Υποθέτω ότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος λαμβάνει υπόψη του και τον πόλεμο των εκδοχών.
Π.χ. :
Πρώτη εκδοχή: όταν ο πόλεμος. θεμελιώνεται στον εαυτό του,δηλαδή στις βιομηχανίες όπλων
Δευτερη εκδοχή: όταν ο πόλεμος υπάγεται στη φύση και τα ένστικτα, προσηλωμένα στο κακό. (Καλός πόλεμος άλλωστε δεν νοείται)
Τρίτη εκδοχή: όταν ο πόλεμος είναι ακήρυχτος μέσα σε μια κοινωνία που βιώνει την κρίση της ως κανονικότητα επειδή δεν της επιτρέπεται η λεγόμενη κανονικότητα να εκλαμβάνεται ως η κρίση που είναι ( Ταξικός πόλεμος)
Τετάρτη εκδοχή: όταν ο πόλεμος αποσυναρμολογείται και καθίστανται προφανή τα αίτια : μεγαλοιδεατισμοι, συμβιβασμοί, συμφέροντα ελιγμοί, κυρίως ιδεολογήματα – του πατριωτισμού συμπεριλαμβανομένου. Αλλά και αυτή η εκδοχή του πολέμου είναι πόλεμος στη θέση της ειρήνης.
Πέμπτη εκδοχή: η ειρήνη!
Να προσθέσω με τον κυνισμό του Μαρκήσιου ντε Σαντ οτι αυτό συμβαίνει γιατί » το σύμπαν είναι γεμάτο αγάλματα σε διατεταγμένη υπηρεσία, που πάνε, έρχονται, δρουν, τρώνε, χωνεύουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ποτέ τίποτα»;
Να θυμίσω επίσης ότι «η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο εινα να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη»;
Ή να διαπιστώσω ότι από την εποχή του Σουν Τσου ως τις μέρες του Βενιζέλου και των ΜΜΕ των ημερών του , αυτό είναι πλέον το σύνηθες,είτε έχει κανείς αίσθηση της ευθύνης, είτε οχι. Είτε μη βάζοντας «τα προσόντα του στον τόκο», όπως γράφει ο Βενιζέλος, παραπέμποντας στον ποιητή, είτε προτιμώντας, για τα προσόντα του, το μαξιλάρι και τα ποιήματα
* Ευάγγελος Βενιζέλος, «Εκδοχές Πολέμου -2009. 2022», εκδόσεις Πατάκη, 2022.
Ο Σπυρίδων Περεσιάδης (1854–1918) ήταν σημαντικός Έλληνας θεατρικός συγγραφέας της ύστερης περιόδου του 19ου αιώνα, γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει την ηθογραφία με τον λυρισμό, όπως στο έργο «Ο Μαγεμένος Βοσκός».