Με σημαία το «εμείς ή αυτοί»

Υπάρχουν κόμματα που κερδίζουν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος με τις προτάσεις τους, τις λύσεις που προτείνουν στα προβλήματα της χώρας, με τη συνέπεια σε θέσεις και αρχές, και κυρίως με την επιμονή και την υπομονή τους να προωθήσουν και να στηρίξουν το καλύτερο για τη χώρα και τους πολίτες.

Και υπάρχουν και κόμματα που τα χαρακτηρίζει η κουτοπονηριά και η τακτική του ελιγμού και της διαρκούς αναζήτησης της ευκαιρίας να βγουν από πάνω εις βάρος των υπολοίπων. Ενώ έχουν βεβαρημένο παρελθόν. Είναι τα κόμματα αυτά, που στηρίζουν όλη την πορεία τους στη συλλογική αμνησία, την υποδαύλιση των πιο χαμηλών συναισθημάτων και χαρακτηριστικών του ανθρώπινου χαρακτήρα, και στην καλλιέργεια του διχασμού. Είναι τα κόμματα που κάνουν συνειδητά, με πράξεις, στρατηγική τους τη διαίρεση της πολιτείας, και με σημαία το «εμείς ή αυτοί» επιχειρούν να κερδίσουν μια μάχη που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα την είχαν χαμένη από χέρι.

Κοίτα ποιος μιλάει

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει με την ΕΡΤ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από ημερών έχει σηκώσει παντιέρα για την «κομματικοποίηση της ΕΡΤ» και τη «μετάδοση πλήθους ειδήσεων που αφορούν στην κυβέρνηση», ενώ απέκρυψε τα καραγκιοζιλίκια με το γεύμα του προπερασμένου Σαββάτου στην Ικαρία.

Συμβαίνουν αυτά στην κρατική τηλεόραση; Εν πολλοίς συμβαίνουν. Συνέβη η βλακεία με την απόκρυψη του γεύματος του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ικαρία; Συνέβη. Μάλιστα. Για να δούμε όμως τώρα ποιος θέτει θέμα: ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβέρνησε τη χώρα για 4½ χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα. Νομιμοποιείται να θέτει θέμα μεροληπτικής τηλεοπτικής κάλυψης της κυβέρνησης και του Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν νομιμοποιείται, βέβαια. Γιατί είναι ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που μεταχειρίστηκε την ΕΡΤ ως παραμάγαζο της Κουμουνδούρου. Γιατί είναι ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που ενάλλασσε τους διευθυντές της ΕΡΤ με εκείνους της «Αυγής». Γιατί η ΕΡΤ-παραμάγαζο της Κουμουνδούρου είχε προκαλέσει με τη μεροληπτική της στάση απέναντι στην κυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου ακόμη και την μήνιν κορυφαίων στελεχών του κόμματος, όπως του Νίκου Φίλη και του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που έχουν επικρίνει, όχι μία φορά, τον τότε υπεύθυνο υπουργό (υπεύθυνος με την έννοια του αρμόδιος, μην τρελαθούμε κιόλας…) Νίκο Παππά.

Και είναι αυτή η ΕΡΤ που είχε εκπομπές τύπου βορειοκορεατικής τηλεόρασης, όπως εκείνη της Ακριβοπούλου και του Καψιώχα.

Στο ίδιο έργο θεατές

Συμπέρασμα, ό,τι συνέβαινε συμβαίνει, ό,τι γινόταν στο παρελθόν γίνεται και ώρα, και απορίες δεν πρέπει να έχει κανείς. Διότι η λογική περί την ΕΡΤ ξεκινάει από έναν στεναγμό ανακούφισης του εκάστοτε πρωθυπουργού αμέσως μετά τον ανασχηματισμό: «Και τώρα, να δούμε λιγάκι ποιον θα βάλουμε στην τηλεόρασή ΜΑΣ»!!

Η σχέση είναι ιδιοκτησιακή, ήτοι, όποιος κερδίζει την εξουσία παίρνει προίκα και ένα κανάλι, το κρατικό κανάλι, και αυτό ουδείς μπορεί να την αμφισβητήσει – believe me, όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο, τουτέστιν πιστέψτε με, έχω να δει να παίζεται το έργο πολλά χρόνια.

Και κάπως έτσι τοποθετούνται στην ΕΡΤ πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης της κυβέρνησης, πρόσωπα, τα οποία θα απαντήσουν σε ένα τηλέφωνο για το τι πρέπει να προβληθεί και τι όχι, από τις δραστηριότητες συνολικά της κυβέρνησης, πρωτίστως του πρωθυπουργού και δευτερευόντως των υπουργών.

Μια μεγάλη αλήθεια είναι ότι το ίδιο συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου με την κρατική τηλεόραση. Απλώς το ζητούμενο είναι ο βαθμός αμεροληψίας και αντικειμενικότητας στη μετάδοση των ειδήσεων και των ρεπορτάζ.

Μια δεύτερη μεγάλη αλήθεια είναι ότι η συζήτηση, που γίνεται κατ’ αυτά σε εμάς, γίνεται και αλλού, διότι πάντα η αντιπολίτευση διεκδικεί μεγαλύτερο χρόνο για την προβολή της.

Διότι και αυτή θεωρεί ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της κρατικής τηλεόρασης στην πραγματικότητα είναι πολυμετοχικό – και άρα οι ειδήσεις πρέπει να έχουν αυτή τη μορφή, σύμφωνα με τα ποσοστά των κομμάτων. Και ας είναι η δραστηριότητα του κόμματος μηδαμινή.

Τούτων δοθέντων είναι προφανές ότι όσο και να «χτυπιέται» η αντιπολίτευση, η εκάστοτε αντιπολίτευση, όσο και να διαμαρτύρεται για την ποιότητα των ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης, το έργο δεν πρόκειται να αλλάξει, αλλά ούτε και εμείς που είμαστε σε αυτό το ίδιο έργο θεατές…

Το εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ

Υπ’ αυτή την έννοια, δεν αντιλαμβάνομαι, και το λέω σοβαρά, προς τι οι απειλές του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι τέτοια και τόση η οργή του για την ποιότητα των ειδήσεων της ΕΡΤ, ώστε σχεδιάζει να επιβάλει εμπάργκο στην κρατική τηλεόραση. Αφού τα ίδια έκανε και αυτός την περίοδο που βρισκόταν στην εξουσία και θεωρούσε και εκείνος ότι η σχέση του με την κρατική τηλεόραση είναι σχέση ιδιοκτησιακή.

Μπορεί φυσικά να επιβάλλει όσα εμπάργκο θέλει κατά της ΕΡΤ, άλλα μια τέτοια απόφαση μου θυμίζει μια τουρκική παροιμία που αναφέρει, ελαφρώς παραφρασμένη για να μην έχουμε τίποτε τραβήγματα με την αστυνομία, ότι «έμαθε ο αγάς ότι τον κερατώνει η γυναίκα του, και για να την… τιμωρήσει, έκοψε… ό,τι πολυτιμότερο είχε».

Αλλωστε κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει το 2019 επί μήνες με τον Σκάι. Και το «εμπάργκο» αναγκάστηκε να το σπάσει ο ίδιος ο «λεγάμενος» ηγέτης της Αριστεράς, παραμονές των εκλογών του Ιουνίου του 2019 – κίνηση που αποδείχθηκε σωτήρια, καθώς κατάφερε να φτάσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο 31,5%.

Για να ξέρουμε τι λέμε

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε μερικές ημέρες που αναφέρομαι στην εντελώς αποκρουστική, ως προς το μέγεθος της αδικίας που αντιπροσωπεύει, επίθεση που έχει εξαπολυθεί κατά της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από διάφορα ενεργούμενα του ΣΥΡΙΖΑ που δραστηριοποιούνται όχι μόνο στο ερεβώδες Διαδίκτυο, αλλά και κάτω και από επίσημες «ταμπέλες».

Υπενθυμίζοντας ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, αναφέρω απλώς ότι κεντρικό αίτημα της επίθεσης είναι να απομακρυνθεί από το υπουργείο της η κυρία Μενδώνη. Τι έκανε η κυρία Μενδώνη; Κατά τον «λεγάμενο» ηγέτη της Αριστεράς, γνώριζε επί δύο εβδομάδες για τον βίο και την πολιτεία του Λιγνάδη στο Εθνικό Θέατρο, αλλά δεν έκανε τίποτε – και κυρίως δεν τον έδιωξε. Είτε γιατί ήταν δικός της φίλος είτε γιατί είχε εντολή από το Μαξίμου να τον καλύψει.

Υπάρχουν στοιχεία γι’ αυτά; Δεν υπάρχουν. Τι υπάρχει μόνο; Μια άθλια ανάρτηση του «λεγάμενου» ηγέτη της Αριστεράς, που πολιτικοποιεί με τον πιο ελεεινό τρόπο τα τομάρια που προβαίνουν σε πράξεις βίας, σεξουαλικής ή άλλης. Κατ’ αυτόν, ο Λιγνάδης είναι δεξιός, φίλος του Μητσοτάκη, άρα η κάλυψή του από τη Μενδώνη ήταν δεδομένη.

Και ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερώτημα αυτής της υπόθεσης: έχουν πολιτική ταυτότητα οι βιαστές, οι βάναυσοι, οι βλάσφημοι, οι βίαιοι; Οσοι τέλος πάντων «πρωταγωνιστούν» τις τελευταίες ημέρες στις υποθέσεις αυτές; Γιατί αν έχουν και η Μενδώνη πρέπει να απολογηθεί για τον Λιγνάδη, ο «λεγάμενος» οφείλει να απολογηθεί για τον Κιμούλη που θα τον έκανε υπουργό Πολιτισμού (στο τσακ το γλιτώσαμε), για τον Φιλιππίδη που ήταν «κοντά» στο κόμμα και για τον Χαϊκάλη που τον είχε κάνει υπουργό. Για να ξέρουμε τι λέμε, δηλαδή…