Το έγκλημα και η αποστολή αυτοκτονίας

Ο Ρικ Πιτίνο, καλή του ώρα, είχε πει ότι «η ήττα είναι σαν το λίπασμα, διότι ναι μεν βρωμάει, αλλά κάνει καλό» και αυτή η δήλωσή του υπόκειται πλέον στη βάσανο των Νεοζηλανδών…

Μετά το στραπάτσο που έπαθε προχθές η Εθνική από τη Βραζιλία, σήμερα θα φανεί εάν και κατά πόσον αυτή η ήττα θα τη διδάξει τα χρειαζούμενα και κυρίως το πώς δεν θα ξεπουλάει τις διαφορές και θα διαχειρίζεται καλύτερα τις ευνοϊκές καταστάσεις.

Πάλι καλά κιόλας που την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί γλίτωναν από του (τουρκικού) χάρου τα δόντια, διότι αλλιώς εκεί που θα τα είχαμε χύμα από τη χθεσινή ήττα, θα μας έρχονταν και τσουβαλάτα από το χουνέρι των Αμερικανών…

Αλλά αίφνης συλλαμβάνω τον εαυτό μου να βιάζεται και τον επαναφέρω στην τάξη: παρασύρθηκα και γράφω για το τι μέλλει γενέσθαι στη Σενζέν, που δεν αποκλείεται να είναι σαν τα… Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα βρούμε!

Ας νικήσει, λοιπόν, η Εθνική τη Νέα Ζηλανδία και ύστερα το συζητάμε…

Φάνηκε ότι το προχθεσινό ματς χάθηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Σωστό, αλλά και… λάθος: το οξύμωρο σχήμα εξηγείται διότι ναι μεν η Εθνική η οποία συν τοις άλλοις βρήκε κακό μπελά με τον Βαρεζάο, κατέρρευσε στη φάση που δέχθηκε ένα επιμέρους σκορ 31-8, αλλά το κακό είχε αρχίσει να προαναγγέλλεται από τα τελειώματα του πρώτου ημιχρόνου, όταν το 40-23 μετατράπηκε σε 40-30.

Αυτή υπήρξε η προειδοποιητική βολή των Βραζιλιάνων, αλλά εμείς μάλλον είχαμε βάλει βουλοκέρι στ’ αυτιά μας…

Ο Αντετοκούνμπο υπήρξε αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν «non factor»: δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε παράγοντα του αγώνα, καθότι ο Ατσο Πέτροβιτς με τη σοφιστικέ άμυνά του (που ενείχε το ρίσκο του mismatch του Γιάννη απέναντι στον Γκαρσία) κατάφερε να μικρύνει το γήπεδο και να μην του δώσει χώρους να παίξει ένας εναντίον ενός και να τρέξει.

Ως εκ τούτου η Εθνική παγιδεύθηκε στο παιχνίδι πέντε εναντίον πέντε κι όταν σταμάτησαν να μπαίνουν τα τρίποντα, ζήτω που καήκαμε!