Ο Εχθρός: Τα παιδιά μπαίνουν σε… εμπόλεμη ζώνη

Μία ξεχωριστή παράσταση, βασισμένη στην τεχνική του βωβού κινηματογράφου, περιμένει τους μικρούς μας φίλους κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι στο θέατρο Rabbithole. «Ο Εχθρός», που παρουσιάζει η ομάδα «Αστροναύτες», εμπνέεται από το ομώνυμο αριστούργημα του Ντάβιντε Καλί και μας μεταφέρει σε μία πραγματική εμπόλεμη ζώνη, όπου δύο στρατιώτες πίσω από τα χαρακώματα παλεύουν να εξοντώσουν ο ένας τον άλλον.

Ούτε καν θυμούνται πότε εγκαταστάθηκαν στα λαγούμια τους για πρώτη φορά. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και τίποτα δεν δείχνει να αλλάζει. Δεν έχει δει ο ένας τον άλλον. Δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μία λέξη. Μόνο σφαίρες. Μισεί ο ένας τον άλλον. Φοβάται ο ένας τον άλλον. Πολεμάει ο ένας τον άλλον. Πάντα.

Έτσι τους είπαν. Έτσι πρέπει. Μολονότι είναι κατάκοποι! Παρόλο που ονειρεύονται τη λήξη του πολέμου… Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα για να σταματήσει επιτέλους αυτή η εξαντλητική μάχη;

Μία… αντιπολεμική παράσταση για μικρά και μεγάλα παιδιά! Μία παράσταση – ύμνος στην αγάπη απέναντι στον συνάνθρωπο. Μία παράσταση χωρίς λόγια, γεμάτη χιούμορ, γέλιο, συγκίνηση και πολλή, ζωντανή μουσική!

Ο Johnny O από τους Splish Splash σκηνοθετεί και ο Ντίνος Ποντικόπουλος και ο Θεμιστοκλής Καρποδίνης υποδύονται τους ταλαιπωρημένους στρατιώτες, που στα διαλείμματα των μαχών ζωγραφίζουν, μαγειρεύουν και ονειρεύονται μία καλύτερη ζωή. Μαζί τους επί σκηνής η Φωτεινή Τσακνάκη δημιουργεί το απαραίτητο μουσικό χαλί και ηχητικό περιβάλλον για να εξελιχθεί η δράση.

Η παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο του «Προγράμματος του Φθινοπώρου» του Tempo Forte Italia – Grecia 2018, της πρωτοβουλίας της Πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα στον τομέα του Πολιτισμού.

Οι δύο πρωταγωνιστές της παράστασης μίλησαν στο in.gr για την αξία αυτής της δουλειάς, αλλά και την εμπειρία τους να παίζουν χωρίς να μιλάνε.

Πιστεύετε ότι ο πόλεμος είναι ένα θέμα για το οποίο θα πρέπει να μιλάμε στα παιδιά;

Θ. Καρποδίνης: Φυσικά και πρέπει να γνωρίζουν τα παιδιά την ύπαρξη του πολέμου στον κόσμο. Να γνωρίζουν πως προέρχεται από την απληστία του γένους μας για όλο και περισσότερο κέρδος και την δίψα του ανθρώπου να εξουσιάζει ανθρώπους και να κυριαρχεί όλο και περισσότερο.

Ντ. Ποντικόπουλος: Πιστεύω ότι δεν υπάρχει θέμα για το οποίο δεν μπορούμε να μιλάμε στα παιδιά. Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που επικοινωνούμε αυτό που θέλουμε να πούμε.

Πόσο επενδύουμε σαν κοινωνία στο μίσος και στην έχθρα; Και πώς αυτό μπορεί να αλλάξει στη συνείδηση των παιδιών;

Ντ. Ποντικόπουλος: Το μίσος και η έχθρα δημιουργούν φοβισμένους ανθρώπους και τελικά ανθρώπους χωρίς προσωπικότητα δηλαδή ανθρώπους χωρίς αυτόνομη σκέψη. Δυστυχώς η άρχουσα τάξη σήμερα επενδύει σε φοβισμένους ανθρώπους που μπορεί εύκολα να τους χειριστεί . Η καλλιέργεια του πνεύματος και της κριτικής σκέψης των παιδιών μπορεί να τα κάνει να ονειρευτούν έναν πιο ελεύθερο κόσμο

Θ. Καρποδίνης: Στην νεοελληνική κοινωνία δυστυχώς το μίσος και η έχθρα είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα το οποίο γεννάται από πεποιθήσεις υπεροχής του «εγώ» και κάποιες φορές «των Ελλήνων» γενικότερα , έναντι άλλων συνανθρώπων και οδηγεί πολλούς σε «νταηλίκια» και εχθρικές συμπεριφορές. Σαν κοινωνία δεν επενδύουμε στον πόλεμο, είμαστε φιλειρηνικοί σε μεγάλο βαθμό όμως υπάρχει ένα κομμάτι άκριτου και επικίνδυνου εθνικισμού, ένα κομμάτι βίαιων ανθρώπων που οδηγούνται από τα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα. Κι αυτοί οι άνθρωποι μεγαλώνουν παιδιά , τα στέλνουν σχολείο όπου εκεί γίνεται ο σχολικός εκφοβισμός και είναι τα σύγχρονα φυτώρια της έχθρας, του ρατσισμού και του μίσους. Για να αλλάξει αυτό πρέπει η πολιτεία να γίνει πιο ευαίσθητη και πιο αυστηρή σε θέματα μίσους και ρατσισμού ήδη μέσα από το σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει μια χαλαρότητα όσον αφορά στα παιδιά τα οποία γίνονται «φόβος και τρόμος» στις μέρες μας. Αυτή η χαλαρότητα μόνο εις βάρος της κοινωνίας μας λειτουργεί.

Γιατί επιλέξατε να διηγηθείτε την ιστορία του Ντάβιντε Κάλι χωρίς λόγια, μέσα από την τεχνική του βωβού κινηματογράφου;

Θ. Καρποδίνης: Η επιλογή της αφήγησης αυτής της ιστορίας με την σωματική έκφραση και την σχεδόν πλήρη απουσία του λόγου έγινε για να γίνει η εξιστόρηση ακόμη πιο ανάγλυφη από ό,τι θα γινόταν με τον προφορικό λόγο και τα αισθήματα να γεννηθούν και σε εμάς τους ηθοποιούς και στους θεατές στον υπέρτατο βαθμό.

Ντ. Ποντικόπουλος: Μας ενδιέφερε να πούμε μια ιστορία για τον πόλεμο και την ειρήνη χωρίς το περιοριστικό εμπόδιο της γλώσσας μιας και στόχος μας ήταν να την αφηγηθούμε σε όσα περισσότερα παιδιά μπορούμε, ανεξαιρέτου εθνικότητας.

Ποιες είναι οι αντιδράσεις των παιδιών σ’ ένα τέτοιο θέαμα;

Ντ. Ποντικόπουλος: Είναι μία παράσταση με έντονη δράση, κάτι που κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών αμείωτο. Βασικός μας δραματουργικός στόχος ήταν να δείξουμε ότι ο εχθρός (το τέρας) είναι κι αυτός ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που μπορεί κι αυτός να αγαπάει να δημιουργεί και να τραγουδάει.

Θ. Καρποδίνης: Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα και παρακολουθούν με μεγάλη προσήλωση όλη τη δράση. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε αντιδράσεις των παιδιών κατά την διάρκεια της παράστασης, αλλά στο τέλος σχεδόν όλα τα παιδιά δηλώνουν ευχαριστημένα, αφού και το τέλος του έργου έχει μήνυμα φιλειρηνικό.

Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του θεάτρου για παιδιά; Και ποια η αισθητική του;

Θ. Καρποδίνης: Το θέατρο για παιδιά είναι η πιο σοβαρή υπόθεση που άπτεται της πρακτικής της θεατρικής τέχνης. Κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας όπου διαμορφώνεται ο ψυχισμός του και όλα χαράσσονται μέσα του βαθειά, ο άνθρωπος πρέπει να γίνεται δέκτης των πιο όμορφων πραγμάτων, θεατής των πιο ωραίων παραστάσεων και ακροατής των πιο όμορφων μουσικών.

Ντ. Ποντικόπουλος: Το θέατρο είναι μία τέχνη που μέσα από το παιχνίδι της μίμησης μπορεί να εξασκήσει την φαντασία ,την κριτική σκέψη των θεατών και να καλλιεργήσει την αισθητική τους. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη ενός ελεύθερου ανθρώπου.