Γκουίνεθ Πάλτροου: «Ο πόνος για τον πατέρα μου ήταν τόσο βαρύς που αναρωτιόμουν αν θα φύγει ποτέ»

Η Γκουίνεθ Πάλτροου πρόσφατα έκανε μια συγκινητική εξομολόγηση για την απώλεια του πατέρα της, Μπρους Πάλτροου, ο οποίος πέθανε το 2002 στα 58 του, μετά από μάχη με τον καρκίνο.

Η ηθοποιός λέει ότι τα πρώτα χρόνια μετά το θάνατό του ο πόνος ήταν «απίστευτα βαρύ βάσανο». Ήταν τόσο έντονος και ανυπόφορος που αναρωτιόταν αν θα υποχωρούσε ποτέ. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτό που ένιωθε άλλαξε μορφή – δεν εξαφανίστηκε, απλώς έγινε πιο αφηρημένο.

Gwyneth Paltrow says she still battles ‘excruciating’ pain from the death of a loved one over 20 years ago https://t.co/DgWUnvpQzO

— Daily Mail Celebrity (@DailyMailCeleb) September 12, 2025

«Ήταν ένα νέο είδος βασάνου, απίστευτα βαρύ, και κράτησε για χρόνια»

Η Πάλτροου μοιράστηκε στο newsletter της εταιρείας της, Goop, ότι ο πατέρας της πέθανε έξι μέρες μετά τα 30ά της γενέθλια, στις 3 Οκτωβρίου του 2002. Περιέγραψε επίσης ένα ταξίδι με τον πατέρα της στην Ιταλία, από την Τοσκάνη προς το Πορτοφίνο, που δεν ολοκληρώθηκε, καθώς μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε μονάδα εντατικής θεραπείας στη Ρώμη, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.

Στο newsletter της Goop, η Πάλτροου έγραψε: «Ο πατέρας μου πέθανε έξι μέρες μετά τα 30ά μου γενέθλια, στις 3 Οκτωβρίου του 2002. Κάναμε μαζί  ένα road trip στην Ιταλία, ξεκινώντας από την Τοσκάνη και έχοντας ως στόχο να φτάσουμε στο Πορτοφίνο, αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Ο πατέρας μου μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε μονάδα εντατικής θεραπείας στη Ρώμη στις 2 Οκτωβρίου και πέθανε νωρίς το επόμενο πρωί».

Στη συνέχεια, περιέγραψε πώς βίωσε το πένθος, κάνοντας λόγο για ένα «απίστευτα βαρύ βάσανο». Όπως ανέφερε: «Είχα βιώσει απώλεια και πένθος πριν από εκείνη την ημέρα, αλλά κάτι σε αυτήν την ερημιά, τυλιγμένη μέσα στο σοκ, ήταν ένα νέο είδος βασάνου, απίστευτα βαρύ, και κράτησε για χρόνια. Ο πόνος ήταν τόσο βαρύς, τόσο αναπόδραστος, που αναρωτιόμουν αν θα υποχωρούσε ποτέ. Τελικά υποχώρησε — ή μάλλον, άλλαξε. Έγινε πιο αφηρημένος».

Ο πόνος που δεν σβήνει

Παρά το πέρασμα των ετών, η απώλεια εξακολουθεί να είναι βαριά για την Πάλτροου σε ορισμένες στιγμές. Ιδιαίτερα την περίοδο των γενεθλίων της και τις επετείους θανάτου του πατέρα της, νιώθει να επανέρχεται η θλίψη, μια «λεπτή συμπίεση της καρδιάς». Παλιότερα προσπαθούσε να αποφύγει αυτό το συναίσθημα με αποσπάσεις, αλλά πλέον επιτρέπει στον εαυτό της να θυμηθεί και να βιώσει τα γεγονότα της απώλειας.

Τέλος, η Πάλτροου πιστεύει ότι το να αντιστέκεται κανείς στον πόνο κάνει αυτόν να επιμένει, ενώ το να τον αφήνει να εκφραστεί — να βιώσει ξανά τις μνήμες — μπορεί τελικά να προσφέρει μια μορφή ενδυνάμωσης παρά την οδύνη.

«Ακόμα και τώρα που πλησιάζουν τα γενέθλιά μου, νιώθω τη βαρύτητα να αρχίζει να με τυλίγει. Είναι σαν προαίσθημα — μια λεπτή συμπίεση της καρδιάς», εξομολογήθηκε.

«Παλιά προσπαθούσα να το απωθήσω, να αποσπάσω την προσοχή μου, να σκεφτώ άλλα πράγματα. Τώρα το αφήνω να έρθει. Επαναφέρω ξανά τα γεγονότα, αν χρειαστεί, τα αναπαράγω όλα και επιτρέπω στον εαυτό μου να τα νιώσει όλα. Δεν είναι άνετο — μπορεί να είναι εξοντωτικό», συμπλήρωσε.

«Αλλά έχω μάθει ότι, όταν αντιστέκεσαι σε κάτι, αυτό επιμένει. Οπότε ανοίγω την καρδιά μου στις αναμνήσεις και στον πόνο. Τα αφήνω να με διαπεράσουν και, με κάποιον τρόπο, με ενδυναμώνουν», κατέληξε.