Τι μπορώ να κάνω 2,5 ημέρες στο Παρίσι (β)

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν θα το έλεγες συγκλονιστικό. Πορτοκαλάδα πιθανώς συμπυκνωμένη, γαλλικός καφές ένα κρουασάν, ψωμί μπαγκέτα (ολόφρεσκο πρέπει να ομολογήσω) βούτυρο και μαρμελάδα. Επειδή όμως όπως έχουμε ξαναπεί το πρωινό στα ταξίδια είναι η κινητήριος δύναμη, δεν θα μπορούσαμε παρά να το τιμήσουμε.

Πρώτος προορισμός της ημέρας, το Λούβρο (Louvre). Όσο πιο νωρίς πάτε, τόσο το καλύτερο. Δεν πρόκειται να ξεμπερδέψετε γρήγορα από εκεί μέσα ή μάλλον σε μία επίσκεψη δεν πρόκειται να δείτε δείτε όλα τα εκθέματα. Ακόμα και εάν «ξεπετάτε» κάποιες αίθουσες,  η κούραση θα σάς καταβάλει.

Ακολουθήσαμε τη συμβουλή ενός φίλου και κατεβήκαμε στη στάση του μετρό Louvre Rivoli, η οποία – εάν ακολουθείσετε τη σήμανση προς το Carrousel du Louvre – οδηγεί στην υπόγεια εμπορική στοά και στην ανάποδη πυραμίδα, που έγινε περισσότερο διάσημη μετά τον Κώδικα Ντα Βίντσι. Εκεί υπάρχει είσοδος, με μικρότερο…μποτιλιάρισμα, η οποία οδηγεί μέσα στο μουσείο μέσω των υπολλειμάτων του μεσαιωνικού τείχους.

Εισιτήρια θα βγάλετε σε ένα κατάστημα μέσα στην στοά, κάτι ανάμεσα σε βιβλιοπωλείο και ψιλικατζίδικο. Έχει και ειδική επιγραφή. Μπορείτε όμως και να προνοήσετε, αγοράζοντας τα εισιτήριά σας online.

Η περισσότερο διαδεδομένη είσοδος είναι αυτή που βρίσκεται στην υπέργεια γυάλινη πυραμίδα. Περισσότερα για το Λούβρο (και την αλά Ιντιάνα Τζόουνς αναζήτησή μας) θα αναφερθώ σε επόμενη ανάρτηση οπότε βάζω τη… γρήγορη κίνηση και φτάνω αρκετές ώρες μετά,το απόγευμα.

Επόμενος σταθμός: Μονμάρτη! Μέσω του μετρό φυσικά. Θα πρέπει να σας πω ότι προκειμένου να μην μπαίνουμε συνεχώς στη διαδικασία να αγοράζουμε εισιτήρια, είχαμε πάρει από κοινού μια δεσμίδα και τη μοιραζόμασταν. Οικονομικός και γρήγορος τρόπος…

Από τη στάση Abesse (με τις αυθεντικές εισόδους του 1900) μάς περίμενε ανηφόρα. Για κάποιο λόγο, η περιοχή αυτή μου θύμισε λίγο κάτι από τα στενά που βρίσκονται κάτω από την Ακρόπολη, προς Θησείο και Κουκάκι. Το τουριστικό και εμπορικό κέντρο μου έφερε στο νου την Πλάκα και το Μοναστηράκι.

Φτάνοντας κάτω από την Sacre-Couer (την Αγία Καρδιά, την εκκλησία που θυμίζει… γαμήλια τούρτα), διαπιστώσαμε ότι ένα τρενάκι κάνει ξενάγηση στην Μονμάρτη και στο μπουλβάρ Κλισί στους πρόποδες του λόφου Πιγκάλ, η οποία θεωρείται κακόφημη εξαιτίας των sex-shop και των καμπαρέ. Βασικό αξιοθέατό της είναι φυσικά το διάσημο Moulin Rouge!

Ο «Κόκκινος Μύλος» είναι ό,τι απέμεινε από τους 30 ανεμόμυλους που άλεθαν τον πυρόλιθο, η εξαγωγή του οποίου γινόταν από τον λόφο. Όταν οι ανεμόμυλοι καταργήθηκαν – για να σωθεί ο λόγος – μετετράπη στο διάσημο καμπαρέ.

Το τρενάκι αγκομάχησε αρκετά μέχρι να ανέβει και να κατέβει τις ανηφόρες και κατηφόρες της Μονμάρτης – υποθέτω ότι δεν έφταιγε μόνο το δικό μας βάρος! – , ένα ψιλόβροχο άρχισε να πέφτει, ήταν όμως μια ιδανική στιγμή ξεκούρασης μετά την πολύωρη επίσκεψη στο Λούβρο.  Φτάνοντας στο τέρμα της διαδρομής, ο οδηγός μάς ευχαρίστησε στα ελληνικά, ενώ το «κλασικό» ελληνικό γκρουπ περίμενε να επιβιβασθεί.

Ο καιρός πλέον είχε φτάσει στα όρια της μπόρας, οι καθιερωμένες φωτογραφίες με θέα σε όλο το Παρίσι δεν μπορούσαν παρά να βγουν σκοτεινιασμένες, ένας κεραυνός έπεσε κοντά στο Πύργο του Αϊφελ και η ώρα της εισόδου μας στην εκκλησία είχε φτάσει.

Είχαμε μάλιστα την τύχη να παρακολουθήσουμε ψαλμούς από έξι – εάν θυμάμαι καλά – καθολικές καλόγριες, ενώ θα ακολουθούσε και η λειτουργία. Ανάψαμε κεράκια ρεσό – ως είθισται στις καθολικές εκκλησίες – ακούσαμε τη βροχή να λυσσομανάει απ έξω, και όταν ο καιρός ηρέμησε, ήλθε η ώρα της αναχώρησης.

Κατηφορίζοντας για το μετρό περάσαμε από την πλατεία Place du Tertre που είναι γεμάτη πλανόδιους ζωγράφους, εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια έξω. Βρήκαμε και εμείς μια γωνιά για να αράξουμε τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας και τα θρέψουμε με γαλλικό γλυκάκι.

Τα πόδια μας άντεχαν για ακόμα λίγο περπάτημα, οπότε αποφασίσαμε να τα κατευθύνουμε προς το ξενοδοχείο μας. Μετά από μια μακριά ημέρα περιήγησης, μάς περίμενε ένα σπριντ πακεταρίσματος καθώς τα ξημερώματα «πετούσαμε» για Αθήνα.

Κουραστήκαμε αρκετά, είδαμε πολλά μέσα σε 2,5 ημέρες στο Παρίσι, αλλά αφήσαμε πολλά περισσότερα να δούμε την επόμενη φορά… 

Ευχαριστώ πολύ τη Ζέτα που μου δάνεισε τις τρεις πρώτες φωτογραφίες του κειμένου, καθότι εκείνη την ημέρα είχα ξεμείνει από μπαταρίες και έμεινα με φτωχό φωτογραφικό υλικό. Εάν θέλετε να δείτε τις δικές της αναρτήσεις για το Παρίσι μπορείτε να επισκεφτείτε την αντίστοιχη ετικέτα κειμένων.