Για τους φίλους μας τα ζώα

Οτι είναι πλήρως απαλλαγμένος από το αίσθημα της ντροπής, χαίρω πολύ! Το είχαμε εμπεδώσει καλά, από τότε που τον είδαμε να κρατά μόνος του μια ολόκληρη – ωριαία, παρακαλώ! – εκπομπή στο CNN, χωρίς να ξέρει αγγλικά. (Για την ιστορική ακρίβεια, δεν ήταν εντελώς μόνος. Είχε ως guest star τον Μπιλ Κλίντον). Οτι μπορεί, όμως, να υποτιμά τόσο τη νοημοσύνη του κόσμου, στον βαθμό ώστε να καλεί τον Μητσοτάκη να φύγει για να χειριστεί ο ίδιος καλύτερα την πανδημία, τώρα το μαθαίνουμε. Ως προς τα όρια του θράσους του, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί πάντα να με εκπλήσσει. Διότι, πραγματικά, πρέπει να είναι κάποιος οριακής νοημοσύνης, για να πιστέψει ότι θα χειριστεί καλύτερα την πανδημία εκείνος ο οποίος, στην ίδια ομιλία, υπερασπίζεται τους ανεμβολίαστους από τον υποτιθέμενο ρατσισμό της κυβέρνησης.

Πώς γίνεται, αναρωτιέμαι, ο Τσίπρας να έχει σε τέτοια χαμηλή εκτίμηση τον κόσμο, όταν την ίδια ώρα η ιδεολογία την οποία πρεσβεύει αποθεώνει τον λαό! Ισως όμως αυτό που είναι για μένα αντίφαση, για εκείνον να μην είναι. Στο κάτω κάτω, όπου ανά τον κόσμο επικράτησαν οι ιδέες του Τσίπρα, η δημοκρατία, όπως την ξέρουμε εμείς στη Δύση, έπαψε να υπάρχει, καταργήθηκε. Στα σοσιαλιστικά καθεστώτα, που ελέγχουν τους περίφημους «αρμούς της εξουσίας», το συμφέρον του λαού το κρίνει και το αποφασίζει ένα ιερατείο που κατέχει την απόλυτη αλήθεια, όπως δηλαδή αρμόζει σε ζώα. Συνεπώς, αν στα όνειρά του ο Τσίπρας οραματίζεται ένα καθεστώς για ζώα, τότε πολύ καλά κάνει ο άνθρωπος και προσαρμόζει τον δημόσιο λόγο του στο επίπεδο των ζώων.

Επί της ουσίας, ο Τσίπρας και με αυτό το νέο κατόρθωμά του συνεχίζει την πολιτική που χάραξε και ακολουθεί από την αρχή της πανδημίας: ανταρτοπόλεμο υπέρ του κορωνοϊού, με όποια μέσα προσφέρονται κατά την περίσταση. Χτυπάει και έπειτα κρύβεται πίσω από προσχήματα. Οτι την πληρώνουν οι αθώοι που δεν θέλουν να μπλεχτούν είναι μέσα στο παιχνίδι, κάθε αντάρτικο, ανεξαρτήτως της ευγένειας του σκοπού του, βασίζεται στην εκμετάλλευση του τοπικού πληθυσμού. Και σε αυτό, δηλαδή, ο Τσίπρας παραμένει συνεπής με τις ιδέες του και την κουλτούρα του χώρου του…

THE PECULIAR INSTITUTION

Επειδή μου αρέσει να διαφωνώ κάποτε με ανθρώπους με τους οποίους συνήθως συμφωνώ, ο Αγγελος Συρίγος δεν έχει δίκιο, όταν υποστηρίζει ότι το μόνο που φοβούνται οι αναρχικοί στα πανεπιστήμια είναι η δημοσιότητα των αθλιοτήτων τους. Είναι αλήθεια ότι κάθε φορά που διαπράττουν κάτι εξωφρενικό και η κοινή γνώμη αγανακτεί, εκείνοι κρύβονται και λουφάζουν. Δεν το κάνουν όμως επειδή τους φοβίζει η δημοσιότητα καθαυτή, αλλ’ επειδή τους φοβίζει εκείνο που μπορεί να επιφέρει η δημοσιότητα: την τιμωρία. Οσο, όμως, δεν βλέπουν την τιμωρία να έρχεται ποτέ, απλώς αποθρασύνονται και η δημοσιότητα γίνεται γι’ αυτούς αδρεναλίνη, προσθέτει συγκίνηση και έξαψη στα κατορθώματά τους. Καταλήγουν, έτσι, να αισθάνονται σαν να παίζουν σε ένα παιχνίδι στο λάπτοπ, στο οποίο μπορείς να πεθάνεις στην οθόνη, όχι όμως στην πραγματικότητα.

Ακόμη χειρότερα, η δημοσιότητα μακροπρόθεσμα βλάπτει μόνον την κυβέρνηση. Οταν ο κόσμος βλέπει, τη μία να χτίζουν τον καθηγητή, την άλλη να τον διαπομπεύουν, μετά να ξυλοφορτώνουν φοιτητές λόγω των απόψεών τους και πάει λέγοντας, σταδιακά στην αντίληψή του φθείρεται η εκτίμηση που μπορεί να έχει για την κυβέρνηση – τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητά της στο συγκεκριμένο πρόβλημα.

Πάντως, όσο περνά ο καιρός τόσο πείθομαι ότι μόνον με ανοικτή σύγκρουση μπορεί να λυθεί το πρόβλημα του «ιδιάζοντος θεσμού» στη λειτουργία των πανεπιστημίων. Ιδιάζων θεσμός, με την έννοια του «peculiar institution», όπως αποκαλούσαν τη δουλεία οι υποστηρικτές της στον Νότο των ΗΠΑ, πριν από τον δικό τους Εμφύλιο. Αλλωστε, μία μορφή δουλείας για την πανεπιστημιακή ζωή δεν είναι η ανομία και η ατιμωρησία των αναρχικών στα πανεπιστήμια; Επιπλέον, δε, όσο και αν αυτό είναι ντροπιαστικό για τα πανεπιστήμια, έπειτα από τόσα χρόνια, τόση αδιαφορία, αλλά και τόση προστασία, τα «παιδιά» είναι πια μέρος του πανεπιστημιακού κατεστημένου – ακόμη και αν δεν είναι φοιτητές της σχολής στην οποία δρουν. Μόνον με σύγκρουση ξεριζώνεται αυτό. Και τη σύγκρουση μόνον ένας θάνατος θα μπορούσε να την προκαλέσει. Δυσάρεστο πολύ, αλλά…