Δημήτρης Παπαστεργίου : Τα παράπονα στον δήμαρχο

Μία ταινία που θα μπορούσε να είχε γραφεί από έλληνες αυτοδιοικητικούς, είναι η ταινία «Τα παράπονα στον δήμαρχο» (ή «L’οra legale» στον ιταλικό της τίτλο, 2017).

Αν και ιταλική, αν και λίγο χοντροκομμένα, περιγράφει πολύ εύγλωττα την κατάσταση στους δήμους, αλλά και τη σχέση ψηφοφόρων – υποψηφίων, που τις ημέρες αυτές περνά… δόξες λόγω εκλογών.

Στη μικρή ιταλική πόλη, ο δήμαρχος είναι βουτηγμένος στη διαπλοκή και την παρανομία, η πόλη είναι ένα απέραντο παράνομο πάρκινγκ, τραπεζοκαθίσματα παντού, μηδενική ανακύκλωση, αλλά και ενδιαφέρον για το περιβάλλον.

Ενας νέος δήμαρχος βγάζει ένα πρόγραμμα στο οποίο αναφέρει όλα όσα θα κάνει, πείθει τους δημότες του να τον ψηφίσουν, όμως… με το που το εφαρμόζει, αρχίζουν οι παρενέργειες, αφού ακόμη και οι «δικοί του» ξεβολεύονται.

Με τα πολλά, παραιτείται υπό το βάρος της «λαϊκής κατακραυγής», αφού τελικά κανείς δεν ήταν πραγματικά διατεθειμένος να αλλάξει.

Δύο σκηνές μου έμειναν από την ταινία, τις οποίες αναφέρω συχνά:

Πρώτη είναι η σκηνή της κυρίας που αντιδρά στα όσα κάνει ο νέος δήμαρχος τον οποίο έχει ψηφίσει, όμως κρατώντας το προεκλογικό φυλλάδιο στα χέρια, ανακαλύπτει πως όλα αυτά τα είχε αναφέρει ως κομμάτι του προγράμματος που είχε βγάλει! Απλώς η ίδια ποτέ δεν το διάβασε!

Αλήθεια διαβάζει κανείς τα προγράμματα των υποψηφίων στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ή τσάμπα τα γράφουμε; Και αφού τα γράφουμε, εμείς οι ίδιοι μετεκλογικά τα διαβάζουμε καθόλου; Και αν ναι, τι ποσοστό από όλα αυτά έχουμε υλοποιήσει; Ας το έχουμε αυτό κατά νου πριν εκτυπώσουμε τα νέα μας φυλλάδια. Γιατί, όπως έλεγε και η διαφήμιση του Τζόκερ, «πρόσεχε τι τάζεις, γιατί παίζει να το πιάσεις!».

Δεν υπάρχουν λύσεις copy – paste για όλους τους δήμους, οπότε το πατροπαράδοτο σπορ της αντιγραφής ίσως εδώ δεν βοηθήσει πολύ. Θέλει προσεκτική ανάλυση των προβλημάτων της κάθε περιοχής, αλλά και προσγειωμένες εκτιμήσεις για τις χρηματοδοτήσεις, αφού διαπιστώσεις κάνουμε μόνον προεκλογικά. Μετεκλογικά οι διαπιστώσεις τελειώνουν και πρέπει να κάνουμε έργα.

Δεύτερη και ακόμη πιο εμβληματική, ήταν η σκηνή λίγο πριν από την παραίτηση του νέου δημάρχου. Οι πολίτες μαζεύονται έξω από το δημαρχείο διαμαρτυρόμενοι, ο δήμαρχος βγαίνει στο μπαλκόνι και τους ρωτάει: «Εσείς που απαιτείτε την αλλαγή, είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε;». Επικρατεί μία μικρή σιγή και αμέσως όλοι του ζητούν να παραιτηθεί, όπως και κάνει.

Γιατί τελικά αυτό είναι το ζήτημα στην Ελλάδα. Οτι όλοι (ή σχεδόν όλοι) ξέρουμε ενδόμυχα τι δεν πήγε καλά, όμως βολευόμαστε και δεν θέλουμε να το αλλάξουμε. Βολευόμαστε να βγάζουμε τα σκουπίδια ό,τι ώρα θέλουμε, βολευόμαστε να καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους, βολευόμαστε να κρύβουμε από κανένα τετραγωνικό σε σχέση με τα δημοτικά τέλη, βολευόμαστε να παρκάρουμε για 5′ λεπτά στον ποδηλατόδρομο, βολευόμαστε να παρκάρουμε πάνω στα πεζοδρόμια.

Σε μία χώρα όπου βολευόμαστε γενικώς, σε μερικές ημέρες θα έρθει η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τις πόλεις και τα χωριά μας, τις περιφέρεις και την Ευρωβουλή. Και ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε επιτέλους πέρα και πάνω από το στενό προσωπικό μας συμφέρον. Να ξεβολευτούμε λίγο αν πρέπει. Να δούμε λίγο και πέρα από την εξώπορτά μας.

Να ξεβολευτούμε επιτέλους και βασικά να αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι.

*Ο Δημήτρης Παπαστεργίου είναι δήμαρχος Τρικκαίων και εκ νέου υποψήφιος