Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός

Τώρα που αρχίζει σιγά σιγά να καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός από τις ψευτοπαλικαριές του Παύλου Πολάκη, τώρα που όψιμα άρχισαν να ενοχλούνται από τις συμπεριφορές και τις πρακτικές που εφαρμόζει ακόμη και φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, τώρα που ακόμη και σύντροφοί του – όπως ο υπουργός Υγείας παίρνουν δειλά – δειλά αποστάσεις από τον κύριο «σας έχω», το μόνο που απομένει για να ολοκληρωθεί η απόδομηση του άμεπτου και καθάριου υπουργού, είναι μία ηχηρή αποδοκιμασία από τον άνθρωπο που του έδωσε το χαρτοφυλάκιο της Υγείας.

Πολλοί έχουν σπεύσει να ταυτίσουν τον Πολάκη με τον πρωθυπουργό. Ίσως είναι υπερβολικό να τον κατηγορήσουμε γι΄ αυτό. Δεν θα ήταν όμως καθόλου άδικο να του προσάψουμε κάτι πολύ χειρότερο. Ο Αλέξης Τσίπρας «χάιδεψε» τα αυτιά του αναπληρωτή υπουργού Υγείας βαφτίζοντας στο υπουργικό Συμβούλιο «παραπολιτικό κουτσομπολιό» το θέμα με την καταγραφή της συνομιλίας που είχε με  τον Γιάννη Στουρνάρα και τη διοχέτευσή της σε φιλοκυβερνητικό ΜΜΕ.

Θα περίμενε κάποιος από έναν πρωθυπουργό ο οποίος βλέπει έναν υπουργό του να δρα ανεξέλεγκτος, να απειλεί και να χρησιμοποιεί πεζοδρομιακές εκφράσεις, αντί να του «χαϊδέψει» τα αυτιά, να του τα «τραβήξει».

Αν τώρα πίσω από την σκληρή κριτική που δέχθηκε ο κ. Πολάκης  από αρθρογράφους και διευθυντές φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ υπάρχει… δάχτυλος  Μαξίμου δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε. Κάνουμε μόνο εικασίες στις οποίες μπορεί να πέφτουμε και έξω.

Ακόμη κι αυτό να συνέβαινε όμως δεν θα αρκούσε. Ο πρωθυπουργός μίας χώρας ο οποίος κάθε λίγο καυχιέται για την ηθική της «πρώτης φοράς Αριστεράς», δεν είναι δυνατόν να κωφεύει σε τέτοιες συμπεριφορές. Δεν μπορεί ούτε να τις επικροτεί, ούτε να τις προσπερνάει, ούτε τις ανάγει στη σφαίρα του «κουτσομπολιού».

Είχε όλο το χρόνο να επαναφέρει τον αναπληρωτή υπουργό στην… τάξη. Να δείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχεται και δεν έχει ανάγκη από πρακτικές και φρασεολογία της νύχτας. Να υψώσει το πολιτικό του ανάστημα ως πρωθυπουργός και να «θάψει» συμπεριφορές που έχει καταδικάσει η ίδια η κοινωνία.  Δεν το έκανε.

Όπως πολύ ορθά έλεγε ο σπουδαίος κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ, υπάρχουν δύο «θανάσιμα» αμαρτήματα στο πεδίο της πολιτικής. Η έλλειψη αντικειμενικότητας και η έλλειψη αισθήματος ευθύνης.  Ίσως ο πρωθυπουργός  θα μπορούσε με ψυχραιμία στο τέλος της  ημέρας να αναλογιστεί αν με το να στηρίζει ακόμη όλα όσα πρεσβεύει ο Παύλος  Πολάκης, διαπράττει κάποιο από αυτά.