Ιωάννα Ζυμαρίτη Φωτό.: IMAXTree
Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια ζευγάρια γίναν, φτιάξαν σπίτια. Εγώ πάλι, μεταξύ άλλων της παρέας, τίποτα. Θεωρείται άθλος και που έχουμε μια σοβαρή σχέση.
Είθισται, λοιπόν, οι γυναίκες να μικροπαντρεύονται και οι άνδρες να έπονται. Εμπεριείχε ένα είδος γοητείας να βάζει ο άνδρας το γαμπριάτικο κουστούμι σε μεγάλη ηλικία καθώς παρέπεμπε στην πλούσια ερωτική εμπειρία του ενώ αποτελούσε και μεγάλο στοίχημα για την γυναίκα που θα τον έπειθε να αφήσει την εργένικη ζωή του. Να υπενθυμίσω εδώ οτι μια γυναίκα στα 32 θεωρείται ότι βρίσκεται σε πολύ καλή ηλικία γάμου –μην σου πω ότι έχεις αργήσει κιόλας – ενώ ένας άνδρας θεωρείται μικρός, έχει ακόμη καιρό.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλες παρέες αλλά στον δικό μου κύκλο τα πράγματα έχουν αντιστραφεί και τα αγόρια μας νοικοκυρεύτηκαν από νωρίς –συγκριτικά έστω με το δικό μας ποσοστό. Άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι συζούν, κάποιοι είναι μπαμπάδες και κάποιοι περιμένουν παιδί.
Οι λόγοι –μετά από εκτενή ανάλυση με τις κολλητές μου –τελικά για την κάθε περίπτωση διαφέρουν.
Σε καμία περίπτωση δεν θα εννοήσω ούτε πιστεύω ότι δεν είναι ευτυχισμένοι αλλά από την άλλη είμαι σίγουρη ότι έχουν βρει τις γυναίκες που είχαν τον τρόπο να τους πείσουν –τραβάτε με και ας κλαίω κι αυτοί. Το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι το ταλέντο «καλή νοικοκυρά» – αν και οι περισσότεροι φίλοι μου μαγειρεύουν. Ο άνδρας τη χαίρεται τη φροντίδα, την απολαμβάνει. Σε ηλικία όλοι πλέον για να εγκαταλείψουν τη μητρική στέγη δεν έχουν καλύτερο από μια κοπέλα που θα τους περιποιείται.
Οι εργασιομανείς είναι η άλλη μας κατηγορία. Η πολλή δουλειά δεν αφήνει περιθώρια για μπαρότσαρκες και να χαριεντίσματα με γκόμενες που θα τους το παίζουν και δύσκολες. Άρα μετά τα πέρας του 12ωρου γυρνούν στην γυναίκα που ξέρουν και αγαπούν.
Να σημειωθεί, επίσης, ότι όσοι αποφάσισαν να συζήσουν το έκαναν κυρίως για οικονομικούς λόγους αλλά και για να μην τους τρώνε τα ξενοδοχεία για να ζήσουν τον έρωτα τους.
Έχουμε και τους χαμένους στον χρόνο. Αυτούς που άφηναν τα χρόνια να περνούν χωρίς να πολυνοιάζονται για την ποιότητα, τη φλόγα και το πάθος της σχέσης τους. Και περνούσαν τα χρόνια και οι καιροί και ξαφνικά πέρασαν δέκα τόσα χρόνια. Ή που θα παντρευτείς ή που θα χωρίσεις. Οι δικοί μου παντρεύτηκαν. Όχι πως δεν έχω και παραδείγματα που ξύπνησαν έγκαιρα και έδωσαν ένα τέλος. Βέβαια μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έπεσαν στα δίκτυα της επόμενης σχέσης.
Βεβαίως υπάρχουν και οι αγαπούληδες οι οποίοι θεώρησαν ότι η πρόταση γάμου αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο στην γυναίκα που αγαπούν και ο καλύτερος τρόπος να εκδηλώσουν την αγάπη τους. Εδώ εντάσσεται και η υποκατηγορία «γι αυτήν τον κάνω» που συμπεριλαμβάνει τους φίλους μου που τα έμπλεξαν με μεγαλύτερη γυναίκα και της οποίας –λογικό είναι –έχει ξυπνήσει το βιολογικό ρολόι και η ερώτηση «εγώ πότε θα γίνω μάνα» βρίσκει απάντηση σύντομα στο πρόσωπο των αγοριών που στο σχολείο έπαιζα μαζί τους μπουγελόφατσες και καμιά πατρική προδιαγραφή δεν διέβλεπα σε αυτούς, Κι όμως.
Και τέλος οι ανασφαλείς- απογοητευμένοι. Αυτοί που θεωρούν την προσωπικότητα τους ανυπόφορη και ότι καμία δεν θα μπορέσει να τους ανεχτεί και γιατί με όσες είχαν μέχρι σήμερα οι τσακωμοί υπερίσχυαν του έρωτα. Κλείνουν, λοιπόν, ως άνδρες όταν βρουν μια ήσυχη κοπέλα με την οποία δεν καυγαδίζουν, δεν φέρνει πολλές αντιρρήσεις, είναι καλόβολη και που κυρίως πίστεψαν ότι αυτές θα τους ανεχτούν χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν τίποτα από τον δύσκολο χαρακτήρα τους.
Αν ζηλεύουμε οι εργένισσες της παρέας; Η αλήθεια είναι πως όχι. Γιατί, όπως λέει και η κολλητή μου «αν θέλαμε, σήμερα θα ήμασταν παντρεμένες». Απλά μας αρέσει να αποκωδικοποιούμε τις συμπεριφορές και να ψάχνουμε να βρούμε τι δεν κάνουμε εμείς. Γιατί δεν έχουμε πείσει έναν άνδρα να μας κάνει πρόταση γάμου. Ούτε αυτοί οι φίλοι μας οι παντρεμένοι είχαν ποτέ την επιθυμία να μας παντρευτούν.
Αν είναι ευτυχισμένοι; Έτσι δείχνουν… Και μακάρι να παραμείνουν.
Αν είναι πιστοί; Ποιος ξέρει; (εγώ, αλλά κρατώ το στόμα μου κλειστό )
gamos.gr