Η Ορχήστρα είναι γένους θηλυκού…

 Μιλούσα πρόσφατα μ΄έναν φίλο, βετεράνο της διεθνούς δισκογραφίας. Πριν από λίγο καιρό, μου έλεγε, ταξίδεψε για λόγους επαγγελματικούς στο Μπέρμιγχαμ κι έτυχε ν΄ακούσει μια συναυλία υπό τη νεαρή λιθουανή Μίργκα Γκραζινίτε-Τιλά, μουσική διευθύντρια της Συμφωνικής Ορχήστρας της πόλης τα τελευταία δύο, περίπου, χρόνια. «Εχει το καλύτερο αριστερό χέρι που έχω δει στη ζωή μου. Κυριολεκτικά, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ εκεί, αν και είναι γενικά ωραία κοπέλα. Αν ήμουν μουσικός, θα με τρέλαινε αυτό το χέρι…» σχολίαζε ενθουσιασμένος.

Τα λόγια του μου έφεραν στο νου τον αείμνηστο αρχιμουσικό Λόριν Μααζέλ ο οποίος στη διάρκεια μιας συνέντευξης με αφορμή κάποια συναυλία του στην Αθήνα κάμποσα χρόνια πριν, μου εξηγούσε ότι το μέλλον της διεύθυνσης ορχήστρας ανήκει στις γυναίκες. Δεν ξέρω αν δικαιώθηκε ακριβώς ούτε τί βάθος χρόνου έδινε στη λέξη μέλλον. Το επάγγελμα του μαέστρου παραμένει αρκούντως ανδροκρατούμενο κι ωστόσο οι γυναίκες αρχιμουσικοί τα τελευταία χρόνια έχουν τω όντι κάνει αποφασιστικά βήματα κερδίζοντας σε ουκ ολίγες περιπτώσεις πανηγυρικά το στοίχημα.

Η Ζωή Τσόκανου, καλλιτεχνική διευθύντρια της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης το τελευταίο διάστημα ύστερα από μια αξιοπρόσεκτη διαδρομή στο εξωτερικό, είναι μια τέτοια περίπτωση. Η πρεμιέρα του «Μαγικού Αυλού», της τελευταίας όπερας του Μότσαρτ, στη νέα στέγη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος με την ίδια στο πόντιουμ πριν από μερικές ημέρες ήρθε να ενισχύσει την κοινή ομολογία επαϊόντων και φιλόμουσων.

Πριν από μερικούς μήνες, μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής» δήλωνε πως το γεγονός ότι δραστηριοποιείται σ΄έναν ανδροκρατούμενο χώρο δεν την επηρέασε. «Οταν έρχεται η στιγμή να σταθώ μπροστά στην ορχήστρα δεν σκέφτομαι γυναίκα ή άνδρας. Εκεί πλέον κάνουμε τη δουλειά μας» έλεγε συγκεκριμένα. Όπως αποδεικνύει, η ίδια την κάνει καλά!…