Διαφορές

Tα παιδιά στο αγαπημένο μου καφέ είναι σπαθί. Και, παρόλο που είμαι δημοσιογράφος, με θεωρούν τίμιο. «Να σου κάνω μια ερώτηση;» μου κάνει χθες το μεσημέρι ένας από αυτούς. «Παρακαλώ». «Γιατί δεν παραιτείται;». «Ποιος;». «Ο Μητσοτάκης». «Γιατί να παραιτηθεί ο άνθρωπος; Τι έκανε;». «Τι δεν έκανε να λες». «Δεν σε ικανοποιεί τουλάχιστον ότι δεν χάθηκαν άνθρωποι;». «Δηλαδή τα εκατό σπίτια που κάηκαν δεν μετράνε για σένα;».

Δεν πρόκειται για μια συζήτηση καφενείου. Ανάλογο είναι το κλίμα και στο Twitter, όπου κυριαρχούν οι συγκρίσεις με το Μάτι. Ο Μητσοτάκης ανέβηκε εκμεταλλευόμενος την τραγωδία στο Μάτι και τώρα καίγεται όλη η Ελλάδα, γράφει ο ανώνυμος, προσθέτοντας το γνωστό γηπεδικό ρήμα για τον Πρωθυπουργό. Καταστρέφεται η φύση με 2 μποφόρ, καίγονται περιουσίες, κι αυτοί μένουν στο ότι δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, παρατηρεί ο γνωστός επώνυμος, κάνοντας ένα διάλειμμα από την εμμονή του με το Πόθεν Εσχες και τη Μαρέβα.

Για το ότι στη διαχείριση της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη έγιναν λάθη, σημειώθηκαν παραλείψεις, αναδείχθηκαν χρόνιες παθολογίες που έχουν να κάνουν με την πρόληψη, την οργάνωση και τον σχεδιασμό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Οπως σε κάθε κρίση, επίσης, έτσι κι εδώ υπήρξαν υπουργοί που έβαλαν τα δυνατά τους να εκθέσουν την κυβέρνηση: χαρακτηριστικό παράδειγμα ο υπουργός Μετανάστευσης που, σε έκκληση να απομακρυνθούν οι μετανάστες από την Αμυγδαλέζα καθώς πλησίαζε η φωτιά, ειρωνεύτηκε την ευρωβουλευτή των Πρασίνων που την απηύθυνε ότι δεν δείχνει ανάλογο ενδιαφέρον για τους Ελληνες.

Τούτων λεχθέντων, και πέρα από το θέμα των ανθρώπινων ζωών, η καταστροφή στη Βαρυμπόμπη δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνη στο Μάτι. Γιατί η δεύτερη είχε δύο γνωρίσματα που δεν είχε η πρώτη. Το ένα είναι η ανικανότητα. Εκεί, είδαμε ένα αλαλούμ αντιδράσεων, παρεμβάσεων και εντολών που, όμως θα μαθαίναμε αργότερα, συνοδεύτηκε και από αγωνιώδεις προσπάθειες συγκάλυψης ευθυνών. Εδώ, είδαμε έναν κρατικό μηχανισμό να λειτουργεί με σοβαρότητα και (σχετική) αποτελεσματικότητα, κάτω από τις εντολές ανθρώπων που ξέρουν τη δουλειά.

Η άλλη διαφορά ανάμεσα στις δύο καταστροφές έχει να κάνει με την προκλητικότητα. Εκεί, παρακολουθήσαμε μια σύσκεψη-παρωδία στο Συντονιστικό, είδαμε τον Πολάκη να μιλά για γκεμπελισμούς και τυμβωρυχίες, ακούσαμε τη Δούρου να καταριέται τη «στραβή» που της έπεσε στη βάρδια της. Εδώ, είδαμε να τίθενται σαφείς προτεραιότητες, να αποφεύγονται επικοινωνιακά τεχνάσματα, να χρησιμοποιούνται χαμηλοί τόνοι.

Η ίδια η σύγκριση εν τέλει δεν έχει νόημα, ο πήχης είναι πολύ χαμηλά. Οπως δεν έχει νόημα και η σύγκριση ανάμεσα στους δύο Πρωθυπουργούς, οι δημοσκοπήσεις είναι συντριπτικές. Οταν σβήσουν οι φωτιές, η κυβέρνηση θα πρέπει να σκεφτεί πώς τα πήγε όχι σε σχέση με τους προκατόχους της, αλλά σε σχέση με τα όσα θα μπορούσε να έχει κάνει. Και, φυσικά, να ετοιμαστεί όσο μπορεί καλύτερα για την επόμενη κλιματική κρίση.