Η Μόρια ήταν μια διαρκής προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Εδώ και χρόνια η Μόρια αντιπροσωπεύει τη βαθιά κρίση της «Ενωμένης Ευρώπης».

Μιας Ευρώπης που επικαλείται διαρκώς τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία και την ίδια στιγμή θέλει να είναι ένα απροσπέλαστο φρούριο για όρους αναζητούν ένα καλύτερο αύριο.

Μιας Ευρώπης που συνειδητά θέλει όχι μόνο τα «κλειστά σύνορα» αλλά και συνθήκες εξαθλίωσης στα «σημεία εισόδου», υποτίθεται για να στέλνει το μήνυμα «μην έρχεστε».

Μιας Ευρώπης που δεν έχει πρόβλημα να μετρά χιλιάδες πνιγμένους πρόσφυγες και μετανάστες και πρόσφυγες στη Μεσόγειο.

Μιας Ευρώπης που διαρκώς καταγγέλλει την ακροδεξιά αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να υιοθετεί τις πολιτικές της.

Και δυστυχώς, η χώρα μας είναι μέρος αυτού του προβλήματος. Και με την προηγούμενη κυβέρνηση και με τη σημερινή.

Μικρή σημασία είχε ότι εξαρχής όλες οι φωνές των ανθρώπων που κατανοούν ότι το προσφυγικό και το μεταναστευτικό δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως «αστυνομικά προβλήματα» επέμεναν ότι είναι καταστροφική η λογική των κλειστών κέντρων στα σημεία εισόδου, ότι χρειαζόταν μεταφορά στην ηπειρωτική Ελλάδα, φιλοξενία σε ανοιχτές δομές και δυνατότητα μετακίνησης προς τις χώρες προορισμού, ότι το ανθρωπιστικό δίκαιο επιβάλλει άλλη μεταχείριση.

Αυτές οι φωνές αγνοήθηκαν συστηματικά.

Αντίθετα, κυριάρχησε η λογική που θεωρούσε ότι υπάρχει «πολιτική υπεραξία» στη «σκληρή γραμμή» για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, στη λογική της «θωράκισης των συνόρων», στις πρακτικές «αποτροπής» λες και επρόκειτο για εισβολείς, στο χάιδεμα των ακροδεξιών αντανακλαστικών μέσα από την αντίληψη «εμείς νοιαζόμαστε για τους έλληνες όχι για τους ξένους».

Ούτε βέβαια ακούστηκαν οι φωνές που από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η πανδημία επέμεναν ότι οι κλειστές δομές, με τις συνθήκες συνωστισμού που έχουν χώροι όπως η Μόρια, δεν επέτρεπαν μέτρα υγειονομικής προστασίας και αντίθετα αποτελούσαν μεγάλο κίνδυνο για όσους διαμένουν εκεί μέσα και ότι για αυτό έπρεπε να επιταχυνθεί η διαδικασία μαζικής αποσυμφόρησης, μεταφοράς στην ενδοχώρα, φιλοξενίας με όρους που να μη δημιουργούν «κλειστό πληθυσμό».

Αντίθετα, κυριάρχησε η λογική «να σφραγίσουμε τα ΚΥΤ», που παρουσιάστηκε ως τρόπος αποφυγής της διασποράς, ενώ στην πραγματικότητα απλώς υλοποιούσε τη λογική των κλειστών κέντρων και την ίδια στιγμή διαμόρφωνε συνθήκη αυξημένου υγειονομικού κινδύνου .

Και τώρα απλώς βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που εξαρχής ήταν λανθασμένη, επικίνδυνη και καθορισμένη από πολιτικούς υπολογισμούς που δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στον κρατικό σχεδιασμό και καταστροφικές απόπειρες προσεταιρισμού ακροδεξιών λογικών.

Στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό έχουν υιοθετηθεί, χρόνια τώρα, επικίνδυνες πολιτικές που οδηγούν σε μια διαρκή προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τις συνέπειες τους βλέπουμε και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε όσο δεν υπάρχει αλλαγή πορείας.