Όχι Παύλο Πολάκη, χτυπήσατε εξίσου και τη φτωχολογιά

Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν το γιατί ηττήθηκαν στις εκλογές του 2019 και γιατί σήμερα εξακολουθούν να βρίσκονται πίσω στις δημοσκοπήσεις.

Μόνο που η προσπάθειά τους θυμίζει το «είχαμε ομαδάρα, αλλά μας έφαγαν τα κυκλώματα».

Όσοι γνωρίζουν από ποδόσφαιρο αντιλαμβάνονται ότι συνήθως το πρόβλημα με τέτοιες ερμηνείες είναι ότι η «ομαδάρα» είχε μάλλον περισσότερα «παλτά» από όσα ήθελε να ομολογήσει.

Στο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχουν φτιάξει ένα σχήμα σκέψης που λέει ότι ηττήθηκαν από την πολλή… ταξική μεροληψία.

Ότι επειδή ασχολήθηκαν με το να στηρίξουν την εργατιά και τους φτωχούς παραμέλησαν τη μεσαία τάξη, την υπερφορολόγησαν, της μείωσαν τα εισοδήματα και γι’ αυτό αυτή στράφηκε προς τη ΝΔ.

Σε λίγο θα μας πουν ότι είχαν φέρει το σοσιαλισμό, αλλά πρόλαβε η αντεπαναστατική αστική τάξη και τους ανέτρεψε.

Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση εφάρμοσε μνημόνια.

Δηλαδή, εφάρμοσε την πολιτική λιτότητας που απαιτούσε η Τρόικα.

Είναι μεγάλη συζήτηση εάν μπορούσε να εφαρμόσει άλλη πολιτική, αλλά αυτή την πολιτική εφάρμοσε.

Και αυτή η πολιτική χτυπούσε και τη μεσαία τάξη, χτυπούσε και τους εργάτες, χτυπούσε και τους φτωχούς.

Γιατί εμπεδώθηκαν οι χαμηλοί μισθοί, η ανεργία παρέμεινε υψηλή, οι νέες θέσεις εργασίας ήταν ελαστικές και κακοπληρωμένες, ενώ παράλληλα υπήρξε σημαντική αφαίμαξη, από τη φορολογία και τις εισφορές, όσων είχαν κάποια εισοδήματα.

Ακόμη και τα επιπλέον μέτρα που πήρε για τα κομμάτια της κοινωνίας που αντιμετώπισαν την ακραία φτώχεια, στην πραγματικότητα συνιστούσαν επιδοματικές παρεμβάσεις και όχι συνολική απάντηση.

Γι’ αυτό και υπήρξε δυσαρέσκεια στην κοινωνία.

Γιατί πάρα πολλοί άνθρωποι ένιωσαν προδομένοι από μια κυβέρνηση που υποστήριζε σχεδόν με αλαζονεία ότι ήταν η «κυβερνώσα αριστερά» και εφάρμοζε μέτρα και πολιτικές που μόνο ως δεξιές μπορούσαν να περιγραφούν.

Και αυτή η δυσαρέσκεια γινόταν ακόμη πιο έντονη, όταν αυτοί οι άνθρωποι έβλεπαν αντί για τη σεμνότητα και το ήθος της Αριστεράς, τις προσπάθειες «αριστερής διαπλοκής» με τύπους σαν τον Καλογρίτσα ή τη «τζάμπα μαγκιά» του Πολάκη.

Και εάν αυτοί οι άνθρωποι αισθάνθηκαν ότι έφτασαν σε ένα όριο δεν ήταν επειδή τους γοήτευσε η ρητορική άλλων κομμάτων, ούτε επειδή τους «παρέσυρε» η «μεσαία τάξη» που ήθελε να πάρει εκδίκηση. Ήταν επειδή τους απογοήτευσε η εκδοχή «αριστεράς» που εκπροσώπησε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και αυτή ήταν ίσως η χειρότερη υπηρεσία που προσέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να ξεκινήσει σαν το κόμμα που θα εκπροσωπούσε ξανά τα συμφέροντα των «μη προνομιούχων» στρωμάτων της κοινωνίας και να καταλήξει να είναι άλλη μια κυβέρνηση που τα έφερε σε χειρότερη θέση.

Δηλαδή, αντί να πείσει ότι η Αριστερά μπορεί να είναι η εναλλακτική, να καταλήγει να είναι επιχείρημα για το there is no alternative.