Ο χωρισμός μας με τη Βρετανία που αγαπήσαμε

Αγγλικό ποδόσφαιρο και μπυραρίες, Βeatles και Rolling Stones, Monty Python και Benny Hill, James Bond και Aston Martin, Μπάκιγχαμ και Στέμμα, Τσόρτσιλ, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Οξφόρδη, Σκωτία, Εδιμβούργο, κιλτ, γκαίντες και ουίσκι.

Η Βρετανία, χωρίς φυσικά να χάνει ποτέ την αυτοκρατορική υπεροψία της, είχε ανέκαθεν τον τρόπο να μας κάνει να νιώθουμε λίγο ή πολύ κοντά της.

Ύστερα όμως ήρθε το Brexit…

Όταν στις 24 Ιουνίου του 2016 ανακοινώθηκε ότι το 51,89% των Βρετανών απoφάσισε να αποχωρήσει η χώρα τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι αναλυτές, επηρεασμένοι και από τις γενικότερες απόψεις τους για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες αναφορικά με τι θα επακολουθούσε.

Οι μεν πίστευαν ότι μακριά από την Ευρωπαϊκή Ένωση η Βρετανία θα καταστρεφόταν και οι δε ότι αντιθέτως, με το Brexit η Βρετανία θα έδιωχνε από πάνω της ένα μεγάλο βάρος χωρίς παράλληλα να απομονωθεί ή να «κόψει γέφυρες» με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ύστερα από πολλές και έντονες ενδοευρωπαϊκές, ενδοβρετανικές και βρετανοευρωπαϊκές περιπέτειες, από την 1η Ιανουαρίου του έτους που διανύουμε, το Brexit δεν είναι πλέον αντικείμενο προβλέψεων αλλά πραγματικότητα.

Και τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη Βρετανία δίνουν μια εικόνα που λίγοι θα φαντάζονταν.

Σε κέντρο κράτησης

«Τουλάχιστον δώδεκα ευρωπαίοι πολίτες – κυρίως νέες γυναίκες», αναφέρει η εφημερίδα The Guardian, «τέθηκαν υπό κράτηση και απελάθηκαν από το αεροδρόμιο του Gatwick μόνο μέσα σε 48 ώρες την προηγούμενη εβδομάδα. Κάποιοι μεταφέρθηκαν στο κέντρο κράτησης Yarl’s Wood στο Βedforfshire σε οδική απόσταση διάρκειας δύο ώρων, όπου υπό τον φόβο της πανδημίας έμειναν εγκλωβισμένοι στα δωμάτιά τους»

Όπως αναφέρει η αγγλική εφημερίδα ανάμεσα στους ευρωπαίους πολίτες που παρέμειναν υπό κράτηση σε κάποιο βρετανικό αεροδρόμιο ή κέντρο κράτησης ήταν Ιταλοί, Γάλλοι, Βούλγαροι και Έλληνες, οι οποίοι θέλησαν να ερευνήσουν τη βρετανική αγορά εργασίας, προτού υποβάλλουν συγκεκριμένο αίτημα για άδεια εργασίας και διαμονής.

Μια 25χρονη από τη Βάλενθια της Ισπανίας ,με το ψευδώνυμο Μαρία δήλωσε πως, όπως και πολλοί άλλοι, πίστευε ότι θα μπορούσε για κάποιους μήνες, να παραμείνει στη Βρετανία, δεδομένου μάλιστα ότι είχε ζήσει και εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο παρελθόν.

Όπως καταγγέλλει όμως η ίδια, όταν μπροστά στην άρνηση των βρετανικών αρχών να της επιτρέψουν την είσοδο στη χώρα, δήλωσε την πρόθεση της να αγοράσει εισιτήριο επιστροφής και να φύγει την ίδια ημέρα για την πατρίδα της, κάτι τέτοιο της απαγορεύτηκε και την μετέφεραν άρον άρον σε κέντρο κράτησης.

Αντίστοιχα περιστατικά στέρησης της ελευθερίας, κατάσχεσης των κινητών τους τηλεφώνων και εγκλεισμού τους σε δωμάτια γεμάτα από κόσμο, χωρίς την παραμικρή ενημέρωση από τις βρετανικές αρχές, κατήγγειλαν στην Guardian και άλλοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το ζήτημα προκάλεσε την αντίδραση Eυρωβουλευτών που με επιστολή τους στην πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έκαναν λόγο για παραβίαση του πνεύματος της συμφωνίας Ευρώπης και Βρετανίας για το Brexit.

Ανασφάλεια

Ανησυχία πάντως και ανασφάλεια στους πολίτες Ευρωπαϊκής Ένωσης γεννιέται και εντός των βρετανικών συνόρων, καθώς σύμφωνα με την πρώτη έρευνα της νέας ανεξάρτητης βρετανικής αρχής για τα δικαιώματα των πολιτών (ΙΜΑ), 1 στους 4 ευρωπαίους πολίτες νιώθει ότι δεν αντιμετωπίζεται ισότιμα με τους βρετανούς πολίτες, ενώ 1 στους 2 δηλώνει ότι δεν γνωρίζει ποια ακριβώς είναι πλέον τα δικαιώματά του.

Έτσι 1 στους 10 απαντά ότι θα αποχωρήσει από τη Βρετανία.  Οι πιθανότεροι να πάρουν την απόφαση αυτή, σύμφωνα με την έρευνα, είναι οι Γερμανοί, Ισπανοί και Γάλλοι άνδρες ηλικίας 45 ως 74 που ζουν στη Βορειονανατολική και νοτιονανατολική Αγγλία.

Καθόλου τυχαία λοιπόν, η βρετανίδα διευθύνουσα σύμβουλος της ΙΜΑ, Kathryn Chamberlain, υποστηρίζει ότι απαιτούνται προσπάθειες για να ξαναχτιστεί η εμπιστοσύνη μεταξύ Βρετανίας και των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Βρετανία και κυρίως η Αγγλία είχε πάντα έναν τρόπο να γυρνά, όποτε την εξυπηρετεί, την πλάτη στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον πλανήτη.

Αν όμως συνεχίσει, δια της κυβερνήσεως Μπόρις Τζόνσον,  να τρέφει αυτήν την ανασφάλεια σε όποιον δεν διαθέτει βρετανικό διαβατήριο, πιθανώς να είναι η σειρά της να αντικρίσει στραμμένες πλάτες.

Και αυτό, για μια χώρα που η εργασιακή της αγορά και κατ’ επέκταση η οικονομία της στηρίχθηκε, σε μεγάλο βαθμό, και στους μη βρετανούς εργαζόμενους ίσως να μην αποδειχθεί και ιδιαίτερα ευχάριστο.