Άκουσα κάποτε ένα μελισσοκόμο να εξηγεί πως αν βάλεις ένα μικρό μελίσσι σε μια μικρή κυψέλη θα αρχίσει αμέσως να πλέκει κερήθρες, να φτιάχνει μέλι και να αυξάνει τον πληθυσμό του. Αν όμως το ίδιο μελίσσι το βάλεις σε μεγάλη κυψέλη θα χασομεράει περπατώντας από δω και από κει και θα δουλεύει πολύ λιγότερο.
Το μάθημα αυτό θυμήθηκα χθες το βράδυ την ώρα που παρακολουθούσα τη συνέλευση των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Όλες οι προτάσεις που δεν περιείχαν άρνηση μέσα τους (όχι στο μνημόνιο, όχι τους πολιτικούς κ.λπ.) ήταν πάρα πολύ μεγαλόπνοες. Αλλαγή συντάγματος, αλλαγή πολιτεύματος, αλλαγή εξωτερικής πολιτικής (για τις γερμανικές αποζημιώσεις) και άλλα παρόμοια.
Όποτε μάλιστα έκανα κάποιο σχόλιο στην παρέα μου για κάτι μικρότερο και πιο συγκεκριμένο το μόνο που μου απαντούσαν είναι: Παράτα τις λεπτομέρειες, δεν θα μας σώσουν αυτές. Έχουμε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα μπροστά μας.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Πως θα φτιάξεις τον ουρανοξύστη αν δεν μπορείς να χτίσεις μια αχυροκαλύβα; Αν ξεκινούσαμε όλοι μαζί με ένα μικρό έργο (π.χ. να μην αφήνουμε τους γύρω μας να πετάξουν αποτσίγαρα στο δρόμο ή τους εξυπνάκηδες να μπαίνουν πρώτοι στα φανάρια και να κλείνουν τους άλλους) δύο πράγματα θα συνέβαιναν.
Είτε θα αποτυγχάναμε και θα πηγαίναμε σπίτια μας χωρίς να σπαταλάμε τον καιρό μας σε άσκοπες συζητήσεις, είτε θα πετυχαίναμε και τότε με την πίστη της επιτυχίας της πρώτης προσπάθειας και θάρρος θα πέρναμε να θέσουμε υψηλότερους στόχους και νέους οπαδούς θα στρατολογούσε η αποτελεσματικότητά μας και θα είχαμε έτοιμο το μηχανισμό για την υλοποίηση μεγαλύτερων έργων.
Δεν είμαι βέβαια ο πρώτος που σκέφθηκε κάτι τέτοιο. Μετά τη μάχη του Μάτζικερτ οι Τούρκοι κατέλαβαν όλη τη Μικρά Ασία και κανείς δεν τολμούσε να τους αντιμετωπίσει. Έτσι ο νέος Αυτοκράτορας όλων των Ρωμαίων Αλέξιος Κομνηνός, κληρονόμος των Καισάρων που κάποτε κυβερνούσαν όλο τον γνωστό κόσμο, ισαπόστολος αντιπρόσωπος του μοναδικού Θεού στη γη και κυρίαρχος της σημαντικότερης πόλης του κόσμου ξεκίνησε όχι να τους διώξει αλλά απλώς να κάνει ένα ταπεινωτικό ανταρτοπόλεμο!
Και έτσι σιγά σιγά τα στρατεύματα εκπαιδεύτηκαν, πήραν θάρρος και μπόρεσε στο τέλος το Βυζάντιο να νικήσει και να ζήσει άλλους 4 αιώνες. Νομίζω καλά θα κάναμε να τον μιμηθούμε.
Διαφορετικά μας βλέπω να αντιγράφουμε το Δον Κιχώτη που είχε πανοπλία αλλά του έλλειπε το κράνος. Έτσι έφτιαξε ένα από χαρτόνι και σύρμα που όμως διαλύθηκε όταν δοκίμασε την αντοχή του. Έτσι έφτιαξε ένα καινούριο με περισσότερο σύρμα αλλά απέφυγε να το δοκιμάσει γιατί φυσικά κανείς δεν συμπαθεί την αποτυχία.
Με τον ίδιο τρόπο και εμείς φοβάμαι θα συνεχίσουμε τα μεγάλα λόγια χωρίς να κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας για ένα μικρό συλλογικό έργο αφού όταν περνάς από τα λόγια στα έργα χρειάζεται δουλειά, συνεργασία και το θάρρος να αντιμετωπίσεις την αποτυχία.