλεί δύο κορίτσια που φορούσαν φόρμες προστασίας τύπου hazmat.

Για να περάσεις την πόρτα δεν αρκούσε να έχεις λεφτά

Οι φωτογραφίες της Σμιθ αποτελούν ντοκουμέντο μιας άλλης εποχής και θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μια επίκαιρη αναδημοσίευση. Όπως σημειώνει η Honey Dijon στο βιβλίο: «Σήμερα, για να περάσεις το κόκκινο σχοινί πρέπει απλώς να πληρώσεις, αλλά τότε έπρεπε να έχεις ένα βλέμμα ή μια αύρα ή μια πνευματώδη ανταπόκριση – έπρεπε να υπάρχει κάτι πάνω σου – για να περάσεις αυτή την πόρτα».

Για κάποιους αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μεγάλη πίεση. «Λίγο», λέει η Σμιθ, «αλλά προσθέτει επίσης αυτό το στοιχείο της διασκέδασης», κάτι που πιστεύει ότι «λείπει πολύ από την κουλτούρα μας». Αυτό έκανε την έξοδο «γεγονός», λέει.

Ακούγεται επίσης σαν μια ενδυματολογική πρόκληση για κάποιον που έχει συνηθίσει να ντύνεται πιο διακριτικά. «Για μένα, ήταν μια εκπαίδευση», λέει. «Μου πήρε μερικούς μήνες για να καταλάβω ότι έπρεπε να είμαι αισθητή με κάποιον τρόπο, αλλά όχι ανταγωνιστική με τους ανθρώπους».

Το «κοστούμι» της – η δική της λέξη – εξελίχθηκε. «Κατέληξε να είναι ένα μαύρο στράπλες φόρεμα με μαύρα δαντελένια γάντια χωρίς δάχτυλα και αυτά τα ψηλά τακούνια που πήρα από το Barneys σε έκπτωση, τα οποία φορούσα μέχρι θανάτου».

Από την Ντέμπι Χάρι στον Ντέιβιντ Μπόουι και την Γκρέις Τζόουνς

Αθώα, σχετικά μιλώντας, η επιλεγμένη εμφάνιση της Σμιθ μάλλον τη βοήθησε να πάρει τις λήψεις που πήρε. Υπάρχει μία της Ντέμπι Χάρι με ένα κόκκινο και κίτρινο ριγέ μπλουζάκι με ροζ σκιά ματιών, και μία άλλη του Ντέιβιντ Μπόουι που σφίγγει απαλά το πηγούνι του για να δώσει μια φωτογραφία προφίλ. «Δεν θυμάμαι και πολλά από αυτά. Αλλά τον ρώτησα και τότε απλά γύρισε απαλά το κεφάλι του. Δεν ήταν σαν να ήθελε να φύγει μακριά μου. Λέγαμε συνέχεια: ‘Ω, κοίτα αυτό.’»

Στο βιβλίο αφηγείται τη συνάντησή της στις 3 το πρωί με την Γκρέις Τζόουνς. «Όταν την πλησίασα και σήκωσα τη φωτογραφική μου μηχανή … με κοίταξε για κλάσματα του δευτερολέπτου, φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της και μετά χαμογέλασε. Το φλας έσβησε και ψιθύρισε: «Ευχαριστώ, αγάπη μου» – και μετά βγήκε στην πίστα».

Και μετά ήταν… λιγότεροι

Υπάρχει επίσης μια παρατεταμένη θλίψη στις φωτογραφίες. Μια καταγραφή της ζωογόνας δημιουργικής σκηνής σε μια πόλη που έσφυζε από ταλέντο και ενέργεια, πολλές από τις φωτογραφίες αποτυπώνουν ανθρώπους που θα πέθαιναν κατά τη διάρκεια της επιδημίας του AIDS που σύντομα θα σάρωνε την πόλη. «Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι πλέον μαζί μας. Πολλοί από αυτούς», λέει η Σμιθ.

Τα κλαμπ δημιουργούσαν τη μόδα της λεωφόρου Μάντισον

Αν τα ρούχα στα κλαμπ ήταν μια εκπαίδευση για την Σμιθ, ακούγεται ότι ήταν επίσης μια εκπαίδευση για τους ανθρώπους εκτός της σκηνής. «Οι άνθρωποι αγόραζαν ένα μπλουζάκι στο υπόγειο του Ritz για μια μπάντα και το έσκιζαν. Και μετά από δύο εβδομάδες οι άνθρωποι αγόραζαν σκισμένα μπλουζάκια από μαγαζιά στη λεωφόρο Μάντισον …».

Η αρχή και η δόξα της ατομικότητας

Η Σμιθ ήταν 28 ετών όταν μπήκε στο Ritz και έστησε τον πάγκο της πουλώντας πορτραίτα στα γρήγορα στους επισκέπτες του πάρτι για 3 δολάρια το ένα. Τώρα, 73 ετών και δασκάλα τάι τσι, πιστεύει ότι μέρος της ενδυματολογικής λαμπρότητας μπορεί να ήταν μια απάντηση στην καταπιεστική πολιτική της εποχής. «Ήταν τα χρόνια του Ρέιγκαν. Η Νέα Υόρκη ήταν κάπως ζοφερό μέρος, και όταν έμπαινες στα κλαμπ υπήρχε αυτό το εορταστικό συναίσθημα και οι άνθρωποι ήταν ντυμένοι καλά».

Πιστεύει ότι η ατομικότητα που επιδεικνύονταν τότε δεν συμβαίνει σήμερα. Αλλά, καλώς ή κακώς, αυτό μπορεί να αλλάξει. «Δεν είναι λόγος για να περάσουμε αυτή τη φρικτή [εποχή]», αλλά αν προκύψει κάτι καλό από αυτό, ελπίζει ότι «θα υπάρξει άλλη μια έκρηξη δημιουργικότητας».

*Πηγή: The Guardian