Για τον νεοελληνικό Ταλιμπανισμό και τις καθημερινές «σαρίες» θα μιλήσουμε;

Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα. Πανέμορφη χώρα, με καλούς κατά βάση πολίτες, με βαθύτατες δημοκρατικές και προοδευτικές ρίζες.

Αφγανιστάν δεν είμαστε και δεν κυριαρχεί καμιά σαρία, ούτε οι Ταλιμπάν κάνουν κουμάντο στις ζωές μας, ιδιαίτερα στις γυναίκες οι οποίες έχουν πετύχει σημαντικές κατακτήσεις στο πέρασμα των χρόνων.

Ο λαός αποφασίζει, ορίζει τη μοίρα του, δικάζει και καταδικάζει τους πολιτικούς του, έχει δικαίωμα να διαφωνεί, να διαμαρτύρεται, να εξοργίζεται στους δρόμους και να ψηφίζει στις κάλπες.

Είμαστε ένας τυχερός λαός που γεννηθήκαμε στον χάρτη, μόλις λίγα εκατοστά μακριά από το Αφγανιστάν ή άλλες οπισθοδρομικές χώρες.

Όμως, δεν είναι όλα ρόδινα, δεν είναι όλα τόσο φοβερά σχεδιασμένα και τακτοποιημένα. Δεν έχει κατακτήσει η Ελλάδα, και πολλές δυτικές χώρες, την απόλυτη δημοκρατία, την ελευθερία και δεν έχει οικοδομήσει μια σειρά από αυτονόητες προοδευτικές διαδικασίες που προάγουν τη χώρα μας.

Γιατί πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, να μην εξοργιζόμαστε με τους Ταλιμπάν, να μην παθαίνουμε σοκ με τη μοίρα των γυναικών στο Αφγανιστάν, απλά και μόνο επειδή είναι της μόδας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στις ελληνικές «σαρίες», ας κρίνουμε πρώτα τα κακώς κείμενα της χώρας μας, προτού ο ψευτοπροοδευτισμός μας βρει διέξοδο στα social media μόνο για την περίπτωση του Αφγανιστάν.

Δηλαδή για να καταλάβουμε: Πόσο διαφέρουμε από τους Ταλιμπάν όταν η Αστυνομία ανακοινώνει 554 καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία σε μόλις 15 ημέρες και συλλαμβάνει 332 άτομα;

Όταν έχουν 7 γυναικοκτονίες, με ξεκάθαρα πατριαρχικά χαρακτηριστικά, τους τελευταίους έξι μήνες, μήπως να δούμε και τους δικούς μας «Ταλιμπάν»;

Και δεν είναι «μεμονωμένα» περιστατικά. Όταν σημαντική μερίδα του πληθυσμού, ειδικά στην επαρχία, πιστεύει ακόμη στην κατωτερότητα της γυναίκας και το εκδηλώνει τόσο με πράξεις βίας όσο και με την καθημερινή αντιμετώπιση της γυναίκας, τότε μόνο η… μπούργκα μας πειράζει;

Η σφαλιάρα στη γυναίκα, την σύντροφο, τη μάνα ή τον ηλικιωμένο πατέρα και το παιδί, είναι… προοδευτική πράξη;

Ακόμη και όσοι… εξοργίζονται με τον όρο «γυναικοκτονία» ή σιχαίνονται όσους μιλούν για πατριαρχία πόση διαφορά έχουν με βαθιά συντηρητικούς μουσουλμάνους που βλέπουν τη γυναίκα ως πολίτη δεύτερης και τρίτης υποστάθμης;

Οσοι σχεδόν δικαιολογούν τους βιασμούς λέγοντας «τα ήθελε, πώς ντυνόταν έτσι, προκαλούσε κι αυτή», πόσο διαφέρουν από τους Ταλιμπάν;

Και στο κάτω – κάτω, έστω κι ένας βιασμός γυναίκας, έστω και μια δολοφονία γυναίκας με πατριαρχικά χαρακτηριστικά, έστω και μια κακοποίηση, σεξουαλική εκμετάλλευση ή σωματική και ψυχολογική πίεση πώς μπορεί να αντέχεται σε μια «προοδευτική», δυτική κοινωνία;

Πολλώ δε μάλλον στην Ελλάδα όπου εν μέσω καραντίνας τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν πάνω από 400%, ή το α’ εξάμηνο του 2021 έγιναν πάνω από 4.000 κλήσεις στη γραμμή SOS.

Ταλιμπανισμός είναι κι όταν έστω και μία γυναίκα μένει σε ξενώνα φιλοξενίας επειδή έγινε σάκος του μποξ σε κάποιο περιστατικό έμφυλης βίας.

Οταν έχουμε μια Τοπαλούδη, έναν Γιακουμάκη, μια Γαρυφαλλιά, μια Καρολάιν και τόσες άλλες δολοφονημένες γυναίκες, πρέπει να μιλήσουμε…

Πώς χαρακτηρίζουμε άραγε τη νοοτροπία χιλιάδων, δυστυχώς, Ελλήνων, που ζητούν απαγόρευση των εκτρώσεων και να μην είναι η γυναίκα κυρίαρχη του σώματός της και των επιλογών της.

Εν έτει 2021 βαθιές συντηρητικές απόψεις να βρίσκουν ευήκοα ώτα και να υιοθετούνται και από κόμματα ψεκασμένων, ακροδεξιών με γραβάτα και πολιτικών που ψαρεύουν στα θολά νερά της θεοκρατίας δυτικού τύπου;

Δεν είναι Ταλιμπανισμός α λα Δύση όταν στη χώρα μας καταγράφονται συχνά ομοφοβικές επιθέσεις, ακόμη και από ανθρώπους του νόμου;

Όταν οι σχέσεις ατόμων του ιδίου φύλου όχι μόνο αντιμετωπίζονται ως… βδέλυγμα αλλά και ως θρησκευτικό αμάρτημα που ευθύνεται για τα δεινά της κοινωνίας, και για τον κοροναϊό;

Όταν ακόμη ο Ζακ Κωστόπουλος περιμένει δικαίωση;

Για να μη μιλήσουμε για τον ρατσισμό στη χώρα μας που αν δεν είσαι… Αντετοκούνμπο (ή και αν είσαι) αντιμετωπίζεσαι χειρότερα κι από σκουπίδι;

Ούτε να μιλήσουμε για τις σκοταδιστικές απόψεις για την επιστήμη και τα εμβόλια που πρόσφατα βρήκαν διέξοδο με διαδηλώσεις οι οποίες δεν πρέπει να μας κάνουν περήφανους.

Πολιτικός αριστεροδεξιοταλιμπανισμός υπάρχει παντού γύρω μας, κυρίως στα social media των πληρωμένων και απλήρωτων troll του μίσους και της εχθροπάθειας.

Συμπέρασμα. Όχι, δεν είμαστε Αφγανιστάν, δεν κυκλοφορούμε με μπούργκες, δεν έχουμε μια κοινωνία τρομαγμένη από κάποιους «αστυνομικούς» της θρησκείας.

Αλλά έχουμε σοβαρά προβλήματα ως κοινωνία που πρέπει να τα λέμε, να τα αναλύουμε, να τα καταπολεμούμε.

Ο Ταλιμπανισμός είναι ολόκληρη κοσμοθεωρία και βρίσκει σπορά και σε δυτικές, προοδευτικές, δημοκρατικές κοινωνίες. Κι αυτό δεν πρέπει να το ανεχόμαστε, από κανέναν πολίτη, από καμιά κυβέρνηση, από καμιά Εκκλησία ή φορέα.

Αν κοιτάξουμε καμιά φορά στον καθρέφτη μας, μπορεί να δούμε και τις αποκρουστικές πλευρές της κοινωνίας μας, που πρέπει να θεραπεύσουμε…