Best of 2025: Η λυρική επανάσταση της Rosalia στην κορυφή – Τα 10 καλύτερα άλμπουμ για τον Τhe Guardian
Η Rosalia και το μαξιμαλιστικό μανιφέστο της που επαναπροσδιορίζει την pop το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς για τον The Guardian. Μπόνους, η κορυφαία δεκάδα
Aπό την ανερχόμενη πριγκίπισσα που εκκολάφθηκε στο TikTok, Αddison Rae, στην επιθετικότητα της Lady Gaga, και από τη Λίλι Άλεν μετά το διαζύγιο στον λατίνο Bad Bunny μετά την κόντρα με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο The Guardian επιλέγει τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς φέρνοντας την αποθεωτική Rosalia στην κορυφή.
Στα χαρτιά, το άλμπουμ της, Lux, μοιάζει περισσότερο με έναν ιδιαίτερα απαιτητικό γύρο γνώσεων σε τηλεπαιχνίδι παρά με το νέο άλμπουμ μιας pop σταρ, της οποίας το προηγούμενο single ήταν μια συνεργασία με τη Lisa των Blackpink.
Χωρισμένο σε τέσσερα διακριτά μέρη και τραγουδισμένο σε δεκατρείς γλώσσες —ανάμεσά τους και τα ουκρανικά— το Lux είναι ένα magnum opus, στενά συνδεδεμένο με την κλασική μουσική. Εξερευνά το γυναικείο μυστικισμό, τη θρησκευτική υπέρβαση και τη σωματική μεταμόρφωση, συχνά μέσα από το πρίσμα διαφόρων γυναικών αγίων.
Η διάλυση μιας σχέσης —που παρουσιάζεται με ωμό και γήινο τρόπο στο West End Girl της Λίλι Άλεν, ένα ακόμη λυρικό thesis του χωρισμού για το 2025— εδώ εκτοξεύεται προς τους ουρανούς.
Το άλμπουμ πλαισιώνεται από τη διαρκή παρουσία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου και τη συμβολή της βραβευμένης με Πούλιτζερ συνθέτριας Καρολάιν Σο, μέσα σε μια ατελείωτη λίστα συνεργατών με την τόλμη του να κάνει τις προσπάθειες των ομοτέχνων της Rosalia να μοιάζουν σχεδόν γραφικές σχολιάζει ο Μαικλ Κραγκ του the Guardian.
Το γεγονός ότι το Lux καταφέρνει να ξεπεράσει τη στείρα ακαδημαϊκή ανάλυση και τις ξηρές αναζητήσεις στη Wikipedia είναι σχεδόν θαυματουργό, και η πίστη γι’ αυτό ανήκει αποκλειστικά στη Rosalia.
Αν και δεν είναι το πρώτο της άλμπουμ που μετουσιώνει το παρελθόν σε παρόν —όπως είδαμε στο El Mal Querer του 2018 με το μεθυστικό υβρίδιο flamenco και R&B— στο Lux το διακύβευμα είναι πολύ υψηλότερο και η ισορροπία πιο έκδηλη. Αυτό που απογειώνει το τέταρτο άλμπουμ της, πέρα από τις πολυεπίπεδες μελωδίες και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις, είναι η παιχνιδιάρικη διάθεση στην καρδιά του.
Όπως η Mπιορκ στην ακμή της δεκαετίας του ’90, έτσι και η Rosalia διαθέτει μια φωνή γεμάτη απορία και θαυμασμό που σε παρασύρει στη δίνη της. Ακόμα και όταν σου ραγίζει την καρδιά, όπως στην ανθισμένη μπαλάντα La Yugular, ή κατά την ανάβαση στους ουρανούς στο κλείσιμο με το Magnolias, θέλεις να είσαι εκεί μαζί της.
Το καλύτερο παράδειγμα αυτής της πληθωρικότητας έρχεται προς το τέλος της ιταλικής πιανιστικής μπαλάντας Mio Cristo Piange Diamanti. Εμπνευσμένο από την Αγία Κλάρα της Ασίζης, το κομμάτι βυθίζεται σε μια δίνη θλίψης γεμάτη έγχορδα για περισσότερα από τέσσερα λεπτά. Ξαφνικά, όμως, όλα σταματούν και ακούμε τη Rosalιa να γελάει λέγοντας «αυτή θα είναι η ενέργεια», πριν από ένα κωμικά υπερβολικό κρεσέντο εγχόρδων που προσγειώνεται σαν καρτουνίστικο αμόνι.
Το τραγούδι μεταβαίνει γρήγορα στο εκρηκτικό single Berghain, το οποίο καλπάζει πάνω σε έναν άνεμο από έγχορδα θυμίζοντας Vivaldi, μια επιβλητική γερμανική χορωδία και μια συμμετοχή από την Μπιορκ σε ρόλο «συμβούλου ψυχής».
Από το σκοτάδι στο φως
Το ότι ποτέ δεν ξέρεις —ούτε θέλεις να ξέρεις— πού ακριβώς βρίσκεσαι ακούγοντας το Lux, είναι μέρος μιας γοητείας που ριζώνει βαθύτερα όσο περισσότερο το ακούς.
Σχεδόν κάθε τραγούδι καταλήγει σε ένα σημείο τελείως διαφορετικό από εκεί που ξεκίνησε. Το Reliquia εξερευνά τις παγίδες και την παροδικότητα της φήμης πάνω από μια ανάλαφρη συμφωνία, πριν διαλυθεί ολοκληρωτικά σε μια ηλεκτρονική κακοφωνία.
Στο Porcelana, το οποίο πλησιάζει περισσότερο το pop κολάζ του Motomami του 2022, τα πράγματα ξεκινούν σκοτεινά, με τη Rosalia να περιφέρεται ανάμεσα σε απειλητικά drums και κομματιασμένα ανδρικά φωνητικά, πριν τα φλαμένκο παλαμάκια ενωθούν με μια αγγελική χορωδία για να εξομαλύνουν τις αιχμηρές γωνίες του τραγουδιού.
Μια άλλη ισορροπία του Lux είναι αυτή μεταξύ του πειραματισμού και της προσβασιμότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι το άλμπουμ έγινε το πρώτο της Rosalia που μπήκε στο Top 5 τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στις ΗΠΑ: στην καρδιά του βρίσκεται μια σειρά από αδιαμφισβήτητα pop επιτυχίες.
Το Divinize, το μοναδικό τραγούδι όπου η Rosalia τραγουδά στα αγγλικά, είναι χτισμένο γύρω από ένα ρεφρέν που μοιάζει να συλλέγει όλο και περισσότερα κολλητικά hooks καθώς στροβιλίζεται προς τα πάνω.
Είναι ένα κατόρθωμα που επαναλαμβάνεται στο La Yugular, το οποίο διαστέλλεται και συστέλλεται πλέκοντας στρώματα μελωδιών σαν ταπισερί. Το βαλς La Perla γοητεύει με το εύθυμο, σχεδόν ντισνεϊκό μουσικό του δράμα, ενώ στιχουργικά ευθυγραμμίζεται με την αφοπλιστική ειλικρίνεια του West End Girl, εξαπολύοντας πυρά (στα ισπανικά) εναντίον ενός πρώην συντρόφου, ενός «συναισθηματικού τρομοκράτη» του οποίου το μόνο «αριστούργημα είναι η συλλογή του από σουτιέν».
Σε όλη τη διάρκεια, η Rosalía τραγουδά με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο, σαν μια Σταχτοπούτα που κρύβει ένα μαχαίρι σε ένα άλμπουμ, υπόδειγμα της pop σε μαξιμαλιστική κλίμακα.
Το Lux (φως στα λατινικά) είναι μια πεινασμένη αναζήτηση της Τέχνης με κεφαλαίο Τ, απέναντι στην επερχόμενη κενότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Αποφεύγει τον σολιψισμό υπέρ μιας ένδοξης υπέρβασης, δημιουργώντας ένα υπερβολικό δράμα που ελέγχει τις παραμέτρους της ίδιας του της παραδοξότητας και αναδεικνύεται μέσα στη μουσική παραγωγή της χρονιάς ως ένα βαθύ ορυχείο γεμάτο θησαυρούς που απαιτεί χρόνο για να εξερευνηθεί πλήρως, αλλά ποτέ δεν φέρνει κόπωση.
Ενώ ορισμένα από τα μεγάλα pop άλμπουμ του 2025 έμοιαζαν με τίμιες αλλά χωρίς ιδιαίτερη τόλμη μουσικές περιπέτειες, το Lux είναι ένα συμπόσιο. Οι χαρακτήρες γύρω από το τραπέζι, ορισμένοι μεθυσμένοι από ιερό οίνο, μεταπηδούν από συζητήσεις για ιστορικούς αγίους στην ηλεκτρισμένη αίσθηση μιας θλίψης που συνθλίβει την ψυχή, και από εκεί σε κουτσομπολιά για άχρηστους άνδρες.
Η Rosalia υπογράφει ένα σύγχρονο μιούζικαλ και αναδεικνύεται στην πιο άοκνη δημιουργική δημιουργό της pop σκηνής σήμερα.
Οι υπόλοιποι της δεκάδας
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στα κορυφαία άλμπουμ του 2025, η λίστα αποκαλύπτει μια χρονιά όπου η μουσική λειτούργησε ως το απόλυτο καταφύγιο και ταυτόχρονα ως το πιο αιχμηρό εργαλείο κοινωνικής και προσωπικής κριτικής. Από τον υπαρξιακό θυμό του Billy Woods μέχρι την αστραφτερή pop της Addison Rae, οι δημιουργοί φέτος αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με το ημίμετρο.
Στην κορυφή των προτιμήσεων των κριτικών, ο Billy Woods με το Golliwog παρέδωσε ένα ραπ αριστούργημα που ακουμπά τα όρια της υψηλής ποίησης.
Με στίχους που ανατέμνουν το συλλογικό τραύμα του ρατσισμού, της φτώχειας και του πολέμου, ο Woods χρησιμοποιεί τη γλώσσα ως όπλο επιβίωσης. Η παραγωγή από ονόματα όπως ο Alchemist και ο Kenny Segal ντύνει με έναν «πυρετώδη» ήχο τις αφηγήσεις του, που περιλαμβάνουν από τον Frantz Fanon μέχρι τον Μαύρο Thanos, δημιουργώντας ένα έργο που απαιτεί την πλήρη προσοχή του ακροατή.
Στον αντίποδα, οι Geese με το Getting Killed απέδειξαν ότι το garage rock του Μπρούκλιν παραμένει ζωντανό και σοφό. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους, τα μέλη του συγκροτήματος εξερευνούν τη διάλυση και την επανασύνδεση της αγάπης με μια ωριμότητα που ξαφνιάζει.
Οι φωνητικές ερμηνείες του Cameron Winter, γεμάτες συναίσθημα και υπαρξιακή αγωνία, περιγράφουν την αίσθηση του να «σκοτώνεσαι από μια αρκετά καλή ζωή», εγκλωβισμένος στις περιστάσεις της σύγχρονης καθημερινότητας.
Ο Bad Bunny, στο έκτο του άλμπουμ Debí Tirar Más Fotos, επέστρεψε στις ρίζες του στο Πουέρτο Ρίκο με μια ακεραιότητα που σπανίζει στην παγκόσμια βιομηχανία.
Συνθέτοντας το παρελθόν της salsa και του bolero με το παρόν του perreo, ο καλλιτέχνης μίλησε για την αποικιακή καταπίεση και τη σημασία της παράδοσης. Το άλμπουμ του είναι μια γιορτή της τοπικής κουλτούρας, αλλά και μια βαθιά προσωπική κατάθεση για τον έρωτα και το αναπόφευκτο τέλος της ζωής.
Την ίδια στιγμή, η Λίλι Άλεν με το West End Girl παρέδωσε στο κοινό ένα άλμπουμ που είναι και το διαζύγιο της, ένα έργο τόσο ωμό που κινδύνευσε να γίνει βορά των ταμπλόιντ. Ωστόσο, η ποιότητα της σύνθεσης και η ασημένια ηλεκτρονική παραγωγή το τοποθέτησαν στο πάνθεον των μεγάλων breakup albums.
Από τον φόβο της υποτροπής στο Relapse μέχρι την κοσμική ονειροπόληση του Pussy Palace, η Άλεν μετατρέπει τον πόνο σε ψηφιακή ποίηση που παραμένει επίμονα χαραγμένη στη μνήμη του ακροατή.
Η PinkPantheress με το Fancy That επιβεβαίωσε ότι η διάρκεια ενός τραγουδιού δεν καθορίζει το βάθος του. Σε μόλις 20 λεπτά, διασχίζει τη βρετανική club κουλτούρα, από το jungle μέχρι το UK garage, καταγράφοντας μικρο-μελοδράματα για εμμονικούς έρωτες και παράνοια. Είναι μια breathless διαδρομή που αποδεικνύει ότι η συμπύκνωση είναι η νέα μορφή καλλιτεχνικής πληθωρικότητας.
Σε μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση, η Lady Gaga με το Mayhem επέστρεψε στον οπερατικό electroclash ήχο που την καθιέρωσε. Μακριά από την tech-house του Chromatica ή την jazz των τελευταίων ετών, το νέο της άλμπουμ είναι γεμάτο από «βρώμικες» κιθάρες, synths που θυμίζουν μηχανές σε οριακή κατάσταση και τους χαρακτηριστικούς baby-talk στίχους της, προσφέροντας ένα θέαμα απόλυτου ηχητικού χάους.
Η Addison Rae αποτέλεσε τη μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς. Με το ομώνυμο ντεμπούτο της Addison, η πρώην σταρ του TikTok μεταμορφώθηκε σε μια dreamy synthpop φιγούρα, με επιρροές από trip-hop και R&B που κανείς δεν περίμενε.
Η συνεργασία της με την Arca και η αποδοχή από την Charli ΧCX ήταν μόνο η αρχή. Το άλμπουμ της είναι ένας ύμνος στον ηδονισμό και την επιβίωση μέσα από την επιπολαιότητα, αποπνέοντας μια αίσθηση «νέου, ανόητου και χαριτωμένου» που ορίζει το πνεύμα του 2025.
Ο Dev Hynes, ως Blood Orange, δημιούργησε στο Essex Honey έναν ηχητικό χάρτη του πένθους μετά την απώλεια της μητέρας του.
Το άλμπουμ είναι μια διαρκής αναζήτηση νοήματος, που κινείται ανάμεσα σε post-punk διαμάντια και soulful ντουέτα, όπως αυτό με τη Zadie Smith. Είναι μια ειλικρινής καταγραφή της απόστασης ανάμεσα στην αποδοχή του θανάτου από εκείνον που φεύγει και την αδυναμία εκείνου που μένει πίσω να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα.
Τέλος, η CMAT με το Euro-Country κατέκτησε τη δεύτερη θέση της λίστας, παρουσιάζοντας το πιο σίγουρο έργο της μέχρι σήμερα. Παρά τις δυσκολίες στη δημιουργία του, το άλμπουμ είναι συγκλονιστικό, γεμάτο οργή, χιούμορ και μελωδίες που μένουν αξέχαστες. Ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της country, η CMAT αγγίζει την jazz και το alt-rock, διατηρώντας πάντα την ουσία που την έκανε αγαπητή: την ικανότητα να γράφει τραγούδια που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά της σύγχρονης εμπειρίας.
Best of
10. Billy Woods – Golliwog
9. Geese – Getting Killed
8. Bad Bunny – Debí Tirar Más Fotos
7. Lily Allen – West End Girl
6. PinkPantheress – Fancy That
5. Lady Gaga – Mayhem
4. Addison Rae – Addison
3. Blood Orange – Essex Honey
2. CMAT – Euro-Country
1. Rosalía – Lux
Όλα τα πενήντα άλμπουμ της χρονιάς για τον Τhe Guardian εδώ
- Νέα Δημοκρατία: Οι έξι νέοι υποψήφιοι για τις εκλογές του 2027
- Η ΕΕ κόβει τη ρωσική ενέργεια – Αλλά η Γαλλία θα παράξει πυρηνικά καύσιμα στη Γερμανία με ρωσική εταιρεία
- Ο Ματ Ντέιμον παλεύει με τα κύματα στην «Οδύσσεια» του Κρίστοφερ Νόλαν
- Αλκαράθ – Φερέρο: Η «εκτόξευση», ένα μάθημα ζωής και το διαζύγιο (vids+pics)
- Δέκα πέντε χρόνια μετά τη Φουκουσίμα, η Ιαπωνία ξαναβάζει μπρος το μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο του κόσμου
- LIVE: Πανσερραϊκός – Λεβαδειακός
