Αναξ και ζάναξ

Ο κύριος, στην έβδομη δεκαετία του, συμπαθέστατος, χαμηλότονος, ήπιος και πάντα ευγενής, έπαιζε με το εγγονάκι του. «Ολα καλά;» του λέω. «Ναι. Ακούσατε τον Μιθριδάτη;». «Ομολογώ πως όχι, άκουσα πολλά όμως γι’ αυτόν». «Να το ακούσετε το τραγούδι. Ευχάριστα σοκαριστικό. Ελπίζω κάποιοι να αφυπνιστούν…».

Αυτό το «κάποιοι» πάντα με ενοχλούσε. Παραπέμπει σε σκοτεινά κέντρα εξουσίας που εξυφαίνουν αντιλαϊκά σχέδια για την εξυπηρέτηση «κάποιων» αόρατων αφεντικών και όχι σε επώνυμους πολιτικούς που εκλέγονται από τους πολίτες και απομακρύνονται από την εξουσία πάλι από τους πολίτες όταν δεν εκπληρώνουν τις υποσχέσεις τους. Για τέτοια κέντρα μιλάει το χιτ των ημερών: κάποιοι μας δουλεύουν, κάποιοι τους υπηρετούν, κάποιοι άλλοι τους ανέχονται είτε γιατί βολεύονται είτε γιατί φοβούνται, αλλά ήρθα εγώ, ο παλιός κι ο πονηρός, να σας ανοίξω τα μάτια. Οχι αυτή τη φορά με ξεπέτες, όχι με «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», αλλά με ρίμες έξυπνες (άναξ/ζάναξ), ισοπεδωτικές (παραπληροφόρα/κάθε ώρα), επικίνδυνες (συνταγματική εκτρόπα/χωρίς ντρόπα) ή απλώς ατυχείς (ρε συ/πολωσή).

Τελικά το άκουσα, ναι. Πρώτα από τη διπλανή παρέα (μεσηλίκων) στο πλοίο, κι ύστερα πιο προσεκτικά, όπως ζήτησε δημοσίως ο φίλος Χρήστος Χωμενίδης. Θαύμασα την ευρηματικότητα του καλλιτέχνη, με άφησαν αδιάφορο τα μηνύματά του (δεν αισθάνομαι Πινόκιο, ούτε θεωρώ ότι μας κυβερνά ο Πινοτσέτ), δέχομαι όμως ότι οι νεο-αγανακτισμένοι του στίχοι «εκφράζουν μια μερίδα της κοινωνίας με την οποία έχουμε ως πολίτες την υποχρέωση να συνδιαλεγόμαστε» (Χ.Χ.). Αναρωτιέμαι απλώς ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος.

Θέλω να πω ότι με τον αρνητή των εμβολίων, με τον οργανωτή καθημερινών διαδηλώσεων εν μέσω πανδημίας ή με εκείνον που θεωρεί ότι η εξουσία χρησιμοποιεί τον ιό ως πρόσχημα για να επιβάλει «μέτρα που σφίγγουν καρωτίδα», υπάρχουν κάποια όρια στον διάλογο. Λες την άποψή σου, λέει τη δική του, διαπιστώνεις ότι σας χωρίζει χάσμα, για να προσπαθήσεις να γεφυρώσεις αυτό το χάσμα πρέπει να έχεις χρόνο, διάθεση και πίστη στην αναπόφευκτη πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Δεδομένο, αντιθέτως, είναι ότι η ζωή προχωρεί, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, η πανδημία πρέπει να καταπολεμηθεί – κι εσύ να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Θα πω την αμαρτία μου: από το «σφουγγαρίζουν τα σάλια/ με τα ευρώ βεντάλια» προτιμώ το «Sigue amando a la vida, baila sola, sin dolor» (Συνέχισε να αγαπάς τη ζωή/ χόρευε μόνη/ χωρίς πόνο), από το «Canto al Sol» του Σέμπα Κάμπος που μας βάζει κάθε Σάββατο πρωί ο υπέροχος Γιώργος Φλωράκης στο Kosmos. Είναι πιο ρυθμικό, πιο τρυφερό και – μην το υποτιμάτε – πολύ πιο σύντομο. Στην τελική, είναι καλύτερα να αγαπάς τη ζωή παρά να καταγγέλλεις ό,τι κινείται.