Εφικτή η αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού χωρίς χημειοθεραπεία για ορισμένες ασθενείς
Λονδίνο: Ορισμένες γυναίκες με καρκίνο του μαστού ίσως είναι δυνατόν να αποφύγουν τη χημειοθεραπεία με τη λήψη μιας επιπλέον δραστικής ουσίας, υποστηρίζουν Βρετανοί ερευνητές σε σχετικό δημοσίευμα του επιστημονικού εντύπου The Lancet.
Λονδίνο: Ορισμένες γυναίκες με καρκίνο του μαστού ίσως είναι δυνατόν να αποφύγουν τη χημειοθεραπείαμε τη λήψη μιας επιπλέον δραστικής ουσίας, υποστηρίζουν Βρετανοί ερευνητές σε σχετικό δημοσίευμα του επιστημονικού εντύπου The Lancet.
Οι αγωνιστές LHRH απενεργοποιούν την ωοθήκη και σταματούν την παραγωγή μιας ορμόνης που μπορεί να ενθαρρύνει ορισμένους όγκους να αναπτυχθούν.
Οι ειδικοί εξηγούν ότι ακόμα και όταν οι ανταγωνιστές χρησιμοποιηθούν μόνοι τους, είναι αποτελεσματικοί όπως και η συνήθης χημειοθεραπεία σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτές που θα ωφεληθούν περισσότερο θα είναι οι νεαρές πάσχουσες.
Όπως είναι γνωστό, πολλοί τύποι καρκίνου του μαστού είναι ευαίσθητοι σε ορμόνες που παράγονται φυσιολογικά από τον οργανισμό της γυναίκας, περιλαμβανομένων των οιστρογόνων, και μπορεί να αναπτύσσονται ταχύτερα.
Η θεραπεία λειτουργεί προλαμβάνοντας και μια άλλη ορμόνη, την ωχρινοτρόπο ορμόνη, απ’ το να διεγείρει την απελευθέρωση περισσότερων οιστρογόνων.
Οι ερευνητές λοιπόν του Κέντρου Επιδημιολογίας του Cancer Research UK, του Ινστιτούτου Προληπτικής Ιατρικής Wolfson και της Σχολής Ιατρικής και Οδοντιατρικής «Βασίλισσα Μαίρη» συνδύασαν τα αποτελέσματα 16 άλλων ερευνητικών προγραμμάτων επί των ανταγωνιστών LHRH και του καρκίνου του μαστού.
Όταν όλα τα διαφορετικά αποτελέσματα προστέθηκαν, τα συνολικά αποτελέσματα προσέφεραν έναν περισσότερο αξιόπιστο δείκτη για το πως μπορεί να λειτουργήσει η θεραπεία.
Διαπίστωσαν λοιπόν ότι οι προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες που πήραν ανταγωνιστές LHRH τα πήγαν εξίσου καλά με αυτές που υπεβλήθησαν σε χημειοθεραπεία. Όταν οι δύο θεραπευτικές τακτικές χορηγήθηκαν μαζί, οι γυναίκες τα πήγαν ακόμα καλύτερα, με τον καρκίνο να έχει 13% λιγότερες πιθανότητες να επανεμφανιστεί.
Όπως αναμενόταν, οι ανταγωνιστές LHRH ήταν αποτελεσματικοί μόνο όταν ο όγκος αποδεικνυόταν ότι ήταν ευαίσθητος στα οιστρογόνα.