Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Ε’)

Τεκμήρια της αφηγηματικής τέχνης του Βακχυλίδη αποτελούν και δύο διθύραμβοι που είναι αφιερωμένοι στο μύθο του Θησέα, οι Ηίθεοι (δηλαδή, οι νέοι) και ο Θησεύς. Πρόκειται για λυρική αφήγηση που, όπως και στον Πίνδαρο, δεν ακολουθεί τη χρονική διαδοχή των γεγονότων, αλλά απομονώνει περιστατικά. Εδώ εναλλάσσονται το χαριτωμένο και το συγκινητικό, ενώ κυρίαρχο στοιχείο είναι πάντα η ποικίλη ζωή και κίνηση, που αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις. Απουσιάζουν η σοβαρή και έντονη πειστικότητα της διήγησης, η αγαλματένια μεγαλοπρέπεια των μορφών, που χαρακτηρίζουν τις δημιουργίες του Πινδάρου.

Στους Ηίθεους, τους άτυχους νέους της Αθήνας που οδηγούνται στον Μινώταυρο της Κρήτης για να θυσιαστούν, σημείο αναφοράς αποτελεί η λογομαχία ανάμεσα στον Μίνωα, τον ισχυρό γιο του Δία, και τον τολμηρό Θησέα, που επιχειρεί να προστατεύσει μια κοπέλα. Ο τελευταίος λέει ότι είναι κι αυτός γιος θεού, του Ποσειδώνα, και για να το αποδείξει φέρνει από το βυθό το δαχτυλίδι που ρίχνει ο Μίνωας στη θάλασσα.

Δελφίνια πηγαίνουν τον Θησέα στο παλάτι του θεού. Εκεί κάτω εκείνος τρομάζει μπροστά στη λάμψη, την ακτινοβολία που εκπέμπει ο χορός των κορών της θάλασσας, αλλά η Αμφιτρίτη τού χαρίζει έναν πορφυρό μανδύα κι ένα στεφάνι από ρόδα.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Θησέας σκοτώνει τον Μινώταυρο.

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Α’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Β’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Γ’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Δ’)