Η ελευθερία της έκφρασης υπό διωγμόν

Ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης σημαίνει ακριβώς προστασία της ελευθερίας των απόψεων που ενοχλούν – όχι αυτών με τις οποίες συμφωνείς!

Αυτή είναι η ευρωπαϊκή παράδοση του Διαφωτισμού και πάνω σ’ αυτήν οικοδομήθηκε το μεγαλείο του δυτικού πολιτισμού. Που όμως τελευταία κλονίζεται, με κίνδυνο να καταρρεύσει. Δύο είναι τα αίτια αυτής της κακοδαιμονίας.

Το ένα έχει σχέση με το αποκρουστικό τσουνάμι πολιτικής ορθότητας που κατακλύζει τις δυτικές κοινωνίες. Με αφετηρία την κυριαρχία της λογικής υπεράσπισης των επί μέρους ατομικών ή κοινωνικών ταυτοτήτων κοντεύει να γίνει αδίκημα η διατύπωση επιφυλάξεων ή αντιρρήσεων για τα δικαιώματα αυτά. Δεν γίνεται πλέον κουβέντα για την ουσία των επιχειρημάτων των δύο πλευρών. Η υπεράσπιση των επί μέρους ταυτοτήτων θεωρείται αυτονόητη διαδικασία κι όσοι διαφωνούν εξοστρακίζονται από τις όποιες κοινωνικές ή πολιτικές διεργασίες με τις απόψεις τους να αποσιωπούνται ή και να συνθλίβονται.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι απόψεις αυτές εκφράζουν πλειοψηφικά ρεύματα της κοινωνίας. Με αποτέλεσμα οι λαοί να στρέφονται εναντίον του συστήματος που αισθάνονται πως τους περιφρονεί.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τις ροές μουσουλμάνων αυθαίρετων μεταναστών. Που η πολιτική ορθότητα έχει επιβάλει την απαγόρευση κάθε κριτικής εναντίον τους. Ανεξάρτητα αν πολλοί με τη συμπεριφορά τους παραβιάζουν βασικούς, και νομικούς ακόμη, κανόνες με τους οποίους ορθοπόδησαν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πνίγουν την ελευθερία του λόγου στο όνομα της δήθεν πρόκλησης μίσους. Αν το μίσος όμως στρέφεται κατά της Δύσης και των αξιών της δεν ενοχλεί.

Το άλλο αίτιο είναι η χαλάρωση του σεβασμού της έννομης τάξης. Που οδηγεί στη μονοπώληση του λόγου, σε πανεπιστήμια κι άλλες συνάξεις «διαλόγου», από οπαδούς της αριστερής ορθοδοξίας.

Είναι απαράδεκτη έτσι η φίμωση απόψεων που ενοχλούν την πολιτική κορεκτίλα.

Πρέπει να απαλλαγούμε από το καταπιεστικό αυτό κατεστημένο. Και να καταργηθούν όποιες νομικές διατάξεις του παρέχουν άσυλο και το στηρίζουν…