Ελαφρολαϊκισμός

Ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε επιτέλους στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Εκεί που όσο να ‘ναι έφτασε να αισθάνεται πολύ άνετα τα τελευταία χρόνια. Κάπως σαν να ήταν προορισμένος για αυτά, χωρίς να έχει και ιδιαίτερη σημασία ότι τα tarzan English του έφερναν πολλούς σε δύσκολη θέση. Λεπτομέρειες.

Στο περιθώριο του φόρουμ του European House Ambrosetti στις όχθες της λίμνης του Κόμο λοιπόν, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Μίλησε και τα αγγλικά του, ευχήθηκε «good success» (sic) στην νέα Επιτροπή και στην new job της, είπε διάφορες θεωρητικούρες για την Ευρώπη και τους αδυνάμους και τους φτωχούς κλπ. και έδωσε και μία συνέντευξη (στα αγγλικά) στο CNBC.

Εκεί έδωσε τα ρέστα του. Μίλησε μεταξύ άλλων με στόμφο και πολλή σοβαρότητα για την άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη και κλήθηκε να απαντήσει στο κατά πόσο συγκρίνεται ο Τσίπρας του 2015 με τον Μπόρις Τζόνσον του 2019. Αποφάνθηκε ότι δεν μπορεί να γίνει σύγκριση.

Και για να τεκμηριώσει την απάντησή του, έδωσε τον δικό του ορισμό για τον λαϊκισμό. Παρεμπιπτόντως, λίγο νωρίτερα είχε φροντίσει να δηλώσει και αντισυστημικός.

«Δεν είναι λαϊκισμός να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα του λαού σου. Δεν είναι λαϊκισμός να αγωνίζεσαι να βρεις έντιμες συμφωνίες με τους εταίρους σου. Αυτό είναι δημοκρατία, δεν είναι λαϊκισμός», είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Εντάξει, θα πει κανείς, αποδεκτό.

Όμως δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε λέγοντας: «Αντίθετα, λαϊκισμός είναι να βυθίζεις τους πολίτες σου στο μίσος, να διαιρείς την κοινωνία και να δίνεις μάχες χωρίς να στοχεύεις σε ρεαλιστικές αποφάσεις. Θεωρώ πως αυτό κάνει τώρα ο Μπόρις Τζόνσον».

Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Αλλά δεν κατάλαβε ο κ. Τσίπρας ότι με αυτές τις φράσεις περιέγραψε τον εαυτό του;

Πιστεύει ότι δεν ήταν εκείνος που βύθισε τους πολίτες στο μίσος; Ότι δεν δίχασε την ελληνική κοινωνία; Ότι δεν έδωσε μάχες χωρίς να στοχεύει σε ρεαλιστικές αποφάσεις; Μάλλον πολύ ελαφρά τα είχε πάρει όλα και συνεχίζει να το κάνει…

Μήπως έχει ξεχάσει το πρώτο εξάμηνο του 2015; Εχει λησμονήσει εκείνο το διχαστικό δημοψήφισμα και την καταστροφική σύγκρουση με την Ευρώπη;

Αν δεν τα θυμάται, κρίμα – για εκείνον. Γιατί θα συνεχίσει να λέει τέτοιες γραφικότητες.

Αν κάνει ότι δεν τα θυμάται, είναι χειρότερο. Τα θυμούνται όλοι οι άλλοι και εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να κοροϊδεύει ανενόχλητος. Είναι κάποιες φορές πολύ απατηλή αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα της πολιτικής…